Στη γλώσσα μας, ανάσταση σημαίνει δυο πράγματα, το ανορθωτικό τίναγμα μετά από κάθε πτώση και την έγερση του νεκρού από τον τάφο. Αλήθεια! μέχρι να βεβαιωθούμε για το δεύτερο, γιατί δεν αξιοποιούμε το πρώτο;
Ο πολιτισμός μας τελμάτωσε. Οι χρυσές σελίδες του θάμπωσαν πια και το χειρότερο, όσα κάποτε έβγαζαν τους λαούς στους δρόμους, τώρα δεν συγκινούν κανέναν. Όταν το πνεύμα παραθεωρείται, τόσο πιο απαιτητικό γίνεται. Χρειαζόμαστε το μήνυμα της Αναστάσεως περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Χωρίς αναβολή∙ κατεπειγόντως. Η πολιτική, προκειμένου να βγει από τη μοιραία απαξίωση. Η Εκκλησία για να ξεκολλήσει από τον επαγγελματισμό και τον παραγοντισμό. Η κοινωνία για να αποτινάξει την νωχελικότητα της ανευθυνότητος. Η ζωή, ο έρωτας, ο θάνατος να μην φοβίζουν τους νέους και να μην ευτελίζουν τους ώριμους. Η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, οι ίσες ευκαιρίες κ.ά. (ασχέτως αν στο παρελθόν ποδοπατήθηκαν σαν συνθήματα), χρειάζεται να επανατοποθετηθούν ψηλά.
Χρειάζονται πολιτικοί με φιλοδοξία να αναμορφώσουν. Χρειάζονται πνευματικοί με επιδίωξη να θυσιαστούν. Χρειάζονται πολίτες με ευθύνη των δικαιωμάτων τους. Ώστε «θούριοι» να αφυπνίσουν τους λαούς, «διακηρύξεις» να συγκροτήσουν ειλικρινείς Ενώσεις Χωρών και υπερεθνικοί «Οργανισμοί» να απολαύσουν την τίμια εμπιστοσύνη της Ιστορίας.
Ένα τέτοιο σάλπισμα ίσως κάποιοι το θεωρήσουν πισωγύρισμα, όμως όχι! Η ανάσταση είναι άνω-στάση.
Δεν σας το κρύβω ότι με ανησυχεί, πού διαμορφώνεται γύρω μας ένας «τύπος χριστιανού», ο οποίος δεν χαίρεται, δεν γελά, δεν ζει, αλλά φοβάται, τρέμει, βγάζει πείσμα, θυμό, σκληρότητα. Αυτοί επιμένουν να λέγονται «ζηλωτές», όμως ο ζηλωτισμός είναι σαν τον ιστό της αράχνης, τυλίγει τους απαίδευτους ανθρώπους και δεν είναι υγιὴς πνευματικότητα.
Η κοινωνική και οικονομική συμπεριφορά μας «επί κορονoϊού», πρέπει να μας αφήσουν τα θετικά τους: Μια κουραστική «μάσκα», προκειμένου να ανορθωθεί ο συνάνθρωπος, μια συλλογική «πλάτη», προκειμένου να αναστηθεί η κοινωνία και ένα ανορθωτικό τίναγμα, μια έγερση από ύπνο ή θάνατο, προκειμένου να χτίσουμε μια όμορφη καθημερινότητα και ένα δυναμικό «αύριο».
Ίσως, αυτός να είναι ο καλύτερος εορτασμός των 200 χρόνων από την Επ - ανάστασή μας. Που τον χρειάζεται ο πλανήτης.
