Του Θανάση Χειμωνά
Την Παρασκευή που μας πέρασε είδαν το φως της δημοσιότητας δύο άρθρα για τις εκλογές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Αν και τα άρθρα αυτά τα υπογράφουν δύο άτομα από εντελώς διαφορετικούς πολιτικούς χώρους οι ομοιότητες είναι πολλές και εντυπωσιακές. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως κανείς από τους δύο αρθρογράφους δεν ανήκει (πλέον) στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Ο (καλός φίλος) Απόστολος Δοξιάδης εδώ και καιρό έχει δείξει την προτίμησή του στην Νέα Δημοκρατία, συμμετέχοντας μάλιστα στον προσυνεδριακό διάλογό της. Από την πλευρά του, ο Αντώνης Δελατόλας είναι ο εκδότης της αξιόλογης αλλά light φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Το Ποντίκι».
Ξεκινώ από το γεγονός πως και τα δύο κείμενα διαθέτουν ιδιαίτερα ευφάνταστους τίτλους: «Πες μου το κόμμα, να σου πω τι θα ψηφίσω» ονομάζεται το άρθρο του Δοξιάδη, «Εκλογές στην Κεντροαριστερά: Απ' την Κική και την Κοκό, ποια θα διαλέξουν;» εκείνο του Δελατόλα. Αυτό όμως που ξεχωρίζει είναι η πανομοιότυπη δομή των δύο άρθρων. Και οι δύο αρθρογράφοι σχολιάζουν με τη σειρά και ξεχωριστά τις επικρατέστερες για την τελική νίκη υποψηφιότητες. Ο Δοξιάδης αναφέρεται στους Φώφη, Καμίνη, Θεοδωράκη, Ανδρουλάκη, ο Δελατόλας προσθέτει και το όνομα του Γιάννη Μανιάτη.
Ωστόσο, η «ετυμηγορία» των δύο αρθρογράφων διαφέρει. Ο μεν Δοξιάδης πλέκει το εγκώμιο του Σταύρου Θεοδωράκη, αναγνωρίζει πλείστα θετικά στοιχεία στην υποψηφιότητα του Νίκου Ανδρουλάκη και μένει επιφυλακτικός απέναντι στην Φώφη Γεννηματά. Αντίθετα, ο Δελατόλας εκφράζεται με καλά λόγια σχετικά με τη Φώφη, τονίζοντας πως δεν ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών που απλώς κληρονόμησαν ένα μεγάλο όνομα και καταλήγοντας πως «Εκλέχθηκε πολλές φορές, πήρε πρωτοβουλίες, ρίσκα, έκανε συνθέσεις, συμμάχησε, έκανε λάθη, είχε παρουσία στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες» καθώς και «Σε αυτή τη συγκυρία δείχνει ότι διαθέτει τα εχέγγυα να ηγηθεί», αντιμετωπίζει θετικά την υποψηφιότητα του Σταύρου («τόλμησε, πέτυχε, κατέθεσε νέες προτάσεις, έφερε στο προσκήνιο νέα πρόσωπα»), βλέπει με συμπάθεια (αλλά τίποτα παραπάνω) τον Μανιάτη και επιφυλάσσεται σχετικά με τον Ανδρουλάκη.
Αυτό όμως που συγκεντρώνει τεράστιο ενδιαφέρον είναι η κοινή στάση και των δύο αρθρογράφων απέναντι στον Γιώργο Καμίνη. Τι κοινή στάση δηλαδή, βασικά τον περνάνε γενεές 14! Αν και οι δύο τον χαρακτηρίζουν αποτυχημένο δήμαρχο (ο Δελατόλας μάλιστα φτάνει στο σημείο να εξαίρει τα κάγκελα του Αβραμόπουλου!) εν συνεχεία οι κατηγορίες που εξαπολύουν σε βάρος του είναι εκ διαμέτρου αντίθετες: Ενώ ο Δοξιάδης τον θεωρεί πασόκο παλαιάς κοπής («ο λόγος του βρίθει κλισέ του ΠΑΣΟΚ») και τον ψέγει για την «ντεμοντέ αντιδεξιά ρητορική του», ο Δελατόλας τον κατηγορεί πως ντρέπεται να παραδεχτεί ότι είναι ΠΑΣΟΚ καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως «Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ηγεσία της Ν.Δ. εύχεται την εκλογή του».
