Του Θανάση Χειμωνά
Είμαι που λέτε αραγμένος σε μια παραλία της ιστορικής Ναυπάκτου. Όπως κάθε άνθρωπος που χαίρεται το ελληνικό καλοκαίρι, χαζεύω στο κινητό μου ώσπου σκάει η είδηση βόμβα: Ο Γιώργος Καμίνης υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης!
Θα ήταν ψέματα να σας πω πως δεν ενθουσιάστηκα. Το όνομα του Καμίνη (όπως και εκείνο του Γιάννη Μπουτάρη) ακουγόταν συχνά για την ηγεσία μιας ενωμένης Κεντροαριστεράς. Η πιο σωστή έκφραση βεβαία θα ήταν πως αποτελούσε έναν ευσεβή πόθο για εκείνους που έχουν μείνει πιστοί στον συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο ο οποίος μέρα με τη μέρα συνθλίβεται ανάμεσα στις συμπληγάδες της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Καμίνης είναι ένας άνθρωπος σοβαρός και χαμηλών τόνων αλλά συνάμα αποφασιστικός και δυναμικός όποτε αυτό χρειάστηκε. Όλοι θυμόμαστε τον ξεχωριστό αγώνα που έδωσε για το "Ναι" στο ψευτοδημοψήφισμα του Τσίπρα πριν δυο χρόνια αλλά και το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζει διαχρονικά τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής. Επίσης, είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους πολιτικούς των τελευταίων ετών καθώς -κόντρα σε όλα τα προγνωστικά- επικράτησε δις στη μάχη για τον δήμο της Αθήνας, αρχικά κόντρα στον απερχόμενο δήμαρχο Νικήτα Κακλαμάνη και εν συνεχεία απέναντι στον εκπρόσωπο του, καλπάζοντα εκείνη την εποχή ΣΥΡΙΖΑ, Γαβριήλ Σακελλαρίδη.
Μεγάλη κουβέντα βέβαια γίνεται για το κατά πόσο ο Καμίνης υπήρξε επιτυχημένος δήμαρχος. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως η Αθήνα μεταμορφώθηκε επί τον ημερών του. Τα περισσότερα από τα προβλήματα που ταλανίζουν την πρωτεύουσα όντως εξακολουθούν να υφίστανται. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Καμίνης ανέλαβε την Αθήνα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, αντίθετα με τους προκατόχους του που είχαν να διαχειριστούν κονδύλια εκατομμυρίων. Είναι αποδεκτό από όλους δε πως κατόρθωσε να συμμαζέψει σε τεράστιο βαθμό το οικονομικό χάος του δήμου του σε πολύ δύσκολους καιρούς.
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως πρόκειται για έναν άνθρωπο σχεδόν καθολικά αποδεκτό από το φάσμα που ξεκινά από το προοδευτικό, κεντρώο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας και καλύπτει ολόκληρη την «μεταρρυθμιστική» κεντροαριστερά, σταματώντας λίγο πριν το απολιθωμένο «βαθύ» ΠΑΣΟΚ.
Πέρα όμως από την αξία του ίδιου του Καμίνη η υποψηφιότητά του ανακατεύει την τράπουλα- όχι μόνο στον χώρο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και της Κεντροαριστεράς αλλά και γενικότερα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Καταρχήν θα σταθώ σε κάτι που έγραψε ο συναγωνιστής Αντώνης Πανούτσος: Αν το προεδρικό χρίσμα κερδίσει κάποιο από τα ονόματα που ακούγονταν πριν την υποψηφιότητα Καμίνη η ΔΗΣΥ απλώς θα συνεχίσει ως ΠΑΣΟΚ με διαφορετικό όνομα -πιθανότατα για να διαγραφούν κάτι ενοχλητικά χρέη. Αν όμως ο Καμίνης πάρει την νίκη η Δημοκρατική Συμπαράταξη θα αποτελέσει μια ουσιαστική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ. Κάτι μεγαλύτερο, διευρυμένο και άρα σαφώς πιο ελκυστικό και ισχυρό. Το παιχνίδι εκ των πραγμάτων ανοίγει και έχει πλέον μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε ποια θα είναι η αντίδραση Βενιζέλου, Ανδρουλάκη, του Ποταμιού αλλά και της νεοσύστατης Ώρας Αποφάσεων.
