Δεν είναι λίγοι αυτοί, που πέφτουν από τα σύννεφα για τη στάση που κρατάει σημαντικό μέρος των Ελλήνων πολιτών, υπέρ της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Σοκάρονται παρακολουθώντας την εγχώρια αριστερά να στοιχίζεται μαζί με τους Χρυσαυγίτες, τους Βελόπουλους, τους Καμμένους και τους καλόγερους του Αγίου Όρους, δίπλα στις ερπύστριες του Πούτιν.
Ωστόσο η συμπόρευση της Αριστεράς με το καθεστώς Πούτιν, έχει καταγραφεί εδώ και αρκετά χρόνια από ινστιτούτα στρατηγικών ερευνών του εξωτερικού και έχουν υπάρξει σχετικές δημοσιεύσεις, όπως είναι αυτές του Atlantic Council και του περιοδικού Economist. Δημοσιεύσεις στις οποίες αναφέρεται η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής στην προώθηση των θέσεων και των συμφερόντων του ρωσικού καθεστώτος, στη χώρα μας.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, το γεγονός ότι ανάμεσα σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου διεξάγονται πολυπληθέστατες συγκεντρώσεις καταγγελίας της ρωσική εισβολής, η ρωσική προπαγάνδα διάλεξε τη χώρα μας, για να εξαπολύσει μέσω της πρεσβείας της, μια πρωτοφανή επίθεση απέναντι στην κυβέρνηση, στους πολίτες, στα μέσα ενημέρωσης, για να μας συμβουλεύσει να παρακολουθούμε ειδήσεις από συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό, που προσπαθεί με μεγάλο άγχος και ιδιαίτερο ζήλο να καλύψει το κενό, που άφησε πίσω της η απαγόρευση του RT και του Sputnik.
Κι έτσι τον Φεβρουάριο του 2022, σχεδόν ογδόντα χρόνια από το τέλος του καταστροφικού πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος, η εγχώρια αριστερά, συντάσσεται με τον Τραμπ, με τον Άσαντ, με τον Μαδούρο, με τον Κιμ, με τον Λουκασένκο, τον Ερντογάν και τους ηγέτες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, που με τον άλφα ή βήτα τρόπο, δικαιολογούν άμεσα ή έμμεσα τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αποτελεί μια επίθεση στη δημοκρατία και στην ελευθερία. Αποτελεί μια σαφή προσπάθεια οικονομικής και κοινωνικής συντριβής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είχαμε αναλύσει προ ημερών στο άρθρο «Στόχος του Πούτιν, είναι η συντριβή της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Και αυτό ίσως και να είναι το στοιχείο που προκαλεί το δέσιμο της Αριστεράς με το καθεστώς Πούτιν. Το μίσος κατά των αρχών της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ανοικτής οικονομίας και η λατρεία του ολοκληρωτισμού.
Η στάση της Αριστεράς στη χώρα μας, αποτελεί μια θλιβερή πανευρωπαϊκή εξαίρεση. Οι σοβιετόφιλοι, τα σταλινικά απολιθώματα, συντάσσονται με τους Τραμπικούς, τους παλαιοημερολογίτες, τους αντιεμβολιαστές, τους φασιστοειδείς, κοντράροντας τη βασική επιλογή της Ελλάδας να ανήκει στο Δυτικό δημοκρατικό κόσμο.
Είναι ανατριχιαστική η προσπάθεια της Αριστεράς να ταυτιστεί με το ολοκληρωτικό μοντέλο του Πούτιν, που στηρίζεται πάνω στο Ρωσικό εθνικισμό, στη Ρωσική εκκλησία, στο Ρωσικό αυταρχισμό και στη λεγόμενη Ρωσική «βαθιά» ψυχή, που έρχεται να ανατρέψει τα κεκτημένα ογδόντα ετών. Η προσπάθεια να ταυτιστεί με τους αναθεωρητές της ιστορίας και των συμφωνιών που διέπουν τις διεθνείς σχέσεις. Να ταυτιστεί με αυτούς απειλούν και άλλες χώρες της Δύσης. Να ταυτιστεί με αυτούς που κυνικά αναμοχλεύουν την πυρηνική απειλή.
Τι διακρίνουν στο πρόσωπο του Πούτιν; Το νέο Τσάρο; Τον ηγέτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που εχθρεύεται το Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη; Την προσωπικότητα που θα τους οδηγήσει στη νίκη του τρίτου γύρου, που έχει μείνει στο μυαλό της Αριστεράς σαν απωθημένο από τον εμφύλιο πόλεμο; Τη μετενσάρκωση του Στάλιν; Την προσωπικότητα που θα τιμωρήσει τη Δύση; Τη Δύση, στην οποία οι ίδιοι ζουν και ευημερούν;
Δεν έχουν βαρεθεί να ξημεροβραδιάζονται μέσα στα ίδια θολά όνειρα; Να περιμένουν την ανατροπή της δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση της ιδεοληπτικής τους κοσμοθεωρίας; Δεν κατάφεραν να προσδέσουν τη χώρα στο άρμα της Σοβιετικής Ένωσης πριν από 75 χρόνια. Δεν κατάφεραν να βγάλουν τη χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2015. Δεν κατάφεραν να την κάνουν σύμμαχο του Ιράν, της Κούβας και της Βενεζουέλας.
Ωστόσο σήμερα ηδονίζονται από τα δεινά του Ουκρανικού λαού, τα οικονομικά προβλήματα της Ευρώπης που προκαλούνται από τη Ρωσική ενεργειακή πολιτική, τη Ρωσική εισβολή, τις κυρώσεις και από τα χιτλερικού τύπου διαγγέλματα της Ρωσικής πλευράς.
Ας είναι όμως ειλικρινείς με τον εαυτό τους και ας μην παρασύρονται από τον έρωτα τους προς τον Πούτιν. Θα ήθελαν να ζουν σήμερα στη Ρωσία, αντί στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα ήθελαν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν σήμερα στη Ρωσία, αντί στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Πραγματικά ονειρεύονται μια ζωή, στη σημερινή ολιγαρχική Ρωσία, ή στην παλιά Σοβιετική Ένωση; Δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα από το λήθαργο, της επαναστατικής εφηβικής του καθήλωσης;
