Όταν χθες γράφαμε ότι μια αδιάψευστη απόδειξη για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει τι (του) συνέβη στις εκλογές του 2019 είναι ότι συνεχίζει να τροφοδοτεί το αντιΣΥΡΙΖΑ αίσθημα του εκλογικού σώματος, δεν φανταζόμασταν ότι στελέχη και σχολιαστές του θα τολμούσαν να αναφερθούν στο δημοψήφισμα του 2015, την πιο οδυνηρή και σκοτεινή στιγμή της χώρας από την εισβολή στην Κύπρο.
Η Νέα Δημοκρατία έχει κάθε λόγο να θέλει να θυμίζει και την κακή κρίση που επέδειξε ο κ. Τσίπρας προκηρύσσοντας το δημοψήφισμα και τον πολιτικό του αμοραλισμό κατά τη διαχείριση του αποτελέσματος.
Κι ενώ υπάρχουν σήμερα τόσα σοβαρά προβλήματα, αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθήσει να μας στρέψει την προσοχή σε αυτά, μπήκε στο παιχνίδι της μνήμης. Θα ήταν αστείο εάν το ζήτημα δεν αφορούσε ένα γεγονός που δίχασε οικογένειες, διέλυσε φιλίες και μας οδήγησε ως χώρα στο γκρεμό.
Η αιτία για την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναζητηθεί αφενός στο γεγονός ότι εάν και κυβέρνησε για τεσσεράμισι χρόνια, επί της ουσίας παραμένει ένα περιθωριακό κόμμα του 7%. Άλλωστε, αυτή είναι και η εικόνα που δημιούργησε στην κοινή γνώμη και το πρόσφατο συνέδριό του.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να παράξουν πολιτική μεγάλης εμβέλειας, σε εθνικό επίπεδο. Δεν μπορούν ακόμα και σήμερα να διεμβολίσουν τη ρητορική και τα μηνύματα του αντιπάλου τους, δεν μπορούν να δείξουν ότι έμαθαν από τα χειρότερα λάθη τους (και το δημοψήφισμα ήταν ένα από αυτά) και πάνω απ' όλα αδυνατούν να κάνουν ό,τι θα τους βοηθούσε να ανακτήσουν στοιχειωδώς την αξιοπιστία τους.
Το έλλειμμα αξιοπιστίας παραμένει το σοβαρότερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ενώ του δόθηκαν ευκαιρίες να αποδείξει ότι μπορεί να λειτουργήσει θετικά. Δεν το έκανε ούτε κατά τη διάρκεια των πανδημικών lockdown ούτε κατά την εμβολιαστική εκστρατεία όταν θεώρησε καλή ιδέα να χαϊδέψει τα αυτιά των αντιεμβολιαστών μέσω του κ. Πολάκη.
Σ' ένα δεύτερο επίπεδο, συμπληρωματικά στα προηγούμενα, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι τον χαρακτηρίζει μια παλαιο-κομμουνιστική λαγνεία προς την ήττα από την οποία πηγάζει ένα κατά φαντασίαν αίσθημα αδικίας. Δεν τους καταλάβαμε, τους αδικήσαμε και βέβαια δεν πρόλαβαν να κάνουν όσα σκόπευαν. Αυτό το παραμύθι, όχι μόνο το πιστεύουν αλλά λειτουργεί και ως το καθημερινό τους καύσιμο για να συνεχίσουν να πορεύονται.
Αν εξαιρέσουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε να επιδείξει ούτε ένα ολοκληρωμένο έργο που να άλλαξε τη ζωή των πολιτών. Έκανε κάποιες αποσπασματικές παρεμβάσεις, ειδικά στην Πρόνοια αλλά ένα ολοκληρωμένο έργο δεν παρέδωσε στους πολίτες.
Τι έχει μείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα; Οι ήττες του και η οδύνη που προκάλεσαν σε όλους μας κάποιες από αυτές. Είναι βέβαια ενοχλητικό και πολιτικά αντιπαραγωγικό αλλά στο τέλος της ημέρας ίσως να πρέπει να τους ευχαριστήσουμε που φροντίζουν να μην ξεχάσουμε την οδύνη που μας προκάλεσαν το 2015.
