Όταν ξεκίνησε η ιστορία της υποκλοπής, είχα γράψει ότι ο μέγας κίνδυνος για την κυβέρνηση είναι να μεταβληθεί σε μια πολιτική υπόθεση Πισπιρίγκου. Να απασχολήσει την πολιτικοτηλεοπτική και τη socialmediaκή πραγματικότητα κανένα εξάμηνο, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν θα ακούγεται τίποτα άλλο. Να πωρωθεί η κοινή γνώμη σε τέτοιο βαθμό, που όλα τα υπόλοιπα να της φαίνονται δευτερεύοντα, αμελητέα, τζούφια και ανόητα.
Δεν θέλω να πικράνω κανέναν, αλλά εκεί οδεύει το θέμα. Τόσος καιρός πέρασε από την αποκάλυψη της υπόθεσης, τα πάντα που την αφορούν έχουν συζητηθεί και ξανασυζητηθεί είκοσι φορές, όμως ο δημόσιος διάλογος δεν δείχνει σημάδια κορεσμού. Αν παρακολουθήσετε τηλεοπτικές συζητήσεις, νιώθετε σαν να επαναλαμβάνεται καρμπόν η συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή. Τα ίδια ερωτήματα, οι ίδιες απαντήσεις, τα ίδια επιχειρήματα ένθεν κακείθεν.
Υπό κανονικές συνθήκες, ο κόσμος θα είχε ήδη κουραστεί ν' ακούει τις κασέτες να επαναλαμβάνονται. Κι όμως, τα πολιτικά πάνελ, παρά τη μονοθεματικότητά τους κατακτούν υψηλή τηλεθέαση, άρα ο κόσμος κάθεται και ακούει αυτή τη μονότονα επαναλαμβανόμενη ανταλλαγή γνωστών επιχειρημάτων, ενίοτε και σοφιστειών. Για κάποιο λόγο, το συγκεκριμένο ζήτημα τον ενδιαφέρει.
Δεν ξέρω αν το ενδιαφέρον του κοινού είναι βαθιά πολιτικό ή αν η ιστορία έχει μεταβληθεί σ’ ένα kinky τηλεοπτικό θέαμα, το βέβαιο είναι ότι η επικαιρότητα δεν δείχνει σημάδια αποκόλλησης από την υπόθεση της παρακολούθησης. Η αντιπολίτευση τη συντηρεί με κάθε τρόπο, λογικό γι' αυτήν, ενώ κάθε κυβερνητική προσπάθεια απαγκίστρωσης και φυγής προς τα εμπρός έχει αποτύχει.
Αν και είναι ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει κάτι καινούριο να ειπωθεί, οι πληροφορίες και τα επιχειρήματα επί του θέματος έχουν εξαντληθεί, η συζήτηση συντηρείται. Όχι τεχνηέντως, οι δημοσιογράφοι, οι εφημερίδες και τα κανάλια έχουν μια εσώτερη ικανότητα να αντιλαμβάνονται τι «πουλάει» και τι «δεν πουλάει γιατί έφαγε τα ψωμιά του». Και -φευ- επί του παρόντος το θέμα πουλάει.
Τι πρέπει να κάνει το Μαξίμου; Δεν ξέρω, σίγουρα πάντως η ιστορία έχει μεταλλαχθεί τις βδομάδες που πέρασαν. Από γελοίο αυτοτραυματισμό (που έμοιαζε αντιμετωπίσιμος) αρχίζει να μετατρέπεται σε χρόνιο κακό σπυρί (που μπορεί να δηλητηριάσει όλο το σώμα). Υποθέτω ότι η επόμενη προσπάθεια φυγής προς τα εμπρός θα είναι στη ΔΕΘ. Για να δούμε τι αποτελέσματα θα χει κι αυτή η προσπάθεια.
Επισημαίνω έναν τελευταίο κίνδυνο. Μπροστά στα ζόρια, να αρχίσει να ρέει το χρήμα, χωρίς μέτρο, χωρίς αίσθηση μακροοικονομικών κινδύνων. Δεν θα 'ναι καλό. Διατυπώνω και μια έσχατη απορία. Πόσα μέλη έχει το Υπουργικό Συμβούλιο και πόσους υπουργούς βλέπουμε να βγαίνουν και να υπερασπίζονται την κυβέρνησή τους και τον πρωθυπουργό που τους διόρισε; Λειψά τα νούμερα…
