Η ικανοποίηση της τουρκικής κυβέρνησης από την μη ψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία, από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα, έχει λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις. Είναι δε, σχεδόν σίγουρο, ότι εκτός από τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα Πολιτικής Οικονομίας, οι τουρκικές αρχές σύντομα θα του προσφέρουν την αναγόρευση σε καθηγητή της τουρκικής Εξωτερικής Πολιτικής.
Διότι μόνο σε καθηγητή της τουρκικής Εξωτερικής Πολιτικής, θα μπορούσε να ταιριάζει η ρήση, ότι η «συμφωνία με την Γαλλία […] μας απομακρύνει από έντιμη λύση και αποκλιμάκωση με την Τουρκία».
Είναι αλήθεια, ότι κανέναν ξένο πολιτικό και δη Έλληνα, δεν έχει υποδεχθεί με τέτοιο ενθουσιασμό και τόση θέρμη ο τουρκικός έντυπος και ψηφιακός τύπος, καθώς και τα τουρκικά ψηφιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Διαβάζουμε διθυράμβους για την αρνητική ψήφο στη διαδικασία της ψήφισης της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία, συγχαρητήρια για την «σύμπλευση με τη λογική», επικρότηση για τη αποκάλυψη των «ψεύτικων ελληνικών ελπίδων» και για την υποστήριξη του «δρόμου του διαλόγου».
Η τουρκική κυβέρνηση, το τουρκικό βαθύ κράτος και η τουρκική κοινή γνώμη επιφύλαξαν μια ψηφιακή υποδοχή λαϊκού ήρωα στον Αλέξη Τσίπρα, προσφέροντας μια πρωτοφανή κάλυψη της ομιλίας του που εκφωνήθηκε στη Βουλή των Ελλήνων. Με μια μεγάλη αγκαλιά στο μέγεθος της ημισελήνου, η Τουρκία υποδέχθηκε τις συλλογικές αποφάσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως στο εσωτερικό της χώρας μας, είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε δια παντός την επαφή με το τμήμα του μεσαίου πολιτικού χώρου, που στις εκλογές του 2019, είχε απεγκλωβιστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος αυτός δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει, διότι δεν εμφορείται από τις εμμονές και τις πνευματικές αγκυλώσεις της ηγετικής ομάδας του σκληρού αριστερόστροφου μορφώματος απέναντι στα εθνικά θέματα. Συγκυριακά είχε συνταχθεί μαζί του το 2015, διαχωρίζοντας τους δρόμους του με πρωτοφανή ορμή στις εκλογές του 2019.
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ότι ο δρόμος προς την «κρίσιμη εκλογική ομάδα» που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, βρισκόμενη στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, έχει κλείσει. Σήμερα η κρίσιμη αυτή εκλογική ομάδα βρίσκεται ενσωματωμένη είτε στην εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας, είτε του Κινήματος Αλλαγής. Και με τη στάση που κρατάει ο ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα, η πρόσβαση του σε αυτό το ακροατήριο τερματίζεται άδοξα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κοιτάει πλέον μόνο προς τα αριστερά του. Εστιάζει στην εκλογική μάζα στην οποία ψαρεύει τόσο το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25, όσο και τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα των κομμουνιστικών ιδανικών. Προσπαθεί να διεμβολίσει έναν πολιτικό χώρο που έχει γαλουχηθεί με «διεθνιστικά» και «αντιιμπεριαλιστικά» τσιτάτα.
Ένα χώρο, που μέσα στο πολιτικό DNA του, έχει τις γνωστές θεωρίες περί ιμπεριαλιστικού πολέμου, της ανατροπής της αστικής τάξης, μαζί με τις μνήμες των ηττημένων του Εμφυλίου πολέμου, που αναμοχλεύει τακτικότατα. Σύμφωνα με τη λενινιστική θεωρία, που προκαλεί επαναστατικά ρίγη στους οπαδούς αυτού του χώρου, «σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το κίνημα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης και να συνδεθεί έμπρακτα με την κατάκτηση της εξουσίας».
Από τους πολιτικούς αναλυτές δίνονται τρεις ερμηνείες για την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσει εναντίον της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία.
Η πρώτη είναι, ότι ψηφίζει αντίθετα με οποιαδήποτε κυβερνητική πρόταση, γιατί το μόνο που του μένει είναι η επιμονή στην άρνηση, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάποιο νομοσχέδιο δεν θα περάσει ώστε «να καταδειχθεί ότι η κυβέρνηση, έχει χάσει την λαϊκή εντολή και υποστήριξη».
Η δεύτερη είναι, ότι εκφράζει τη δυσανεξία του, απέναντι σε κάθε τι που εμπεριέχει τη λέξη πατρίδα, άμυνα, στρατό, σε μια προσπάθεια αποβολής του βάρους από τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο.
Και η τρίτη είναι, ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τα στενά όρια της εμμονικής ιδεοληψίας του, που ρέπει προς την ανατροπή εθνών, συνόρων, κρατών, δημοκρατικών θεσμών, υπέρ κάποιων αδιευκρίνιστων διεθνιστικών επαναστατικών ιδανικών.
Το συμπέρασμα είναι ένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κινηθεί προς τα αριστερά του και να ξεκινήσει έναν πόλεμο διεκδίκησης ψήφων απέναντι στο ΚΚΕ, στο κόμμα Βαρουφάκη, στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις διάφορες μαοϊκές, τροτσκιστικές, αντιεξουσιαστικές ομάδες. Εκ του αποτελέσματος θα φανεί, αν αυτή η πολιτική απόφαση είναι ορθή. Η αλήθεια είναι ότι όταν δεν έχεις να πεις κάτι για το σήμερα και για το αύριο, επιστρέφεις στη στασιμότητα του παρελθόντος. Και δη στο παρελθόν της αριστεράς, που χαρακτηρίζεται από διασπάσεις, από διώξεις και από σκληρές ιδεολογικές και θεωρητικές συγκρούσεις, που αφορούν όμως περασμένους αιώνες.
