Διαβάζω και ακούω ζοφερά μαντάτα. «Ξεχάστε τον κόσμο που ξέρατε», «καταρρέει το σύμπαν στο οποίο μεγαλώσαμε και ζήσαμε», «τίποτα δε θα ναι ίδιο στη ζωή μας», «ο παγκόσμιος χάρτης ξαναζωγραφίζεται», «οι μεσαίες και κατώτερες τάξεις της Δύσης ισοπεδώνονται». Η ειδησεογραφία, εισαγόμενη και εγχώρια, ένας συνδυασμός πολέμων, οικονομικών καταρρεύσεων και εγκληματικών φρικαλεοτήτων, μας κάνει να νιώθουμε σαν Σουλιώτισσες στην άκρη του Ζαλόγγου, περικυκλωμένες από το απόλυτο κακό.
Πλην δεν είναι έτσι. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η διανόηση της Δύσης νιώθει ηδονή προφητεύοντας την αυτοκαταστροφή του κόσμου μας, την αυτοκατάρρευση μας. Ναι, γύρω μας μαίνεται ένας πόλεμος που ξέσπασε από το πουθενά. Ναι, από τα έγκατα της μικροκοινωνίας μας αναδύονται κάποιες φρικαλεότητες που μας αφήνουν άφωνους. Αλλά ακόμα κι έτσι, συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στην πλευρά του πλανήτη που έχει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει και να νικήσει παρά να ισοπεδωθεί.
Ο πόλεμος (σε κάθε Ουκρανία ή οπουδήποτε αλλού) ή η ηθική κοινωνική κατάπτωση (με δολοφονίες παιδιών απ’ τις μανάδες τους), έτσι κι αλλιώς είναι τραγικές εξελίξεις για το σύνολο των ανθρώπων. Το να πεταχτεί κανείς ξάφνου σε μια αρένα με θηρία ενώ πίστευε ότι θα ζήσει ήρεμα, είναι από μόνο του σοκαριστικό. Ακόμα κι έτσι όμως, άλλο είναι να βρεθείς στην πλατεία χορτάτος και οπλισμένος κι άλλο άοπλος, ρακένδυτος και νηστικός.
Εμείς ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία κι ας μη θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε. Ναι, η Δύση βρίσκεται σε πόλεμο, αλλά ως τώρα πάντα η Δύση κέρδιζε τους πολέμους. Ζοριζόταν, υπέφερε, αλλά τελικά κέρδιζε. Νιώθουμε ότι ισοπεδώνεται ο κόσμος μας επειδή ανεβαίνει η τιμή του ρεύματος και της βενζίνης μας, αλλά τι να πει και ο ταλαίπωρος κάτοικος του τρίτου κόσμου που ζει με τρία δολάρια την μέρα; Αυτός θα είναι το πραγματικό θύμα του πολέμου που μαίνεται.
Εμείς κουτσά - στραβά θα τα βγάλουμε πέρα μέσα στον πόλεμο. Κι όταν το στρατόπεδο μας καταφέρει να επικρατήσει, θα καρπωθούμε ξανά την υπεραξία της συλλογικής μας υπεροχής. Άλλοι θα την πληρώσουν και κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά απ’ αυτόν. Αρκεί να έχουμε λίγο σθένος και επίγνωση της ευνοϊκής μας θέσης στον κόσμο που βρεθήκαμε. Αν πετάξουμε χάμω τα όπλα που διαθέτουμε κι αρχίσουμε να τρέχουμε πανικόβλητοι, τότε ενδέχεται να κατασπαραχθούμε εμείς και να βγουν αλώβητοι κάποιοι άλλοι που σήμερα είναι πιο αδύναμοι αλλά με μεγαλύτερη διάθεση επιβίωσης. Όλα στο εσωτερικό μας παίζονται, εκεί θα κριθεί ο πόλεμος.
