Ξέρω κάτι τύπους που πρωί-πρωί, μόλις ξυπνήσουν, μαζί με το πρώτο φλιτζάνι καφέ, βάζουν στο παλιό πικάπ τον «Καρυοθραύστη» του Τσαϊκόφσκι και ανοίγουν τον «Ευγένιο Ονέγκιν» του Πούσκιν. Δίχως επαφή μ’ αυτούς τους Ρώσους γίγαντες της μουσικής και της ποίησης, δεν ξεκινά καλά η μέρα τους. Εναλλακτικά, ακούνε Ραχμάνινοφ και διαβάζουν Μαγιακόφσκι, ανάλογα με τη διάθεση τους, αν είναι βαριά ή ελαφριά.
Στις διακοπές τους, αντί να πηγαίνουν σε ελληνικά νησιά και να ξημερώνονται στα μπιτσόμπαρα, προτιμούν να πετάνε μέχρι την Αγία Πετρούπολη για να παρακολουθήσουν τα «Μπολσόι» φορώντας επίσημο σκούρο κοστούμι. Κι όταν αποφασίσουν να μεταπηδήσουν από την ποίηση στην Ιστορία, διαβάζουν τις βιογραφίες του Λάμπρου Κατσώνη και του Ιωάννη Καποδίστρια. Αγαπημένη τους κινηματογραφική ταινία «ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» του Σμαραγδή.
Αν βρεθούν σε κανένα πανηγύρι, την ώρα που οι υπόλοιποι χορεύουν το «τούτη την γη που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε», αυτοί σιγοψιθυρίζουν αποσπάσματα από έργα του Προκόφιεφ και του Σοστακόβιτς. Κι αν τύχει να βρεθούν σε επική διάθεση, τότε έχουν πάντα πρόχειρες μερικές εκτελέσεις αντάρτικών τραγουδιών από την μπάντα του Κόκκινου Στρατού, σε κείνη την ιστορική της συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής.
Αναφέρομαι σ’ αυτούς τους συνέλληνες, είτε για αριστερόστροφους και αγνωστικιστές πρόκειται είτε για λαϊκοδεξιούς προσδεμένους στα άρμα της καθ’ ημάς Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, διότι τους βλέπω να υποφέρουν και στενοχωριέμαι. Να έχουν αφιερωθεί σε τέτοια χρόνια καταβύθιση στους θησαυρούς της Ρώσικης κουλτούρας και τώρα να βρίσκονται ξαφνικά σε διωγμό από τους Μητσοτακικούς και τους Μενδωνικούς; Αίσχος.
Διαβάζω τα άρθρα τους, ευθέως ή εμμέσως υπέρ του Πούτιν και της εκστρατείας του. Ξεκινούν με Πούσκιν και καταλήγουν με Στραβίνσκι. Υποκλίνονται στην Ζαχάροβα που βρίζει την Ελλάδα και θλίβονται για την κατάσχεση των ρώσικων υπεργιότ των ολιγαρχών. επιστρατεύοντας τον Ντοστογιέφσκι, τον Τσέχωφ, τον Γκόγκολ και τον Τουργκένιεφ. Βέβαια… χωρίς τον Νικολάι Γκόγκολ και τον Ιβάν Τουργκένιεφ δεν μπορούν τα πατριωτάκια μας, νιώθουν ορφανά, ακρωτηριασμένα.
Ρε σεις, δεν αφήνετε τα σάπια λέω εγώ. Πείτε ότι γουστάρετε τον εξ ανατολών δικτάτορα δίχως πολλές-πολλές τσιριμόνιες. Πείτε το, δεν θα πάθετε τίποτα, εδώ δεν είναι Ρωσία. Αλλά κυρίως, ειλικρινά σας ικετεύω, πείτε το αφήνοντας ήσυχες στον αιώνιο ύπνο τους αυτές τις μεγάλες μορφές της ρώσικης τέχνης και του πνεύματος. Δεν σας φταίνε τίποτα.
Να σας προτείνω και κάτι καλύτερο; Αντί να γράφετε καταλόγους με τα ονόματα τους (αντιγραφή από τη Wikipedia) δίχως να έχετε ιδέα ποιοι ήταν και ποιο ήταν το έργο τους, καθίστε και διαβάστε τους ή ακούστε τους. Θα σας βοηθήσουν να βγείτε από πολλές πλάνες σας.
