Αν με ρωτούσαν ποιο είναι το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας που την οδήγησε ως εδώ, θα το προσωποποιούσα, μ’ έναν άνθρωπο της σημερινής εξουσίας. Αλέκος Φλαμπουράρης. Προφανώς, δεν εννοώ πως σ αυτόν συγκεντρώνονται οι αιτίες για όσα μας συμβαίνουν. Απλά, με την δημόσια παρουσία του, συμβολίζει μια σειρά από λόγους που οδήγησαν την χώρα στο σημερινό αδιέξοδο. "Φλαμπουράρηδες" της πολιτικής ζωής που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου και τις δικές μας, για πολλά μεταπολιτευτικά χρόνια και οποίοι μας έφτασαν στο αδιέξοδο. Νοοτροπίες και πολιτικές που με την έγκριση συνήθως ενός σεβαστού ποσοστού του "σοφού" λαού που τις επιδοκίμαζε, έκαναν την χώρα να μοιάζει τριτοκοσμική.
Στον πληθωρικό αυτό υπερ-υπουργό διαβάζει κάποιος πολλές από τις παθογένειες και του πολιτικού συστήματος, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας η οποία διαπαιδαγωγήθηκε πολιτικά με αυτές. Ο Φλαμπουράρης, συμβολίζει τον Έλληνα καταφερτζή και μάγκα και προσδιορίζει ένα είδος πολιτικής αισθητικής για το οποίο μάλλον δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι. Σηματοδοτεί τον τρόπο με τον οποίο επιχειρείται να κυβερνηθεί ο τόπος, ν αναλυθούν τα αίτια της κρίσης, να αναζητηθεί ο τρόπος διαχείρισής της. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο συμπαθής γείτονας ο οποίος ωστόσο δεν είναι ο καλοκάγαθος ηλικιωμένος στον οποίο θα αναθέταμε τον ρόλο του διαχειριστή της πολυκατοικίας. Αλλά, ένας υπερυπουργός με σημαντική επιρροή στον πρωθυπουργό μιας χώρας που βρίσκεται σε βαθιά και πολύπλευρη κρίση. Η οποία κρίση δεν έχει κατά βάση οικονομικές αιτίες, αλλά αιτίες αντιλήψεων και νοοτροπιών.
Αν παρατηρήσουμε λίγο τον τρόπο που πολιτεύεται ο κ. Φλαμπουράρης, θα κατανοήσουμε πολλά απ’ όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες. Την αδυναμία της κυβέρνησης να βρει ισοδύναμα (τα οποία υποσχέθηκε), επειδή πολύ απλά ποτέ δεν υπήρξε το "παράλληλο πρόγραμμα" που επίσης υποσχέθηκε. Τις ταλαντεύσεις της ανάμεσα στην επιβολή αυξημένου φόρου στην ιδιωτική εκπαίδευση, στα τέλη κυκλοφορίας, στα σπίτια Ελλήνων του εξωτερικό, στο μοσχαρίσιο κρέας και δεν ξέρω που αλλού. Λογικές Φλαμπουράρη. Αυτοσχεδιάζουν με ορατό τον κίνδυνο να πέσει ο πέλεκυς επί δικαίων και αδίκων.
Ο τρόπος που διαχειρίζονται τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το μνημόνιο (το οποίο οι ίδιοι συμφώνησαν), παραπέμπει σε μια παροιμιώδη αναφορά που είχε κάνει ο κ. Φλαμπουράρης, όταν ρωτήθηκε παλαιότερα αν θα επιβληθεί ένας νέος φόρος στα εισοδήματα "Ε, αν φρακάρουν τα πράγματα!". Τα πράγματα φράκαραν ήδη, είναι φανερό. Και αν υπολογίσουμε πως φράκαραν με το 30% μόνο των συνολικών δεσμεύσεων που απορρέουν από το μνημόνιο, καταλαβαίνουμε τη συνέχεια.
