Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Το βίντεο με τις μαρτυρίες από την περυσινή εκατόμβη στο Μάτι τάραξε την συνείδηση όλων μας.
Η κυβέρνηση, το μόνο που βρήκε να ψελλίσει ήταν ότι αυτό ήταν προεκλογική σπέκουλα, για να ωφεληθεί η αντιπολίτευση. Ε, και;
Από πότε η αλήθεια έχει εκλογικό χρώμα; Από πότε η αποκάλυψη μιας τραγικής αποτυχίας, σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να κρίνεται με άξονα τις ανάγκες της εκάστοτε εξουσίας;
Από το 1986 και το Τσερνόμπιλ, θα έλεγε ο εκλεκτός ινστρούκτορας των κυβερνητικών, ο Καρτερός. Ο οποίος το ίδιο έκανε τότε, αρνούμενος την πυρηνική καταστροφή, για να μην βλάψει την τότε προσφιλή σοβιετική εξουσία.
Το βίντεο αποκάλυψε πολλά, που βέβαια ήδη ξέραμε. Ότι η κρατική μηχανή, αυτή που ευθύνεται για το 55% των δαπανών της οικονομίας, αυτή που καταναλώνει σχεδόν 80 δις ετησίως από τους φόρους μας και την ευρωπαϊκή βοήθεια μαζί με τα δάνεια των μνημονίων, αυτή που απασχολεί σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους μαζί με τους διάφορους εξαρτώμενους οργανισμούς, αυτή η κυβερνητική μηχανή είναι ανίκανη να δράσει γρήγορα και αποτελεσματικά σε περίπτωση ανάγκης.
Όλοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες που ασχολούνται, υποτίθεται, με την ασφάλεια και την ευημερία μας, στην πραγματικότητα ασχολούνται κυρίως με τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους.
Η τεράστια αυτή μηχανή που λέγεται Ελληνικό Κράτος έχει μεν μέγεθος, αλλά δεν έχει πραγματική ισχύ. Ένα γενικό μπάχαλο, ανυπαρξία ανάληψης ευθύνης, διάχυση αρμοδιοτήτων, ανταγωνισμός υπηρεσιών, έλλειψη κινήτρων δράσης και απόδοσης, ξεχαρβαλωμένες υποδομές, ανυπαρξία σχεδίων αντιμετώπισης κινδύνων, χάος διοίκησης.
Αυτά είδαμε. Μαζί με τον απόλυτο κυνισμό και την προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης μιας καταστροφής, με την δημιουργία μιας πλαστής πραγματικότητας από την, υποτίθεται, κυβέρνηση. Η οποία θεωρεί ότι κυβερνά μόνο την ροή των χρημάτων, από τους φόρους στον κρατικό στρατό που έχει κηρύξει προνομιακό της πελάτη, αλλά και την διαχείριση των νέων και των ειδήσεων, δηλαδή την προπαγάνδα.
Αυτά μας δείχνει το Μάτι, τόσο η καταστροφή όσο και η διαχείριση του από την κυβέρνηση.
Πως μπορεί άραγε να διορθωθεί αυτό; Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα το διορθώσουμε; Πως μπορούμε να δώσουμε ξανά κίνητρα στις κρατικές υπηρεσίες ώστε να παίζουν τον ρόλο για τον οποίο, υποτίθεται, δημιουργήθηκαν; Πως θα φτιάξουμε μία νέα κουλτούρα στην οποία οι ανάγκες των πολιτών θα προηγούνται έναντι των απαιτήσεων που έχουν οι κρατικοί υπάλληλοι με έργο τους την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος; Είναι άραγε πρόβλημα μέσων και υποδομών; Είναι ζήτημα αναδιάταξης υπηρεσιών; Είναι θέμα αξιολόγησης ανθρώπων και χρημάτων;
Η μήπως είναι πρόβλημα διοίκησης; Στην οποία μέχρι σήμερα βασιλεύει η ανεπάρκεια, η αβελτηρία, η έλλειψη στοχοθεσίας και χρονοδιαγράμματος.
Ένα χρόνο μετά το Μάτι, ακόμα δεν έχει νομοθετηθεί η αλλαγή εκείνη στην Πολιτική προστασία για να αποφύγουμε κάτι παρόμοιο. Θα περάσουμε αυτό το καλοκαίρι περίπου όσο αμέριμνοι και αφρόντιστοι είμαστε πέρυσι. Ποια αίσθηση του επείγοντος;
Κάπως έτσι ήταν πάντα, θα ψιθυρίσουν οι απολογητές της κυβέρνησης. Απλά τώρα έτυχε, «στην βάρδια μας».
Ε, και; Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση, υπάρχει για να διορθώνει τα κακώς κείμενα του παρελθόντος. Για αυτό εκλέγεται, σημαία της είναι πάντα οι αστοχίες του παρελθόντος. Ποτέ δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για τις αποτυχίες της οι αποτυχίες των προηγούμενων.
Το Μάτι αποκάλυψε, εκτός από την καταστροφή, και την Τύφλωση.
Όσων αρνούνται τις ευθύνες τους…
