Της Κατερίνας Οικονομάκου
Είναι τρομακτικός ο έφηβος με τη φόρμα Adidas έτσι όπως ουρλιάζει στην τεράστια ντουντούκα και κραδαίνει τη γροθιά του, ανεβασμένος πάνω σε ένα τραπέζι στο γραφείο του υπουργού. «Η νεολαία στην πρώτη την γραμμή, κόντρα στη συναίνεση και στην υποταγή», δίνει το σύνθημα και φωνάζουν όλοι μαζί. Ένας άλλος χτυπάει με το ρυθμό μια δερμάτινη πολυθρόνα. Το βίντεο από την επίσκεψη μιας ομάδας μαθητών και φοιτητών στο γραφείο του Κώστα Γαβρόγλου παρακολουθείται σαν ένα πολύ κακό θρίλερ.
Πριν σκαρφαλώσει στο τραπέζι, ο μαθητής με την Adidas ήταν σκυμμένος πάνω από το υπουργικό γραφείο. «Ξέρουμε γιατί δεν βγήκατε να κάνετε μια δημόσια τοποθέτηση για αυτό που πάτε να φέρετε. Και το έχετε φέρει μέσω Λαμίας, έτσι;» λέει στον κ.Γαβρόγλου. Ο μαθητής με την Adidas δεν συνειδητοποιεί πόσο γελοίος μοιάζει έτσι όπως απευθύνεται στον υπουργό με αγένεια και λόγο που παραπέμπει σε μάγκα της πιάτσας. «Αυτό το πράγμα δεν θα κατατεθεί, δεν θα κατατεθεί», συνεχίζει κουνώντας το δάχτυλο μπροστά στο πρόσωπο του υπουργού, «είμαστε κάθετοι, δεν θα το αφήσουμε να κατατεθεί, θα είμαστε εδώ αν χρειαστεί κάθε μέρα, δεν θα φέρετε το νέο νεομοσχέδιο τον Δεκέμβρη προς ψήφιση. Γιατί; Γιατί ζητάμε σφαιρική γνώση, ολόπλευρη, έτσι;»
Απέναντί του, καθισμένος πίσω από το σοκαριστικά ακατάστατο γραφείο του, ο υπουργός κοιτάζει τον έφηβο με ύφος μειλήχιο. Διότι στην πραγματικότητα, αδιαφορεί εντελώς για όσα του καταλογίζει ο έφηβος. Ο κύριος υπουργός αδιαφορεί για τον νεαρό αυτό άντρα, αδιαφορεί για την τεχνητή οργή του, αδιαφορεί για την φτώχεια της σκέψης και του λόγου του, αδιαφορεί για το μέλλον του. Ακούω κάποια στιγμή τον έφηβο με την Adidas να εγκαλεί τον υπουργό μιλώντας για ταξικότητα στην παιδεία. Εκείνη τη στιγμή τον λυπάμαι.
Βεβαίως και είναι ταξικός ο χαρακτήρας της παιδείας. Αλλά ο έφηβος με την Adidas κάνει ό,τι μπορεί για να διαιωνίσει αυτό που βλέπει ως ταξικό χαρακτήρα της παιδείας. Δεν συνειδητοποιεί ότι θέτοντας τον εαυτό του στη διάθεση του «κινήματος», έχει κάνει την επιλογή του. Το «κίνημα» θέλει να έχει πάντα λόγους να διαμαρτύρεται και θέλει να έχει πάντα νεαρούς πρόθυμους να ανταλλάξουν το κυνήγι της αυτοπραγμάτωσης με την υποταγή σε έναν ανώτερο σκοπό. Θέλει να υπάρχουν ορμητικοί, παθιασμένοι έφηβοι πρόθυμοι να μείνουν καθηλωμένοι για να έχει το «κίνημα» λόγο ύπαρξης. Γι αυτό το «κίνημα» απεχθάνεται και αποθαρρύνει την ατομική φιλοδοξία. Υπάρχει κάτι περισσότερο ταξικό από αυτό;
Όσο ο έφηβος παλεύει, σε έξαλλη κατάσταση, να επιβληθεί, ο υπουργός τον περιμένει απλώς να τελειώσει για να ξεκουμπιστεί. Πίσω από το παχύ μουστάκι και το προσωπείο της υπομονής, πίσω από τον ήπιο, ελαφρώς πατρικό τόνο του, κρύβεται η περιφρόνηση για αυτόν τον έφηβο με την Adidas, ο οποίος κουνάει απειλητικά το δάχτυλο, ενώ δεν είναι σε θέση να εκθέσει τις απόψεις του με τη στοιχειώδη συγκρότηση. Ο μαθητής δεν συνειδητοποιεί ότι το μοναδικό επιχείρημα που έχει να παρουσιάσει είναι η βία και η αγριοφωνάρα του. Εκτός αν έχει ήδη πειστεί ότι δεν του χρειάζονται άλλα επιχειρήματα. Και τότε είμαστε εμείς οπωσδήποτε αυτοί που οφείλουν να ανησυχούν.
Κοιτάζω μια φωτογραφία του μαθητή επάνω στο τραπέζι, καθώς φωνάζει. Πίσω του, καθισμένα μπροστά στο τραπέζι, δυο κορίτσια συζητούν γελώντας μεταξύ τους. Δεν τον κοιτάζουν καν. Πιο πίσω, στον τοίχο, ένα αγόρι έχει το βλέμμα χαμηλωμένο στο κινητό του, ενώ το κορίτσι δίπλα του κοιτάζει ανέκφραστα τον φακό. Στην πραγματικότητα, είναι καταθλιπτικά μόνος ο έφηβος με την Adidas. Σε μια σκηνή από το βίντεο, την ώρα που οι εισβολείς φωνάζουν «Αγώνας, ρήξη, ανατροπή», ο έφηβος με την Adidas χτυπάει με ορμή το πόδι του στο τραπέζι, ακολουθώντας το ρυθμό. Το θέαμα είναι αποκρουστικό μέσα στη γελοιότητά του. Και με φοβίζει.