Μεταπολιτευτικά, η χώρα είχε πάντα έλλειψη ενός παραγωγικού μοντέλου, ενός σχεδιασμού με μακρόπνοο χαρακτήρα. Αυτό φαίνεται και στο κορυφαίο ζήτημα του ασφαλιστικού. Αμηχανία και προτάσεις χωρίς αντίκρισμα. Η λογική Φλαμπουράρη κι εδώ. Βρίσκω, για την ακρίβεια εφευρίσκω μερικές πρόχειρες λύσεις τις οποίες αποτυπώνω αντίστοιχα σ’ ένα πρόχειρο χαρτί. Σαν κι αυτό που είχε φωτογραφηθεί λίγο καιρό πριν στη Βουλή με τον υπουργό Επικρατείας να κρατάει σημειώσεις που αποτελούσε και τον κυβερνητικό σχεδιασμό!
Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, που πάντα συνοδεύει τις πρακτικές της εξουσίας στη χώρα μας μεταπολιτευτικά. Αυτή που συνδέεται με τις περίεργες μικρές ή μεγαλύτερες σκιές. Και οι οποίες μπορεί να μην οφείλονται-προς το παρόν- σε διαχείριση δημόσιου χρήματος, αλλά στον τρόπο που κάποιος αντιλαμβάνεται τον δημόσιο ρόλο του, με παρατυπίες σε ότι αφορά το "πόθεν έσχες", την ρύθμιση ενός χρέους κ.ο.κ.
Ο κυρ-Αλέκος, όπως τον αποκαλούν στο κόμμα, είναι ο άνθρωπος που βρέθηκε (λόγω μιας πολύχρονης φιλίας και όχι κάποιων ειδικών προσόντων), να συντονίζει το κυβερνητικό έργο. Στην διάρκεια των πολύμηνων διαπραγματεύσεων μετά τον Ιανουάριο, έδειχνε κατά καιρούς απόλυτες βεβαιότητες ("Στις 24 Απριλίου θα έχουμε συμφωνία 100%"-"Θα τα δώσουν τα χρήματα. Δεν τους συμφέρει να μην τα δώσουν"), με επιδερμική αντίληψη και απόλυτη αστοχία, δείγμα της πολιτικής των διαπραγματεύσεων. Και όταν ακόμα διαψευδόταν από τα γεγονότα, απλά άλλαζε τις ημερομηνίες της συμφωνίας ("Να είστε βέβαιοι ότι και συμφωνία θα γίνει και χρηματοροή θα ξεκινήσει", έλεγε λίγες εβδομάδες αργότερα), άλλο δείγμα της αντίληψης για την ενημέρωση μιας χώρας που αγωνιούσε.
Η συνέχεια της απαρίθμησης των ...αστοχιών του, δεν έχει νόημα. Τον θυμόμαστε όλοι να πίνει γουλιές από τον φραπέ και να μας μιλάει με σιγουριά για τις κινήσεις του πρωθυπουργού. Αυτό που έχει νόημα ώστε να συμπληρωθεί ένα ακόμα κομμάτι από το παζλ του νεοέλληνα πολιτικού που συμβολίζει όσα προαναφέραμε, είναι να θυμηθούμε και τις περίφημες ατάκες του ("στείλαμε τους τροικανούς να μένουν σε ξενοδοχεία εκτός του κέντρου της Αθήνας για να κάνουν τα μπάνια τους καλοκαιριάτικα"), αλλά κυρίως κάτι άλλο. Οι αποκαλύψεις για δημόσια έργα που πήρε η εταιρεία του ενώ ο ίδιος ήταν υπουργός, ο χρόνος που παραχώρησε τις μετοχές της εταιρείας του, ο φουσκωμένος λογαριασμός της ΕΥΔΑΠ που ξεφούσκωσε, η ένταξή του στην ρύθμιση των 100 δόσεων ενώ διέθετε υψηλή ρευστότητα. Ενδεχομένως παρατυπίες, αλλά σίγουρα ενδεικτικές μιας αντίληψης.
Φλραμπουράρηδες, υπήρξαν πολλοί στο παρελθόν, αλλά και σήμερα ευδοκιμεί το είδος...
