Αναφέρομαι στην κυβερνητική κοινωνική ατζέντα, η οποία στα τρία χρόνια τρέχει με γοργούς ρυθμούς, αποδομώντας έτσι τον αντιπολιτευτικό λόγο για μια «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση. Μάλιστα, όπως θα φανεί παρακάτω, κάποιες ρυθμίσεις είναι τόσο προωθημένες που στέκονται συγκριτικά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι γνωστό πως η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση πότε για ακροδεξιά στροφή, πότε για νεοφιλελεύθερη. Βέβαια, αυτά τα δύο δεν μπορούν να συμβαδίσουν, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Η αναπαραγωγή στερεοτυπικών εκφράσεων επειδή έχει κουράσει, είναι αντιπαραγωγική και αναποτελεσματική.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση στην κοινωνική της ατζέντα υπερκερνά από τα αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζεται με μια αμήχανη σιωπή και καλύπτεται από ένα ψιθυριστό «δεν προλάβαμε».
Η Νέα Δημοκρατία είναι μια μεγάλη παράταξη που έχει ως πρωταρχικό της στόχο την κοινωνική συνοχή. Μια διαιρεμένη κοινωνία, με εξοντωμένη τη μεσαία τάξη, δεν μπορεί να προχωρήσει. Συνεπώς, η στήριξη των ευπαθών κοινωνικών στρωμάτων είναι το βασικό μέλημα κάθε μεγάλου κόμματος. Διαφορετικά δεν θα ήταν μεγάλο.
Η κυβέρνηση το απέδειξε αυτό στον καιρό της πανδημίας όταν, με στοχευμένες παρεμβάσεις ύψους 47 δισεκατομμυρίων, κράτησε την κοινωνία όρθια. Και όχι μόνον αυτό. Στο ίδιο χρονικό διάστημα που η αντιμετώπιση της Covid ήταν σχεδόν το αποκλειστικό αντικείμενο, αυτήν ακριβώς την περίοδο με ένα μπαράζ επενδύσεων και μέτρων στήριξης της εργασίας, η ανεργία έπεσε από το 17,3% που βρισκόταν τον Ιούλιο του 2019, στο 12,5% σήμερα. Συνολικά για να στηριχθεί η εργασία και να δημιουργηθούν νέες θέσεις δαπανήθηκαν, με σχέδιο, από το αρμόδιο υπουργείο Εργασίας 12,7 δισεκατομμύρια. Τα δε κοινωνικά επιδόματα, χωρίς να συνυπολογίζονται οι παροχές σε είδος, ανήλθαν μόνον το 2021 σε 4,7 δισεκατομμύρια.
Και ένας πρωτοετής των Οικονομικών γνωρίζει ότι η μείωση της ανεργίας παράγει ατομικό και κοινωνικό εισόδημα, συμβάλλοντας έτσι στην κοινωνική συνοχή.
Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πως τέτοιας εκτάσεως παρεμβάσεις μόνον κοινωνική αναλγησία δεν προδίδουν. Τονίζουν και αναδεικνύουν το κοινωνικό πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο την παρακολουθεί καταστατικά από το ιστορικό Συνέδριο της Χαλκιδικής το 1977. Όπως προανέφερα μεγάλη παράταξη χωρίς κοινωνικό πρόσωπο δεν υπάρχει.
Στο ίδιο χρονικό διάστημα των τριών ετών, η Ελλάδα βρέθηκε μέσα στις 12 χώρες παγκοσμίως με πλήρη νομική ισότητα ανδρών—γυναικών, κάτι που ακυρώνει ένα μέρος του αντιπολιτευτικού λόγου της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των δορυφορικών κινημάτων κοινωνικής κριτικής.
Στην πολιτική υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιμετωπίσεις τον αντίπαλο σου. Πρώτος τρόπος: κατασκευάζεις έναν αντίπαλο στον οποίον φορτώνεις όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της Οικουμένης και αρχίζεις να τον πυροβολείς. Είναι αυτονόητο πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβάνεται αυτό το τέχνασμα και σε προσπερνά. Πάντα η πραγματικότητα υπερτερεί μιας νοητικής κατασκευής. Τρόπος δεύτερος: κοιτάζεις στα μάτια τον αντίπαλο σου και προσπαθείς να τον αντιμετωπίσεις πάνω στις υπαρκτές διαφορές. Αυτό απαιτεί πληθώρα ικανοτήτων που η ριζοσπαστική Αριστερά και γενικότερα η Αριστερά δε διαθέτουν και γι΄αυτό επιλέγουν τον πρώτο τρόπο αντιπαράθεσης.
Το πρόβλημα, στην προκειμένη περίπτωση, δημιουργείται όταν ο αντίπαλος σου αποδεικνύει στην πράξη πως αυτός μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα την κοινωνική ατζέντα, που υποτίθεται είναι ο προνομιακός σου χώρος, ενώ εσύ καταδιώκεις «νεοφιλελεύθερα» και «ακροδεξιά» φαντάσματα.
Έτσι αιφνιδιάσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και διερωτάται ακόμα γιατί βρίσκεται πίσω στις δημοσκοπήσεις.
