Κανένας δε θέλει να ταπεινώσει τη Ρωσία. Εξάλλου, δεν μπορεί, τουλάχιστον στην Ουκρανία. Όμως δε θα πρέπει να τιμωρηθεί; Δε θα πρέπει στο τέλος αυτού του πολέμου, στην απογραφή κερδών και ζημιών, οι ζημίες να είναι μεγαλύτερες και σημαντικότερες από τα τυχόν κέρδη; Το ζήτημα δεν είναι μόνον ηθικό. Είναι πρωτίστως πολιτικό: Τι μήνυμα στέλνει στον υπόλοιπο κόσμο η ομάδα κρατών που έχει ταυτόσημη αντίληψη για το τι σημαίνει αναθεωρητισμός και πώς θα πρέπει να επιλύονται οι διαφορές μεταξύ κρατών.
Διαβάζω εκθέσεις ιδεών για το πόσο καλές και αναγκαίες είναι οι διαπραγματεύσεις. Φυσικά. Και πόσο κακός είναι ο πόλεμος, θα συμπλήρωνα εγώ. Το κομβικό όμως ερώτημα δεν κινείται στο «δέον», αλλά στο «είναι». Δηλαδή με τι τρόπο θα πεισθεί η Ρωσία να διακόψει τις πολεμικές επιχειρήσεις και να αρχίσει να συζητά ο Πούτιν με τον Ζελένσκι. Επ' αυτού υπάρχουν δύο σχολές σκέψης:
1. Η σχολή σκέψης των ηγετών της παλιάς και κουρασμένη Ευρώπης, κάποιων πανεπιστημιακών και φυσικά κάποιων προσωπικοτήτων που η σκέψη τους αναφέρεται σε μιαν άλλη εποχή. Όλοι αυτοί πιστεύουν πως τα τηλεφωνήματα του Μακρόν και του Σολτς και οι προτάσεις του Ντράγκι θα πείσουν τον Πούτιν να σταματήσει τις εχθροπραξίες. Τις προτάσεις του Ντράγκι τις έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια και προφανώς γλεντά με τα τηλεφωνήματα του Μακρόν και του Σολτς. Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη πως ο Πούτιν στις 22 και 23 Φεβρουαρίου διαβεβαίωνε τον Μακρόν πως δεν πρόκειται να εισβάλει στην Ουκρανία. Είναι θέμα αρχής πως με έναν αποδεδειγμένα αναξιόπιστο δε συζητάς. Πολύ δε περισσότερο όταν είναι και αναξιόπιστος και πειρατής.
Πιθανόν κάποιοι πανεπιστημιακοί να ελπίζουν πως το Άγιο Πνεύμα - τέτοιες ημέρες - θα φωτίσει τον Πούτιν και θα πει «τέλος ο πόλεμος». Ή θα υποστεί κρίση συνειδήσεως και θα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μέχρι στιγμής διατυπώνουν ευχολόγια. Αλλά η πολιτική δε διαμορφώνεται με ευχολόγια.
2. Αναμφίβολα οι ΗΠΑ έχουν ένα πιο πειστικό και ρεαλιστικό σχέδιο για να αναγκάσουν τον Πούτιν να διακόψει τις πολεμικές επιχειρήσεις. Εκτιμούν ότι αυτό θα συμβεί αν οι απώλειες του ρωσικού στρατού θα είναι σημαντικότερες από τα κέρδη του. Πώς θα γίνει αυτό; Εξοπλίζοντας την Ουκρανία. Μια τακτική η οποία μέχρι στιγμής αποδίδει, γιατί οι Ουκρανοί πολεμούν επί 100 ημέρες τον ρωσικό στρατό. Ένας περίπατος για τους Ρώσους, έχει μετατραπεί σε μια κόλαση.
Το σχέδιο των ΗΠΑ τρομάζει την παλιά, κουρασμένη και αργόστροφη Ευρώπη για έναν λόγο. Γιατί δεν έχει χρονικό ορίζοντα. Και ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να έχει χρονικό ορίζοντα. Αλλά αυτή τη στιγμή είναι το μόνο πειστικά υπαρκτό. Το «σχέδιο» των Σολτς, Ντράγκι και Μακρόν στέκεται στον αέρα, αν βέβαια τα τηλεφωνήματα ικεσίας μπορεί να χαρακτηριστούν σχέδιο. Προδίδουν τον πανικό ηγετών που δεν μπορούν να διακρίνουν το δάσος και χάνονται μέσα στα δέντρα. Η τιμή του φυσικού αερίου δεν μπορεί να αποτελέσει το συγχωροχάρτι του Πούτιν. Η διακύβευση είναι η διαμόρφωση των νέων παγκόσμιων ισορροπιών μετά την 24η Φεβρουαρίου 2022 και όχι τα πλεονάσματα της Γερμανίας.
Η πατρίδα μας, όπως και η Ισπανία και οι βαλτικές χώρες, ευθύς εξ αρχής τάχθηκε, χωρίς ταλαντεύσεις, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και συμμετέχοντας στον εξοπλισμό της Ουκρανίας επιβεβαιώνει urbi et orbi πως είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος. Και καλώς πράττει.
