Στην ιδιόλεκτο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, το όνομα του Ορμπάν συμβολίζει τον εθνικισμό και την ακροδεξιά πολιτική. Συμβολίζει αυτό που απεχθάνεται—στα λόγια—η ριζοσπαστική Αριστερά. Μάλιστα, στο πλαίσιο του αντιπολιτευτικού τους λόγου, τα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη «Ορμπάν της Μεσογείου».
Ως γνωστόν ο Ορμπάν στην Ουγγαρία ελέγχει πλήρως την Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, έχει φιμώσει την αντιπολίτευση και δεν δέχεται στην χώρα του κανένα μετανάστη. Ηταν από τους πρώτους ηγέτες που έκλεισαν τα σύνορα των χωρών τους.
Αυτόν τον Ορμπάν, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον έχουν αναγάγει στο απόλυτο κακό. Θα είχαν απόλυτο δίκιο, αν δεν επιχειρούσαν, όταν κυβερνούσαν από το 2015, να πράξουν αυτά που πράττει και ο Ορμπάν.
Δηλαδή, να ελέγξουν την Δικαιοσύνη, να ελέγξουν τα ΜΜΕ και να κλείσουν στην φυλακή του πολιτικούς τους αντιπάλους. Αν απέτυχαν σε όλα αυτά, οφείλεται στην ανικανότητα τους.
Σημασία έχει όμως πως το αποπειράθηκαν.
Προχθές το τελειωτικό κτύπημα στην Ορμπανοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ το έδωσε ο Α.Τσίπρας με την συνέντευξη του στο MEGA, στο γνωστό «βοθροκάναλο», όπως το αποκαλούσαν τα στελέχη του κόμματος του. Δεν γράφω τι άλλα έλεγαν και εξακολουθούν να λένε για το συγκεκριμένο κανάλι, για λόγους ευπρέπειας.
Ο Α.Τσίπρας μετά από εκκωφαντική σιωπή τριών ημερών και ενώ ο Εβρος φλεγόταν, τελικά μίλησε. Βέβαια, όλο αυτό το διάστημα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βυσσοδομούσαν κατά της κυβέρνησης και έχυναν ποταμούς δακρύων για τους «πρόσφυγες» με τις μολότοφ. Ετσι, ερμήνευσαν την σιωπή του αρχηγού.
Ομως ο Α.Τσίπρας τους «άδειασε» εν ψυχρώ. Επί τρείς ημέρες ζύγιζε την κατάσταση και όταν διαπίστωσε πως η κυβέρνηση ελέγχει τις εξελίξεις, εμφανίσθηκε και δήλωσε πως στηρίζει την πολιτική της.
Να είναι σίγουρος ο αναγνώστης πως, αν η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο της κυβέρνησης, τότε ο Α.Τσίπρας με την ίδια ευκολία θα ξιφουλκούσε εναντίον της.
Κάποιοι, αθεράπευτα ρομαντικοί, πιστεύουν πως ο Τσίπρας στηρίζει την κυβέρνηση, στο πλαίσιο της στροφής του προς την Κεντροαριστερά. Δηλαδή, η συγκεκριμένη του επιλογή έχει πολιτικό βάθος. Να μην λησμονούμε πως, μόλις πριν από λίγες μέρες, είχε μιλήσει για τους αρμούς της εξουσίας που θα καταλάβει η «δεύτερη φορά Αριστερά».
Νομίζω πως, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση, ο τέως πρωθυπουργός δεν είχε καμιά άλλη επιλογή. Με την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να εγκρίνει τους κυβερνητικούς χειρισμούς, έπραξε το αυτονόητο.
Ακολούθησε το ρεύμα, συμφωνώντας στο κλείσιμο των συνόρων.
Καλά, τότε σε τι διαφέρει από τον Ορμπάν; Θα ρωτήσει ο υποψιασμένος αναγνώστης. Και ο Τσίπρας τάχθηκε υπέρ των κλειστών συνόρων, όπως και ο Ούγγρος πρωθυπουργός. Για τα υπόλοιπα κοινά τους σημεία αναφέρθηκα παραπάνω.
Στην πολιτική, η ζωή έχει πολλά γυρίσματα. Ενα απροσδόκητο γεγονός φέρνει τα πάνω-κάτω και αναγκάζει άλλους πολιτικούς να αναθεωρήσουν πάγιες θεσεις τους και άλλους, όπως στην προκειμένη περίπτωση τον Α.Τσίπρα, να εκτεθούν ανεπανόρθωτα.
Να λουστούν τα όσα έλεγαν για τους άλλους.
