Του Θανάση Χειμωνά
Όπως έχω πει και άλλες φορές αποφεύγω να σχολιάζω εδώ πολιτικά γεγονότα που συμβαίνουν εκτός συνόρων. Ειδικός στα διεθνή δεν είμαι (μόνο στο ποδόσφαιρο) και η εμπειρία μου λέει πως αν δεν ζεις σε μια χώρα είναι δύσκολο να συλλάβεις την εκεί κατάσταση σε όλες της τις διαστάσεις. Σε ό,τι αφορά την Καταλωνία, αν με ρωτούσε κάποιος θα απαντούσα πως δεν είμαι υπέρ της ανεξαρτησίας της. Δεν συμφωνώ με τον κατακερματισμό των χωρών (εκτός φυσικά αν υπάρχει στρατιωτική κατοχή ή κατάφορη καταπίεση μειονοτήτων) σε μια εποχή που πρέπει να πασχίζουμε να είμαστε πιο ενωμένοι από ποτέ. Όπως είπα όμως ουδείς ασχολείται με την άποψη που έχει για το θέμα ένας ταπεινός αρθρογράφος από την άλλη άκρη της (Νότιας) Ευρώπης.
Ωστόσο, τα γεγονότα στην Καταλωνία («γεγονότα» γιατί πέρα από το δημοψήφισμα υπάρχει και η αδικαιολόγητα βίαιη καταστολή από τα ΜΑΤ του Ραχόι) μας δίνουν μια χρήσιμη ευκαιρία για να κατανοήσουμε πόσο διχασμένη, άρρωστη και οπαδική είναι η ελληνική κοινή γνώμη. Τα πάντα πλέον σε τούτη δω τη χώρα εκλαμβάνονται ως Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός με τα δύο διαμορφωμένα μέτωπα (ας τα ονομάσουμε ενδεικτικά ΣΥΡΙΖΑ και ΑντιΣΥΡΙΖΑ) να διαθέτουν προκάτ αντιλήψεις και απόψεις τις οποίες και εκτοξεύουν κατά των αντιπάλων.
Η πλευρά «ΣΥΡΙΖΑ/ «Έλληνες αριστεροί»/ «Έλληνες επαναστάται» λοιπόν χαιρέτησε με ενθουσιασμό το δημοψήφισμα. Τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της καταλανικής ανεξαρτησίας, αποδίδοντάς της μια ξεκάθαρη αριστερή εσάνς. Βέβαια το κόμμα που στηρίζει το «Ναι» στο καταλανικό δημοψήφισμα είναι κεντροδεξιό και μάλιστα φουλ φιλοευρωπαϊκό. Άσε που τα κίνητρα της απόσχισης είναι και σε μεγάλο βαθμό ταξικά μια και η Καταλωνία είναι μία από τις πιο πλούσιες περιοχές της Ισπανίας.
Δε βαριέσαι όμως… Όλα αυτά εντάσσονται στην αλλαγή του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου γίγνεσθαι που ξεκίνησε με τον θρίαμβο του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2015. Άλλωστε οι Έλληνες Αριστεροί πάντα ήταν υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών. Το απέδειξαν και στη ρωσική εισβολ… εχμ, την «Επανάσταση» της Κριμαίας πριν λίγα χρόνια. Εκεί όπου εμπλέκεται και ο αγαπημένος τους Βλάντιμιρ Πούτιν που κατατρόπωσε τους «Ναζί» της Ε.Ε. Καλό βέβαια είναι να μην πάει η κουβέντα σε χώρες που κάνουν τζιζ όπως το Κόσσοβο ή η Τσετσενία γιατί θα προκύψουν θεματάκια.
Σε ό,τι αφορά την αστυνομική βία δε, οι αριστερούληδες βρήκαν αμέσως τον υπεύθυνο: Η Ευρωπαϊκή Ένωση φταίει. Είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση, το πρόβλημα σε κάθε λύση. Και σεισμός να γίνει, οι «γραφειοκράτες των Βρυξελλών» θα τον έχουν προκαλέσει.
Από την πλευρά του, το «Μέτωπο της Λογικής» έδωσε κι αυτό ρέστα. Και καλά η μετά βδελυγμίας καταδίκη του (όντως αντισυνταγματικού) δημοψηφίσματος. Εδώ όμως ακούσαμε και διαβάσαμε ύμνους για την κτηνωδία του Ραχόι. Ο υπερσυντηρητικός Ισπανός ηγέτης χαρακτηρίστηκε Μέγας Πατριώτης για τις μάπες που έριξε στα γυναικόπαιδα, αναπαρήχθη η γνωστή αρλούμπα περί «νόμιμης κρατικής βίας» ενώ την τιμητική της είχε και η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης (!) στα μέλη της οποίας κάποιοι ξεκαθάρισαν (μέσω Facebook και Instagram) πώς αν διανοηθούν να κάνουν κανένα αστείο θα πάθουν τα ίδια με τους Καταλανούς.
Guest Star σε αυτό τον άτυπο ισπανικό εμφύλιο που διεξήχθη αποκλειστικά σε ελληνικό έδαφος ο Νικολάς Μαδούρο. Οι «αριστεροί» βρήκαν ευκαιρία να τον «ξεπλύνουν». Χαρακτηριστική η ατάκα του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιου Κούλογλου: «Εάν είχε κάνει το ίδιο Μαδούρο στη Βενεζουέλα, έχει ξεσπάσει διεθνές σκάνδαλο». Ο Μαδούρο όμως έχει κάνει τα ίδια. Συν κάποιες εκατοντάδες νεκρούς. Συν συλλήψεις αντιφρονούντων και ηγετών της αντιπολίτευσης. Συν μια χώρα που έχει περάσει προ πολλού το κατώφλι της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης. Είπαμε όμως: Δε βαριέσαι…
Και ουκ ολίγοι από τους «δεξιούς» όμως φρόντισαν να μας δώσουν ξεκάθαρα την εντύπωση που δεν θα είχαν πρόβλημα να υποστηρίξουν έναν «δικό τους» Μαδούρο. Αρκεί να χτύπαγε και να σκότωνε «αναρχοάπλυτους». Άλλωστε «Το κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας» σου λένε. Και έχει δικαίωμα να σαπακιάζει στον ξύλο (κι όχι μόνο) όποιον γουστάρει, συμπληρώνω εγώ. Αμ πως…
Ο τυφλός μανιχαϊσμός έχει πλέον χτυπήσει κόκκινο στη χώρα μας. Τα δύο στρατόπεδα κάνουν το άσπρο μαύρο κατά το δοκούν και επιδίδονται σε έναν βίαιο διαγωνισμό οπαδικής ασυναρτησίας. Και αυτοί που υποφέρουν πραγματικά από τούτη την νοσηρή κατάσταση είναι οι ελάχιστοι που έχουν μείνει στη μέση και τρώνε ξύλο και από τις δύο μεριές.
