Με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, πρέπει να σημειώσουμε με αισιοδοξία, ότι σημαντικό ποσοστό των πολιτών στη χώρα μας, έχει αφήσει πίσω του, τα θλιβερά στερεότυπα και τις προκαταλήψεις του αντισημιτισμού και της εβραιοφοβίας. Στερεότυπα, που ήταν διάχυτα στην κοινωνία για πολλά χρόνια, σε όλο το φάσμα της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και θρησκευτικής ζωής του τόπου.
Αν ήσουν «προοδευτικός» και αριστερός, έπρεπε αυτόματα να στέκεσαι στο πλευρό του αραβικού κόσμου, στο πλάι της Αλ Φατάχ, να φοράς μαντήλα του Αραφάτ και να υπερασπίζεσαι όλες τις θέσεις των Παλαιστινίων κατά του Ισραήλ. Και ενδόμυχα να χαίρεσαι για την κατάρρευση των δίδυμων πύργων.
Αν ήσουν «συντηρητικός» και «πατριώτης», έπρεπε εκ προοιμίου να είσαι αντισημίτης και να υιοθετείς όλα τα σενάρια συνωμοσιολογίας, όλους τους ρατσιστικούς μύθους και να ενστερνίζεσαι την άποψη ότι «για όλα τα δεινά του Ελληνισμού, φταίνε οι Εβραίοι». Και από μέσα σου, να διερωτάσαι ακόμα γιατί δεν σκοτώθηκε «κανένας Εβραίος», στην επίθεση της 9/11.
Αν ήσουν θρησκόληπτος χριστιανός, έπρεπε να σε διακρίνει μια θρησκευτικής φύσεως εβραιοφοβία, την οποία ανέπτυσσε συνειδητά όλο το θρησκευτικό και εκκλησιαστικό οικοσύστημα. Η αντιεβραϊκή διδασκαλία και η ρητορική του μίσους, είχε καλλιεργηθεί κατά κόρον από την εκκλησία, έχοντας αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στους πιστούς.
Aν ήσουν ένα παιδί μεγαλωμένο και γαλουχημένο με τα παραμύθια και τις διηγήσεις της λαϊκής παράδοσης, είχες μια απολύτως στρεβλή εικόνα για το εβραϊκό στοιχείο. Στη πατρίδα μου την Κεφαλονιά, υπάρχει ολόκληρη ιστορία που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο πρώτος εβραίος που πάτησε το πόδι του στο νησί, που τον οδήγησε στο να φύγει με το επόμενο βαπόρι. Και δεν έχουν περάσει πολλά χρονιά, από τότε που σταμάτησε επιτέλους στα περισσότερα μέρη της χώρας, το ρατσιστικό «αποκριάτικο έθιμο» της καύσης του Ιούδα.
Και αν παρακολουθούσες ως αδαής θεατής τα οικονομικά και χρηματιστηριακά δρώμενα, είχες βαθιά μέσα σου ριζωμένη την πεποίθηση ότι πίσω απ’ όλα τα δεινά κρύβονται δυο – τρεις οικογένειες εβραίων, ότι ολόκληρος ο πλούτος του πλανήτη μαζί με το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα συμπεριλαμβανομένης και της Τραπέζης της Ελλάδος ελέγχεται από ένα στενό εβραϊκό λόμπι, που αποφασίζει για το μέλλον της ανθρωπότητας και άλλα τέτοια σενάρια που καλλιεργούσαν την εχθρότητα και τη μισαλλοδοξία.
Πώς τα φέρνουν όμως οι καιροί; Σήμερα το Ισραήλ, έχει μεταβληθεί σε κράτος πρότυπο για τη χώρα μας. Διαβάζουμε ένα μεγάλο αριθμό άρθρων, με υπέρτιτλο το «Καν’ το όπως το Ισραήλ». Και η θεματολογία των άρθρων ξεκινά από την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης μέχρι το σύστημα εκπαίδευσης, από τα τεχνολογικά ιδρύματα μέχρι την οργάνωση του στρατού, από τα αγροτικά προϊόντα και την υδροπονία μέχρι τα startups, από την ενέργεια μέχρι την αμυντική βιομηχανία και από το χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ μέχρι τα εμβόλια.
Το Ισραήλ σήμερα, θα μπορούσε να αποτελέσει το βασικό σύμμαχο της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, με γεωστρατηγικούς όρους. Θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα επιχειρηματικός συνέταιρος στην ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας, της καινοτομίας και των ψηφιακών τεχνολογιών αιχμής. Θα μπορούσε να αποτελέσει εκπαιδευτικό πρότυπο και συνεργάτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με ανταλλαγές φοιτητών, με internships, με ανταλλαγές καθηγητών, με μοίρασμα ερευνητικών προγραμμάτων. Θα μπορούσε να δώσει το Χρηματιστήριο Αθηνών πρόσβαση στην ευρωπαϊκή κεφαλαιαγορά, στο Χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ. Υπάρχουν δεκάδες ιδέες και αμέτρητες δυνατότητες συνεργασίας.
Η συγκυρία της συνεργασίας με το Ισραήλ, είναι μοναδική και θα συμβάλλει ακόμα περισσότερο στο να ανατρέψουμε ως κοινωνία τελεσίδικα, όλα τα στερεότυπα και όλες τις προκαταλήψεις. Κάτι που θα μας απελευθερώσει από τα φοβικά σύνδρομα και το σαράκι του ρατσισμού και του μισανθρωπισμού.
Τελειώνω το άρθρο μου, με μια τεράστια συγγνώμη, για όσα δεν έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να ξεριζώσουμε τον αντισημιτισμό και την εβραιοφοβία από την χώρα μας. Διότι κακά τα ψέματα, οι Έλληνες δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι, για το πως έχουμε συμπεριφερθεί διαχρονικά, απέναντι τόσο στην Ισραηλίτικη κοινότητα, όσο και στους εβραϊκού θρησκεύματος συμπατριώτες μας.
Η χθεσινή δήλωση της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, αποτυπώνει με το καλύτερο τρόπο, την μάχη που πρέπει να δίνουμε καθημερινά για να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα τέτοιες στιγμές:
«Με δέος, σεβασμό και βαθιά συγκίνηση απέτισα σήμερα τιμή στη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, της πιο ακραίας εκδήλωσης του κακού στην ανθρώπινη ιστορία και πιο οδυνηρής κληρονομιάς του εικοστού αιώνα. Ένα αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον εκατομμυρίων αθώων, που εξοντώθηκαν όχι για κάτι που έκαναν, αλλά γι’ αυτό που ήταν, για τη φυλετική τους ταυτότητα. Μια γενοκτονία εκτελεσμένη με τη μεγαλύτερη ψυχρότητα και συστηματικότητα. «Μια οντολογική σφαγή», όπως την ονόμασε ο Τζορτζ Στάινερ, «πέρα από τη γλώσσα και έξω από τον ορθό λόγο».
Το Ολοκαύτωμα μας αφορά όλους, όχι μόνο τον εβραϊκό λαό. Θέτει σε συνεχή δοκιμασία την ηθική μας συνείδηση. Και μας θυμίζει ότι κανείς δεν είναι προφυλαγμένος απέναντι στη βαρβαρότητα. Ότι η ουδετερότητα απέναντι στο κακό ισοδυναμεί με συναίνεση. Και ότι χρειάζεται καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης, θωράκιση απέναντι στη ρητορική του μίσους και διαρκής επαγρύπνηση για τη διαφύλαξη της δημοκρατίας και την αξία του ανθρώπου, το πιο ισχυρό ανάχωμά μας στην επέλαση του κακού.»
