Γράφαμε στο σημείωμα της 1ης Απριλίου και με αφορμή τη δημοσίευση της έρευνας του Ινστιτούτου για την Έρευνα και την Κοινωνική Αλλαγή - Eteron για τις στάσεις και τις πολιτικές συμπεριφορές της Γενιάς Ζ, πως τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ απέχουν έτη φωτός από τους νέους 20-25 ετών. Παρατηρώντας συστηματικά όσα συνέβησαν στα Πανεπιστήμια τις τελευταίες, προ των αυριανών φοιτητικών εκλογών, εβδομάδες, η παραπάνω διαπίστωση επιβεβαιώνεται.
Ακόμα και σήμερα, εν έτη 2022, τα δύο ιστορικά δημοκρατικά κόμματα του πολιτικού μας συστήματος βλέπουν και κυρίως μεταχειρίζονται (αυτή είναι η λέξη) τις πολιτικές τους νεολαίες με όρους προηγούμενων δεκαετιών: Ως φερέφωνα του κομματικού λόγου και χειροκροτητές των επιλογών της ηγεσίας τους. Απόδειξη ότι ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε καν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν κατάφεραν να ορίσουν με επιτυχία ποιος είναι ο πολιτικός τους αντίπαλος με αποτέλεσμα να πάρουν στο κυνήγι κι αυτοί, μαζί με τις δυνάμεις της παλαβής Αριστεράς, τα ΕΑΑΚ, μια μικρή ομάδα, όχι παραπάνω από είκοσι, φιλελεύθερων φοιτητών.
Το Project ΠΑΝΚς, όπως είναι ευρύτερα γνωστή η Πανελλήνια Ανεξάρτητη Κίνηση Σπουδαστών, μια ομάδα φιλελευθέρων φοιτητών, χρωστάει πάρα πολλά τόσο στην παλαβή Αριστερά των ΕΑΑΚ όσο και στις πιο συστημικές πολιτικές δυνάμεις των φοιτητών. Προϊόν της απογοήτευσης και της αγανάκτησης για την ανομία και τη διάλυση των ΑΕΙ οι ΠΑΝΚς που δεν λογοδοτούν σε καμία κομματική ηγεσία, μετέτρεψαν την αδυναμία τους σε ευελιξία καταφέρνοντας να περάσουν αποτελεσματικότερα από τους υπόλοιπους τα μηνύματά τους που και μηχανισμό διαθέτουν και μεγάλη υποστήριξη από τα οργανωμένα τους κόμματα και οικονομικούς πόρους.
Όχι πως οι ΠΑΝΚς είναι η «μεγάλη πολιτική αλλαγή» για τα Πανεπιστήμια γιατί και εκείνοι εν πολλοίς αυτοπροσδιορίστηκαν αποφατικά δηλαδή μέσα από την άρνηση στην αδράνεια και τον ξύλινο λόγο των υπολοίπων.
Όμως, τη θεμελιώδη αρχή του πολιτικού ανταγωνισμού που θέλει την επιλογή του πολιτικού αντιπάλου ως ένα από τους καθοριστικότερους παράγοντες που κρίνουν την έκβαση κάθε πολιτικού παιχνιδιού, έδειξαν να την αγνοούν. Για να το πούμε λαϊκά: Τους ΠΑΝΚς τους «έκαναν μάγκες» και τους έβγαλαν στον αφρό οι αντίπαλοί τους, ακόμα και τα ιδεολογικά τους ξαδέλφια στη ΔΑΠ- ΝΔΦΚ που όχι μόνο απέτυχαν να τους προσεγγίσουν, πατερναλιστικά και με προφανή σκοπό να τους εντάξουν στα ψηφοδέλτιά τους αλλά αναγορεύοντάς τους σε εχθρούς έδωσαν υπόσταση σε σκάρτα είκοσι άτομα.
Όλα τα παραπάνω είναι η «αλφαβήτα» του πολιτικού παιχνιδιού. Κι όμως, παρατάξεις που δραστηριοποιούνται στα Πανεπιστήμια από το 1974 τα αγνοούν.
Το ερώτημα προβάλλει αβίαστα: Αφού αυτοί οι νέοι δεν ξέρουν ούτε τα στοιχειώδη της πολιτικής αντιπαράθεσης, γιατί τα κόμματά τους διατηρούν τις οργανώσεις τους; Και το σημαντικότερο: Γιατί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν εφαρμόζει την προεκλογική της εξαγγελία για ενιαίο ψηφοδέλτιο στις φοιτητικές εκλογές;
Ο ανύπαρκτος οργανωτικά ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή δεν διαθέτει τον ικανό αριθμό στελεχών που θα φέρουν ψήφους κάνει κάτι πολύ έξυπνο: Ρίχνει το βάρος στην αναπαραγωγή των βασικών μηνυμάτων της ατζέντας του έστω και μέσω του ακτιβισμού στο twitter.
Όταν η Γενιά Ζ έχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που έχουμε αναλύσει αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να την προσεγγίσεις. Ο άλλος τρόπος είναι να τη στήσεις απέναντι ως αντίπαλο κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνο.
«Τώρα που γυρίζει» κι αν η Νέα Δημοκρατία που δημογραφικά γερνάει πιο γρήγορα κι από τη χώρα, ενδιαφέρεται για το μέλλον της πρέπει να το δει αλλιώς: Να διαλύσει άμεσα τις οργανώσεις της στα Πανεπιστήμια και να ρίξει το βάρος στην αναπαραγωγή των μηνυμάτων της υποστηρίζοντας ομάδες ανεξάρτητων φοιτητών που έτσι κι αλλιώς υιοθετούν θεμελιώδη ζητήματα της ατζέντας της στα Πανεπιστήμια. Δεν θέλει κόπο. Τρόπο θέλει. Και πάνω απ' όλα τόλμη.
