Του Θανάση Χειμωνά
Λίγες μόνο μέρες έχουν απομείνει μέχρι τις εκλογές για την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Η προεκλογική καμπάνια των υποψηφίων βρίσκεται στο φόρτε της και ένα από τα σχετικά συνθήματα που έχουν δημιουργήσει ντόρο είναι εκείνο του Νίκου Ανδρουλάκη «θέλω να κυβερνήσω με τη γενιά μου». Το σύνθημα αυτό, που έχει προκαλέσει ενθουσιασμό στους υποστηρικτές του, ανταποκρίνεται στο σταθερό αίτημα για ανανέωση στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρα και -ακόμα περισσότερο- τον χώρο της κεντροαριστεράς. Ένα αίτημα που είχα και προσωπικά επαναφέρει ουκ ολίγες φορές όταν βρισκόμουν στο ΠΑΣΟΚ. Ένας βασικός λόγος για τον οποίο αποχώρησα από αυτό ήταν επειδή διαπίστωσα πως κάτι τέτοιο δεν έπαιζε.
Είναι προφανές πως ο (φίλος) Νίκος χρησιμοποιεί το εν λόγω σύνθημα για να υπογραμμίσει το γεγονός πως είναι ο πιο νέος ηλικιακά από τους υποψηφίους. Ωστόσο, αγνοεί μια σημαντικότατη παράμετρο: Εδώ και δυόμιση χρόνια είναι ακριβώς η γενιά του που κυβερνά! Τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και το δεξί του χέρι, Νίκος Παππάς, βρίσκονται πάνω κάτω στην ηλικία του. Άλλωστε, η φράση «Θέλω να κυβερνήσω με τη γενιά μου» πρωτοειπώθηκε από τον πρωθυπουργό πριν τον ανασχηματισμό του 2016.
Μάλιστα, οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί Αχτσιόγλου και Τζανακόπουλος (που υπουργοποιήθηκαν σε εκείνο τον ανασχηματισμό) είναι πιο νέοι από αυτόν, κάτι που ισχύει και για τα περισσότερα συριζοτρόλ. Αν θέλετε να το χοντρύνουμε και λιγάκι η κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής διαθέτει πιθανότατα τον πιο χαμηλό μέσο όρο ηλικίας από οποιαδήποτε άλλη στην ελληνική ιστορία.
Άλλωστε, όλα τα κόμματα έχουν νεολαίες. Και όλα προωθούν νεαρά σε ηλικία στελέχη-κάτι που δυστυχώς τις περισσότερες φορές γίνεται για το θεαθήναι με τα στελέχη αυτά να χρησιμοποιούν συχνά ξύλινο λόγο, "λιβανίζοντας" τον Α'' ή τον Β'' πολιτικό αρχηγό που τους έδωσε βήμα για αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Αντίθετα, ελάχιστοι πολιτικοί διαθέτουν την νεανική και μοντέρνα σκέψη του, εβδομηνταφεύγα, Γιάννη Μπουτάρη.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως η (ζωτική για τον χώρο) ανανέωση δεν γίνεται να βασιστεί στην ηλικία κάθε υποψηφίου και του στενού επιτελείου του. Τόσο ο Νίκος Ανδρουλάκης όσο και όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι θα πρέπει να αποδείξουν εμπράκτως πως είναι έτοιμοι να προσδώσουν κάτι καινούργιο και μοντέρνο στον χώρο. Πως σκοπεύουν να δώσουν τον λόγο σε εκπροσώπους της νέας γενιάς που θα μιλήσουν στην γλώσσα των συνομήλικών τους, δίνοντας λύση στα προβλήματα που τους απασχολούν.
Το ίδιο όμως ισχύει και για τους νέους σε ηλικία ψηφοφόρους οι οποίοι θα πρέπει να εξετάσουν εξονυχιστικά τα προφίλ των επίδοξων ηγετών της κεντροαριστεράς και να επιλέξουν εκείνον που θεωρούν πως πραγματικά θα ανανεώσει πλήρως το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Σε τελική ανάλυση η εκλογική αυτή διαδικασία αφορά την δική τους γενιά και όχι την «πολιτική γενιά» του Ανδρουλάκη, του Τσίπρα ή του Χειμωνά.
