Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Όχι και τόσο ηρωική ή εθνεγερτική (όπως το απαιτούν οι περιστάσεις) αλλά τέλος πάντων, ας την κάνουμε για τις ανάγκες της ανάλυσης. Ας δούμε αυτή την υπόθεση ως το χείριστο σενάριο που κανείς μας δεν θέλει, ούτε επιδιώκει. Ας πούμε λοιπόν ότι εμείς θα συνεχίσουμε να αντιδρούμε στην τουρκική πολιτική όπως σήμερα δίχως να οξύνουμε τα πράγματα κι ας πούμε ότι οι Τούρκοι συνεχίζουν επ? αόριστον το σημερινό βιολί τους.
Κοντολογίς, ας φανταστούμε ότι και τον Οκτώβριο του 2021 και τον Οκτώβριο του 2022 θα ζούμε ακριβώς όσα και σήμερα. Το Opus Reis θα τραβολογάει τα καλώδια του εξίμισι μίλια μακριά από τις ακτές των νησιών μας, με τον τουρκικό στόλο να το προστατεύει και τον ελληνικό στόλο να το παρακολουθεί τρίζοντας τα δόντια του. Με τον Ερντογάν να βρίζει σε ομιλίες και συνεντεύξεις του, με την Ελλάδα να κάνει ρηματικές διακοινώσεις και να διαμαρτύρεται στα διεθνή φόρουμ, με την Ευρώπη να χολώνεται λεκτικώς αλλά να ψιλοχαϊδεύει πρακτικώς τους Τούρκους, με τους Αμερικανούς να είναι ολίγον μαζί μας αλλά δίχως να παίρνουν και διαζύγιο απ? την απρόβλεπτη Άγκυρα. Μια συνεχή, κουραστική και πανάκριβη επανάληψη αυτού που ζούμε σήμερα, τέλος πάντων.
Τι θα συμβεί πρακτικά, πέραν του γεγονότος ότι θα τρώμε το χρήμα μας για βενζίνες και ανταλλακτικά του στόλου και των αεροπλάνων μας; Θα φέρουν οι Τούρκοι γεωτρύπανο και θα τρυπήσουν στα εξίμισι μίλια από το Καστελόριζο, θα βρουν το πετρέλαιο ή το φυσικό μας αέριο, θα στήσουν πλωτές εξέδρες και θ? αρχίσουν να μας τα κλέβουν; Μάλλον απίθανο το σενάριο. Πέραν του χρόνου που θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο, όλοι ξέρουν ότι σήμερα οι υδρογονάνθρακες θεωρούνται ως το καύσιμο του παρελθόντος που σταδιακά θα φθίνει και ως προς την ζήτηση και ως προς την τιμή.
Σε μια εικοσαετία, ενδέχεται ο ήλιος που ζεσταίνει τις τεράστιες χέρσες χορτολιβαδικές μας εκτάσεις, να είναι πολύ πιο πολύτιμος για την ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης απ? ότι κάποια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στα βάθη της Μεσογείου, για τα οποία σήμερα έχουμε βγάλει τα πιστόλια. Ενδέχεται η ανατολική Μεσόγειος να μην προλάβει να τρυπηθεί ποτέ για εξορύξεις και κάποια στιγμή (όχι τόσο μακρινή από σήμερα) να εγκαταλειφθούν οι προσπάθειες διεκδίκησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της ως οικονομικά ασύμφορες. Κι όπως οι Αμερικανοί εγκαταλείπουν σταδιακά την Μέση Ανατολή αφού πλέον έγιναν αυτάρκεις σε ενέργεια λόγω της εκμετάλλευσης των δικών τους σχιστολιθικών κοιτασμάτων, έτσι και οι περί την Μεσόγειο χώρες να καταλάβουν ότι είναι μια όμορφη θάλασσα κατάλληλη μόνο για θαλάσσιος δρόμος, για τουρισμό και για ψάρεμα.
Φυσικά, δεν τα γράφω αυτά για να υπονοήσω ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Τα γράφω για να σκεφτούμε ότι ίσως ο χρόνος δεν είναι τόσο πιεστικός για μας όσο τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Ότι ίσως, αν θεωρούμε ότι σήμερα δεν είμαστε απολύτως έτοιμοι να συγκρουστούμε, να είναι προτιμότερο να παίζουμε μακροχρόνια και πιεστική άμυνα μέχρι να προετοιμαστούμε καλύτερα. Ότι στο ενδιάμεσο του χρόνου αυτού, δεν υπάρχει κάποιο πρακτικό τετελεσμένο που αν δεν το αποσοβήσουμε σήμερα θα γίνει μη-αναστρέψιμο. Ότι ίσως τα δικά μας και τα τούρκικα κανόνια να είναι γεμάτα και υψωμένα περισσότερο για συμβολισμό παρά για διότι διακυβεύεται κάτι ουσιαστικά πρακτικό. Για σκεφτείτε το.