Εδώ πρέπει να πούμε πως ο Δοξιάδης είναι σαφώς επιθετικότερος αποκαλώντας τον δήμαρχο Αθηναίων «Άθλιο ρήτορα, ανύπαρκτο σε συγκρούσεις (σ.σ. Και η Χρυσή Αυγή, κύριε;) και επαμφοτερίζοντα σε όλα τα θέματα» και «έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ξέρεις ούτε τι ακριβώς εκπροσωπεί, ούτε τι ακριβώς πιστεύει».
Προφανώς τα δύο αυτά άρθρα εκφράζουν (και) προσωπικές απόψεις των αρθρογράφων. Ωστόσο θεωρώ πως είναι απολύτως χαρακτηριστικά για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Η μεν Πειραιώς (πρώην Συγγρού, πρώην Ρηγίλλης) χαιρετίζει ενδεχόμενη επικράτηση του Σταύρου Θεοδωράκη. Αφενός επειδή γνωρίζει πως θα βρει έναν πρόθυμο συνεργάτη σε μελλοντική συγκυβέρνηση (άλλωστε πριν λίγο καιρό κυκλοφορούσε ευρέως η φήμη πως το Ποτάμι επρόκειτο να αφομοιωθεί από την Ν.Δ.) αφετέρου γιατί ο Σταύρος δεν αποτελεί απειλή μια και τα μικροσκοπικά δημοσκοπικά ποσοστά του κόμματός του αποδεικνύουν πως αδυνατεί να κυριαρχήσει στον - ζωτικό για τις επερχόμενες εκλογές - Μεσαίο Χώρο. Και ο Νίκος Ανδρουλάκης όμως δεν φαίνεται να πολυενοχλεί την Νέα Δημοκρατία. Βλέπετε, απευθύνεται κυρίως σε κομματικό πασοκικό ακροατήριο και δύσκολα θα της αποσπάσει ψηφοφόρους ενώ η ρητορική του είναι σαφώς πιο «φιλική» προς την Πειραιώς από την «αντιδεξιά» Φώφη.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα η Γεννηματά φαντάζει ως η πιο ελκυστική λύση. Οι δηλώσεις της περί «αβύσσου» δημιουργούν μια απόσταση ασφαλείας από τον Κυριάκο. Επίσης, όσο και αν η ίδια έχει επανειλημμένα απορρίψει κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι γνωστό πως στο περιβάλλον της υπάρχουν άτομα που ονειρεύονται μια κυβέρνηση «με προοδευτικό πρόσημο» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τέλος, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης φαντάζει ανίκανο να επαναπατρίσει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και να εμποδίσει την Κουμουνδούρου να καταλάβει εκείνη τον νευραλγικής σημασίας κεντροαριστερό χώρο. Για τον Σταύρο ισχύουν και εδώ όσα και για τους νεοδημοκράτες. Προφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως με αυτόν ηγέτη η Δημοκρατική Συμπαράταξη θα απορροφηθεί σταδιακά από την Νέα Δημοκρατία και θα σβήσει αφήνοντας την Κεντροαριστερά ορφανή και στο έλεος του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Καμίνης φυσικά δεν εντάσσεται σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Τους λόγους τους έχω εξηγήσει παλιότερα. Και θεωρώ δεδομένο πως μέχρι την 12η Νοεμβρίου (και ακόμη περισσότερο την 19η, αν περάσει στον «τελικό») θα δέχεται ολοένα και σφοδρότερες επιθέσεις τόσο από την Νέα Δημοκρατία όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι εμείς που δεν ανήκουμε ούτε στους μεν ούτε στους δε καλό θα είναι να αναρωτηθούμε το γιατί.
