Του Γιάννη Παντελάκη
Υπάρχουν πολλοί που έχουν την ψευδαίσθηση ότι ένα νομοσχέδιο είναι ικανό να διαταράξει την ανέμελη κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ επειδή αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον βασικό ιδεολογικό πυρήνα των δεύτερων. Η πραγματικότητα, όπως αυτή καταγράφτηκε και με την ρύθμιση για την νομική αναγνώριση αλλαγής φύλλου, τους διέψευσε. Το κόμμα του Καμμένου είναι ικανό να ψηφίσει τα πάντα, ακόμα και υπέρ της δημιουργίας ενός ανδριάντα του Βελουχιώτη στο περιστύλιο της Βουλής. Και το αντίστροφο φυσικά, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι εξίσου ικανός για όλα, αρκεί να μην ακυρωθεί η αρμονική συνύπαρξη. Υπάρχει μια μικρή ιστορία, που λέει πολλά.
Τον περασμένο Ιούλιο το υπουργείο Τουρισμού (που ελέγχουν οι ΑΝΕΛ μέσω Κουντουρά), κατέθεσε μια τροπολογία στη Βουλή που έδινε το δικαίωμα απόσπασης υπαλλήλων σε γραφεία του ΕΟΤ στο εξωτερικό σε έκτακτες περιπτώσεις χωρίς να περάσουν αυτοί οι υπάλληλοι από υπηρεσιακό συμβούλιο. Στην τροπολογία αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανώτερο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Μέσω του Χρ. Μαντά, κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου του κόμματος και του Ν.Ξυδάκη, πρώην υπουργού. Είπαν ότι «δεν πρέπει να καταστρατηγηθεί η νομοθεσία και ότι είναι περιττή μια τέτοια διάταξη». Και βέβαια ήταν περιττή, καμία έκτακτη περίπτωση δεν μπορεί να υπάρχει για την ευνοϊκή απόσπαση υπαλλήλων στο εξωτερικό. Για κλασσικό ρουσφέτι επρόκειτο.
Την τροπολογία, ανέλαβε να υπερασπιστεί ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Δ.Καμμένος, λέγοντας ότι δεν κατανοεί την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ αφού πρόκειται για την επίλυση ενός απλού ζητήματος. Και παράλληλα, επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ για μια δική του τροπολογία που αφορούσε στη χορήγηση φορολογικής και ασφαλιστικής ενημερότητας στο Μέγαρο Μουσικής και με την οποία εναντιώθηκε. Η συνέχεια, ήταν περίπου προβλέψιμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε την ρουσφετολογική τροπολογία για τους υπαλλήλους και οι ΑΝΕΛ ψήφισαν εκείνη για το Μέγαρο. Η ιστορία είναι διδακτική.
Επιβεβαιώνει ότι η συνεργασία των δυο αυτών κομμάτων στηρίζεται επάνω στην νομή της εξουσίας. Αυτό τους ενώνει και αποτελεί την συγκολλητική ουσία, το μοίρασμά της. Υπουργεία, θέσεις εξουσίας, δυνατότητες για ρουσφέτια. Κάποιες φορές, αυτές οι τελευταίες μπορεί να δημιουργήσουν μερικές προστριβές (όπως η προαναφερόμενη), αλλά αυτές δεν είναι ικανές να ταράξουν την συνύπαρξη των δυο. Υπάρχουν άλλωστε πιο σημαντικά, από το προαναφερόμενο, διακυβεύματα που επιβεβαιώνουν πως πρόκειται για μια συνεργασία-μπετόν. Ο Τσίπρας ανέλαβε να υπερασπιστεί τον εταίρο του για συνομιλίες μ'' έναν ισοβίτη καταδικασμένο για ναρκωτικά και ο ομοφοβικός Καμμένος έκανε μια ακόμα θεαματική κωλοτούμπα για το θέμα της νομικής αναγνώρισης αλλαγής φύλου.
Μετά την υπογραφή του δικού τους μνημονίου, που ακύρωσε τον εικονικό διαχωρισμό του παρελθόντος (μνημονιακοί- αντιμνημονιακοί), οι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ πορεύονται με μοναδικό στόχο την διατήρηση στην εξουσία. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μοναδικό τους μέλημα, να μην διαταραχθεί αυτή και να φτάσει ως το τέλος. Και όπως όλα δείχνουν, αυτό θα συμβεί. Μπροστά σ αυτή την επιδίωξη, δεν υπάρχουν ιδεολογικές αποκλίσεις, κόκκινες γραμμές, αξίες και πολιτικές διαφορές. Αυτές θα τις επανεφεύρουν πάλι όταν βρεθούν στην αντιπολίτευση. Προς το παρόν, υπάρχει ο αυτοσκοπός και τίποτα περισσότερο.
Οι δυο πολιτικοί που ηγούνται των συγκυβερνώντων κομμάτων, έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ωστόσο ένα είναι το κυρίαρχο που οδηγεί τις επιλογές τους, ο αριβισμός. Με αυτόν οδηγό, χρησιμοποίησαν ως όχημα, ο ένας την αριστερά και ο δεύτερος την δεξιά για να βρεθούν στην εξουσία. Με τον ίδιο οδηγό πορεύονται για να παραμείνουν σ αυτήν...
