Μπορεί να μην είμαι γονιός κάποιου teenager, αλλά από τα λεγόμενα αρκετών γνωστών και φίλων μαθαίνω ότι υπάρχει έντονος προβληματισμός για την επιρροή του διαβόητου Sin Boy (και εσχάτως Lil' Jesus) στα παιδιά τους.
Είναι αλήθεια ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης χτυπάει την ελληνική κοινωνία απευθείας στον συντηρητισμό της. Είναι Αλβανός, μία εθνικότητα που έχει δεχθεί έντονο ρατσισμό στην Ελλάδα ήδη από τη δεκαετία του '90. Είναι ράπερ, ένα μουσικό είδος που στο παρελθόν έχει σε μεγάλο βαθμό ταυτιστεί με τη βία, τα ναρκωτικά και γενικότερα την επικίνδυνη ζωή. Μιλάει ακαταλαβίστικα τουλάχιστον για τριαντάρηδες και πάνω, κάνοντας πολλούς λάτρεις της ελληνικής γλώσσας να λένε πως την κακοποιεί. Είναι δημοφιλής και βγάζει λεφτά (τουλάχιστον έτσι λέει), πράγμα που ξυπνά σε πολλούς το γνωστό απωθημένο με την κατσίκα του γείτονα. Οι στίχοι του (όσους καταλαβαίνουμε τουλάχιστον) είναι γεμάτοι με σεξιστικά μηνύματα που σοκάρουν τους πολιτικά ορθούς, και με ναρκωτικά και σεξ που σοκάρουν τους συντηρητικούς. Ο Sin Boy λέει και κάνει οτιδήποτε θα έκανε μία γριούλα να αναφωνήσει απελπισμένα «πάει ο κόσμος μας παιδί μου, χάλασε».
Λόγω της περσόνας που εμφανίζει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει αρκετή ώρα την καταγραφή των φάουλ που προβληματίζουν τους γονείς των ανήλικων fan του. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι οι ανησυχίες αυτές κρύβουν βαθύτερες αδυναμίες που έχουμε ως κοινωνία. Η δική μου η γενιά αντί για τον Sin Boy άκουγε τραγούδια των Iron Maiden, των Beastie Boys και των Guns 'n' Roses - συγκροτημάτων που ενώ προσωπικά δεν τολμώ να τα συγκρίνω μουσικά με τον Sin Boy, πολλοί ισχυρίζονταν τότε πως περνούσαν με τα κομμάτια τους αντίστοιχα μηνύματα διάβρωσης των χρηστών ηθών. Το ίδιο ισχύει και για τις προηγούμενες γενιές, άλλοτε πιο κεκαλυμμένα όπως με τους Beatles και το Lucy in the Sky with Diamonds (hint: LSD), άλλοτε πιο ξεκάθαρα όπως με τον Eric Clapton που έκανε διάσημο το Cocaine. Ευτυχώς όμως, δεκαετίες ποπ κουλτούρας έχουν πια αποδείξει πως τα λεγόμενα και η συμπεριφορά των κατά καιρούς celebrities δεν μεταφράζονται απαραίτητα σε τάσεις μιμητισμού.
Ας ομολογήσουμε όμως κάτι δυσάρεστο: Ο βαθύτερος λόγος που ο Sin Boy τρομάζει τους γονείς είναι επειδή δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις νέες γενιές. Κάθε γενιά βεβαίως λέει για τις επόμενες ότι τα βρήκαν όλα έτοιμα. Τα σημερινά παιδιά όμως ζουν ένα παράδοξο. Ενώ έχουν από νήπια στα χέρια τους δεκάδες οθόνες με υπολογιστική δύναμη μεγαλύτερη από αυτή που έστειλε τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι, και τη δυνατότητα να αλληλεπιδρούν με οτιδήποτε και οποιονδήποτε στον πλανήτη, από την άλλη πηγαίνουν σε ένα σχολείο απαρχαιωμένο, που αντί να ανταποκρίνεται στις δυνατότητες και τις απαιτήσεις της εποχής, καλλιεργώντας πρωτίστως την προσαρμοστικότητα και την κριτική σκέψη, ακολουθεί την πεπατημένη της παπαγαλίας και του άγχους των πανελληνίων.
Ο Sin Boy μας αναγκάζει να κάνουμε άβολες αλλά αναγκαίες συζητήσεις με τα παιδιά μας, νωρίτερα απ' ό,τι πιθανότατα θα ευχόμασταν. Μας αναγκάζει να συζητήσουμε μ' αυτά για θέματα όπως τα ναρκωτικά, ο επαγγελματικός προσανατολισμός, το σεξ και (τελευταία) τις θεωρίες συνωμοσίας. Αυτό ενδεχομένως να είναι και ο χειρότερος εφιάλτης για αρκετούς γονείς που μέσα στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης πρέπει να βρουν τα ψυχικά αποθέματα και τις τεχνικές για να εντοπίσουν αν η τραβηγμένη εικόνα που προωθεί ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης όντως επηρεάζει τα παιδιά τους αρνητικά, ή απλώς αυτά σπάνε πλάκα ακούγοντάς τον. Ούτως ή άλλως όμως, αργά ή γρήγορα οι συζητήσεις αυτές πρέπει να γίνουν.
Ίσως ελαττώσει λίγο αυτό το άγχος η σκέψη πως και η γενιά των γονιών μας τα ίδια έλεγε για εμάς - το ίδιο οι παππούδες μας και πάει λέγοντας. Το δυσάρεστο είναι ότι δυστυχώς πολλές από τις αιτίες του άγχους των προγόνων μας, με πρώτο και χειρότερο το εκπαιδευτικό σύστημα, ελάχιστα έχουν βελτιωθεί έκτοτε.