Η αιφνιδιαστική κίνηση Καμίνη λογικά θα επηρεάσει και την στρατηγική της Φώφης Γεννηματά. Μέχρι την Παρασκευή η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρουσιαζόταν ως το ακλόνητο φαβορί για την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Ελέγχοντας απόλυτα τους μηχανισμούς του κόμματος και φέροντας ένα πολύ βαρύ όνομα βασιζόταν στο συναίσθημα των μεγαλύτερων σε ηλικία ψηφοφόρων με συνεχείς αναφορές στην ιστορία του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Αν όμως οι υπόλοιποι συσπειρωθούν πλάι στον Καμίνη (κάτι που προσωπικά θεωρώ πολύ πιθανό να συμβεί) η συντριβή στη μετωπική μαζί του θα είναι αναπόφευκτη. Η σύγκρουση θα ξεφύγει από τα στενά κομματικά πλαίσια και οι 27000 ψήφοι με τις οποίες είχε εκλεγεί η Φώφη τον Ιούνιο του ''15 θα αποδειχθούν ελάχιστες. Ο Καμίνης θα υπερψηφιστεί μαζικά όχι μόνο από πασόκους αλλά και από άτομα που έχουν αποστασιοποιηθεί τα τελευταία χρόνια από την Χαριλάου Τρικούπη αλλά αναπροσδιορίζονται ακόμα ως κεντροαριστεροί, ακόμα και από ψηφοφόρους άλλων κομμάτων, όπως συνέβη στην εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η Φώφη λοιπόν θα αναγκαστεί να αλλάξει τακτική. Να υιοθετήσει ένα πιο μοντέρνο πολιτικό στυλ. Να αναδείξει νέα στελέχη, να αρθρώσει έναν πιο σύγχρονο, μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό λόγο. Με τις ομιλίες της στη Βουλή έχει αποδείξει πως έχει τις δυνατότητες. Αν δεν το επιχειρήσει φρονώ πως το αποτέλεσμα στις εσωκομματικές εκλογές θα είναι πολλά με λίγα σε βάρος της.
Και η Αξιωματική αντιπολίτευση όμως θα πρέπει να επανεξετάσει τη στάση της. Τον τελευταίο καιρό ορισμένα «κέντρα» της Νέας Δημοκρατίας (όχι ο ίδιος ο Μητσοτάκης) έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν μια ρητορική άλλων -σκοτεινών- εποχών. Η Πειραιώς κάνει συνεχώς μανούρα για το ποιος θα κρατάει τη σημαία στις παρελάσεις ή για το αν θα ψέλνεται ο εθνικός ύμνος στα δημοτικά σχολεία. Μιλάει για «αφελληνισμό» της χώρας από «μπολσεβίκους» θυμίζοντας τις αλήστου μνήμης απειλές για την «κόκκινη αρκούδα» που θα ερχόταν από τον Βορρά να μας κατασπαράξει. Προφανώς η Νέα Δημοκρατία θεωρεί πως με την παρουσία και μόνο του Κυριάκου σε συνδυασμό με τη σημερινή μορφή του ΠΑΣΟΚ ο μεσαίος χώρος έχει ήδη κατακτηθεί και μένει να επαναπατριστούν οι ψηφοφόροι που έχουν ξεφύγει προς τα (πιο) δεξιά. Ενδεχόμενη επικράτηση του Καμίνη όμως θα αλλάξει τελείως τα κόζα καθώς ο μετριοπαθής ψηφοφόρος σαφώς θα τον προτιμήσει από ένα κόμμα που «σταυρώνει» όσα στελέχη του δεν βροντοφωνάζουν πως οι αριστεροί είναι όλοι φονιάδες με κονσερβοκούτια. Η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει λοιπόν και αυτή να επιλέξει αν θα εξελιχθεί σε ένα μοντέρνο κεντροδεξιό κόμμα ή αν θα παραμείνει μια ΔεξΧια των 60''s.
Θα περιμένουμε και θα δούμε. Μετά από δυο χρόνια απόλυτης στασιμότητας η απόφαση του Καμίνη αναταράσσει τα νερά. Έχω την αίσθηση πως τα καλύτερα έρχονται.
