Του Γιάννη Παντελάκη
Το «Κουλούρι», ένα site που συνήθως τρολάρει με εξαιρετικό τρόπο πρόσωπα και καταστάσεις, είναι ο μεγάλος ηττημένος των ημερών. Πολλοί που είδαν την ανακοίνωση του τμήματος εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ να επιτίθεται στις «ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές» υπέθεσαν πως πρόκειται για ένα φανταστικό ακόμα γεμάτο χιούμορ κατασκεύασμά του. Δεν ήταν όμως. Ήταν μια πραγματική ανακοίνωση του συγκεκριμένου τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα το «Κουλούρι» θα πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του. Να φανταστεί κάτι ακόμα μεγαλύτερο και θεαματικό που θα ξεπερνά την πραγματικότητα.
Το πρόβλημα, ωστόσο, άρχισε να μεγενθύνεται, όταν διάφορα πολιτικά στελέχη του βασικού κυβερνώντος κόμματος, αλλά και δημοσιογράφοι που συμπεριφέρονται ως εκφραστές του, άρχισαν να ισχυρίζονται πως είναι απόλυτα λογικά να συμβαίνει αυτό. Ένα κόμμα να καλεί τους εργαζόμενους να μετάσχουν σε διαδηλώσεις εναντίον μιας πολιτικής που εφαρμόζει το ίδιο το κόμμα ως κυβέρνηση! Ο Τάσος Κουράκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένας από αυτούς που θεωρεί φυσιολογική μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά. «Το κόμμα, τα κινήματα, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις συνεχίζουν τις διεκδικήσεις ανεξάρτητα ποιος είναι πάνω στην κυβέρνηση», είπε. Και μάλιστα πρόσθεσε το επιχείρημα, ότι «η μαζική συμμετοχή στην απεργία ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές»!
Μεμονωμένα στον κ. Κουράκη, θα μπορούσε ν'' απαντήσει κάποιος με το πρόσφατο δημοψήφισμα που προκάλεσε το ίδιο το κόμμα του το περασμένο καλοκαίρι. Υποτίθεται πως και αυτή η πολιτική κίνηση γινόταν για να «ενισχυθεί η διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης». Αυτό έλεγε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Αυτό που συνέβη, ήταν να υιοθετηθεί τελικά από την κυβέρνηση το μειοψηφικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Και να υπογραφεί ένα νέο μνημόνιο, το οποίο μάλιστα είναι πιο σκληρό από εκείνο που είχε σχεδόν συμφωνηθεί πριν την πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος. Αναζητείται ακόμα απάντηση από εκείνους που θεωρούσαν τη διενέργεια δημοψηφίσματος ως ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης.
Ωστόσο, θα αδικούσαμε το θέμα, αν το περιορίζαμε στις δηλώσεις Κουράκη. Είναι σοβαρό. Παρ'' ότι δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί και πρωτόγνωρο. Ανάλογες πρακτικές εφάρμοζε κατά καιρούς και το ΠΑΣΟΚ, όταν βρισκόταν στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση υλοποιούσε μια πολιτική και ένα μέρος του κόμματος κατέβαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει εναντίον αυτής. Σουρεαλισμός, αλά Ελληνικά.
Για να θεωρηθεί επιεικώς και στοιχειωδώς πολιτικά υγιής μια τέτοια αντίδραση, θα πρέπει το κόμμα, το κυβερνητικό κόμμα, να έχει μια ελάχιστη αυτονομία από την κυβέρνηση. Αλλά ακόμα και αν αυτό συνέβαινε, αφού η διαφωνία μεταξύ απόψεων του κόμματος («ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές»), με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, είναι τόσο μεγάλη, δεν είναι νοητό κάτι τέτοιο. Είναι παράλογο. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, δεν μιλάμε καν γι'' αυτό. Το κόμμα, σε πολύ πρόσφατες διαδικασίες του (12/10/2015), επέλεξε τρία κορυφαία κυβερνητικά στελέχη (Τσακαλώτος, Δραγασάκης, Μπαλτάς) στο υψηλόβαθμο κομματικό όργανο της Πολιτικής Γραμματείας. Ήταν μια επιλογή Τσίπρα, που κινείτο στη λογική «η κυβέρνηση στο κόμμα και το κόμμα στην κυβέρνηση», με στόχο την καλύτερη εφαρμογή του μνημονίου και την αποφυγή τριβών που προκαλούσε η παλαιότερη σύνθεση αυτού του οργάνου.
Με δυο λόγια, πριν ένα μήνα ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος επέλεξε υπουργούς που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή του μνημονίου (όπως οι κ.κ. Δραγασάκης και Τσακαλώτος) να εμπλακούν ενεργά στο κόμμα. Και τώρα, το κόμμα εμφανίζεται αντιμνημονιακό! Η ιστορία αυτή θυμίζει τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που, αφού είχαν ψηφίσει την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, μετά συμμετείχαν σε διαδήλωση εναντίον της ιδιωτικοποίησης!
Αναρωτιέμαι πως θα καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος όλο αυτόν τον παραλογισμό. Θα είχαν πολλές αμφιβολίες αν τα βιώνουμε όλα αυτά ή απλά μας τρόλαρε η ιστορία...
