Του Θανάση Χειμωνά
15-1 κύριοι. Πραγματικά βαρύ σκορ. Μιλάμε πως η ομάδα δεν σεβάστηκε καθόλου τον αντίπαλο. Είναι ωστόσο κρίμα που ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ τον ήρωα που σημείωσε το γκολ της τιμής για τους ηττημένους.
Δεν πρόκειται για ποδόσφαιρο αλλά για το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου σχετικά με την αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Βέβαια το ΚΑΣ αναγκάστηκε να βάλει πολύ νερό στο κρασί του καθώς από τα 3500 στρέμματα «χώρου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος» από όπου είχε ξεκινήσει αναγκάστηκε να κατέβει στα 280. Φαντάζομαι πως η «υποχώρηση» αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η νυν κυβέρνηση είναι «φιλική». Αν ήταν στην εξουσία τίποτα Σαμαροβενιζέλοι το ΚΑΣ πιθανότατα θα υποστήριζε πως κάτω από το Ελληνικό βρίσκεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πάντως, το ΚΑΣ απαίτησε επίσης οι κατοικίες που θα χτιστούν στην περιοχή να μην υπερβαίνουν τα 140 μέτρα, «το ύψος της Ακρόπολης» όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Πραγματικά, ούτε ο πιο αρχαιολάτρης εθνικιστής ελληνάρας δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί αυτό…
Η απόφαση αυτή θέτει σημαντικά εμπόδια στην ολοκλήρωση ενός πρότζεκτ που, επαναλαμβάνουμε, θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα δώσει το φιλί της ζωής σε μια παντελώς εγκαταλειμμένη παραθαλάσσια περιοχή της πρωτεύουσας. Τα αρχαία φυσικά στο Ελληνικό είναι ελάχιστα και μηδαμινής αξίας. Και ούτως ή άλλως από πάνω τους υπήρχε για δεκαετίες κοτζαμάν αεροδρόμιο. Λίγη σημασία έχουν όλα αυτά όμως . Εδώ άλλοι είχαν προσπαθήσει να μας πείσουν πως κάτι χαμόκλαδα αποτελούν δάσος. Ακόμα και αν έπεφτε στο κενό η προσπάθεια του ΚΑΣ κάτι θα έβρισκαν. Μπορεί να υποστήριζαν πως κάτω από το έδαφος υπάρχει πετρέλαιο (εδώ που τα λέμε αυτό πιθανότατα ισχύει μετά το ναυάγιο του περασμένου μήνα…) ή ότι οι κατασκευές των κτηρίων θα απελευθέρωναν θανατηφόρα για τους κατοίκους ραδιενέργεια .
Να ήταν μόνο το Ελληνικό ας πήγαινε στο διάολο. Η ιστορία αυτή όμως επαναλαμβάνεται συνεχώς από το ξεκίνημα της κρίσης. Η μέρα της μαρμότας. Ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που «κλωτσάει» σε οποιοδήποτε έργο ανάπτυξης, σε οποιαδήποτε αλλαγή επιχειρείται. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε δικαιολογημένες αντιδράσεις διαμαρτυρίας όταν θίγονται δίκαια κεκτημένα. Μιλάω για ομάδες ανθρώπων που υπερασπίζονται με λύσσα διεφθαρμένες συντεχνίες αλλά και ψευτοϊδεολογικές ιδεοληψίες. Μην ξεχνάμε πως ζούμε σε μια χώρα όπου οι δικαστές έκριναν αντισυνταγματικές τις μειώσεις των υπέρογκων μισθών τους. Κάθε κυβέρνηση (ακόμα και εκείνη του «δικού τους» Αλέξη Τσίπρα) χτυπάει μόνιμα σε έναν τοίχο σκοταδισμού και οπισθοδρομικού πείσματος. Πολλές φορές μόνο για το «γαμώτο» της υπόθεσης. Και όλα αυτά αποτελούν την απόλυτη απάντηση στην ερώτηση γιατί είμαστε η πρώτη χώρα που μπήκε στα μνημόνια και η τελευταία που παραμένει σε αυτά.
