Τα πολεμικά ανακοινωθέντα από την κυβέρνηση (απειλές Αλεξιάδη κατά δικαίων και αδίκων) διαδέχονται το ένα το άλλο και αποδεικνύουν αυτό που ήδη γνωρίζουν οι άνθρωποι της αγοράς. Ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Στην βάση αυτή στήνονται πολιτικά και οικονομικά παιγνίδια. Δυστυχώς είναι ικανοί μόνο για σενάρια. Η ανικανότητα περισσεύει. Κι όχι μόνο στην κυβέρνηση.
Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα ακούσετε πολλές φορές για την ανάγκη δημιουργίας μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο μία κυβέρνηση αυτού του χαρακτήρα θα έχει καλύτερα αποτελέσματα από όσες κυβερνήσεις είχαμε τα τελευταία έξι χρόνια. Επειδή, λέει, δεν θα έχει πολιτικό κόστος! Κάνουν λάθος! Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα στηρίζεται από κόμματα που δεν θα θέλουν το όποιο κόστος θα συνεπάγεται η στήριξης μιας κυβέρνησης που θα παίρνει εξ ορισμού αντιλαϊκά μέτρα. Τα κόμματα θα ναρκοθετούν οποιαδήποτε απόφαση αντιστρατεύεται τα συμφέροντα της πολυποίκιλης πελατείας τους. Με άλλα λόγια, δουλειά δεν θα γίνει.
Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό και όχι οικονομικό. Πρώτα ήρθε η ιδεολογική και ηθική χρεοκοπία του μοντέλου της μεταπολίτευσης και έπειτα εμφανίστηκε η οικονομική κρίση. Για να απαλλαγούμε, λοιπόν, από την κρίση, χρειάζεται να απαλλαγούμε από τον λαϊκισμό και απ' όλες τις άλλες ασθένειες που κουβαλάει αυτός ο "ισμός" της ανικανότητας και φαιδρότητας. Δεν είναι θέμα κομμάτων. Στην πραγματικότητα ο πολιτικός κόσμος θερίζει σήμερα τους καρπούς που έσπειρε τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο πολιτικός κόσμος είναι όμηρος του λαϊκισμού που ο ίδιος χρησιμοποίησε για να χειραγωγήσει τον λαό.
Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν είναι λύση. Το πρωί ο πρωθυπουργός θα παίρνει μία απόφαση και το βράδυ οι πολιτικοί αρχηγοί θα την ισοπεδώνουν. Σαν να μπαίνει μπουλντόζα την νύκτα σε οικοδομή που μόλις έχουν πέσει τα μπετά και να τα κάνει όλα οικόπεδο! Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα είναι η εποχή της μεγάλης αναρχίας.
Η χώρα έχει κυβέρνηση. Καλώς ή κακώς οι Έλληνες αποφάσισαν πρόσφατα ότι ο κ. Τσίπρας είναι η καλύτερη δυνατή λύση. Οι Έλληνες γύρισαν την πλάτη τους στον κ. Μεϊμαράκη, όπως και στους υπόλοιπους της αντιπολίτευσης. Κι ας ήξεραν οι ψηφοφόροι ότι ο κ. Τσίπρας τους είχε κοροϊδέψει. Δεν τους ένοιαζε αυτό. Εκείνο που τους ένοιαζε ήταν να μην έρθουν οι “άλλοι”. Ίσως αύριο να λένε το ίδιο και για τον κ. Τσίπρα. Αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Για να υπάρχει ελπίδα αλλαγής του πολιτικού σκηνικού θα πρέπει να υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις. Και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να είναι ορατό στο άμεσο μέλλον. Εκτός κι αν υπάρξουν αλλαγές στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά ακόμη κι αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση...
Η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι πολιτική κυβέρνηση. Και η ενότητα να εκφράζεται σε ένα εθνικό πρόγραμμα και όχι στην σύνθεση των μελών της. Η χώρα έχει κυβέρνηση. Μπορεί να μην έχει ικανή κυβέρνηση, αλλά αυτό θα το κρίνει στον σωστό χρόνο ο λαός και όχι κάποιο κέντρο ή παράκεντρο οικονομικής ή πολιτικής εξουσίας, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν στο τελευταίο δίμηνο του έτους 19 δισεκατομμύρια ευρώ σε φόρους. Είναι σχεδόν αδύνατο. Η παρατεταμένη ύφεση θα φέρει και νέους φόρους στις πλάτες εκείνων που θα οφείλουν ακόμη τους προηγούμενους. Το αδιέξοδο είναι φανερό.
Και θα μπορέσει μία κυβέρνηση Τσίπρα να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εθνικής ενότητας. Πριν φτάσουμε σε αυτό ας αναρωτηθούμε αν όλοι αυτοί που σήμερα διεκδικούν να διαχειριστούν για λογαριασμό μας τις τύχες μας είναι σε θέση να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν σε πέντε – δέκα βασικά πράγματα. Προσωπικά αδυνατώ να φανταστώ μία τέτοια εξέλιξη, αν και πιστεύω ότι είναι η μόνη εφικτή λύση.
Δεν μας λείπει το κλίμα της συναίνεσης. Αλέξης Τσίπρας και Βαγγέλης Μεϊμαράκης τα πάνε μία χαρά. Έχουν μοιράσει μεταξύ τους και τις τηλεοπτικές άδειες, ανταλλάσσουν μεταξύ τους και αρκετές φιλοφρονήσεις και όλα είναι εντάξει. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μπορούν να φτιάξουν κι ένα πρόγραμμα εθνικής ενότητας. Άλλο πράγμα είναι να καθίσουμε και να μοιράσουμε μεταξύ μας την εξουσία και άλλο να κάνουμε πολιτική, να παράγουμε, δηλαδή, πολιτική σε όφελος του λαού και της πατρίδας. Για την ακρίβεια, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση να βάλει τις δικές του θέσεις σε ένα χαρτί. Η άλλη πλευρά έχει το πρόβλημα, όπως το είχε πάντα. Πως θα γίνει, λοιπόν, η σύνθεση; Είναι άλλο πράγμα η συναίνεση και άλλο η ικανότητα δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων να φτιάξουν ένα χρήσιμο σχέδιο. Αν η κυβέρνηση -η οποιαδήποτε κυβέρνηση- δεν αισθάνεται πίεση από την αντιπολίτευση, δεν έχει λόγο να είναι μία καλή κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας είναι το τελευταίο χαρτί της μεταπολίτευσης. Είναι η τελευταία πράξη του δράματος που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Ας ευχηθούμε ότι δεν θα φτάσουμε σε μία τόσο κακή λύση. Γιατί άραγε οι Έλληνες θα πληρώσουν περισσότερους φόρους αν αυτούς τους αποφασίσει μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας; Οι φόροι δεν πληρώνονται επειδή δεν υπάρχει οικονομική δραστηριότητα, δεν υπάρχουν δουλειές και οι άνθρωποι δεν έχουν εισοδήματα. Όχι γιατί τους αποφάσισε χτες ο Σαμαράς, σήμερα ο Τσίπρας και αύριο κάποιος Πικραμένος.
Θανάσης Μαυρίδης
