Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Το προχθεσινό άρθρο του Θανάση Μαυρίδη «Η κληρονομιά του ΓΑΠ» μας έβαλε σε σκέψεις. Η υπογράφουσα δεν κρύβει την εκτίμησή της προς τον κ. Γ.Α.Παπανδρέου, μια εκτίμηση που δεν εδράζεται σε πολιτικούς ή ιδεολογικούς λόγους (δεν έχουμε ψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ και δεν ανήκουμε στους αριστερούς φιλελεύθερους) αλλά γιατί, όπως επισημαίνει και ο Θ.Μαυρίδης στο άρθρο του, υπήρξε ο μεγαλύτερος, μέχρι σήμερα, μεταρρυθμιστής Πρωθυπουργός.
Επίσης, τον εκτιμούμε γιατί το 2010 επέδειξε μεγάλη γενναιότητα κι όταν του «έσκασε η κρίση στα χέρια», αντί να το βάλει στα πόδια, πήρε τη σωστή απόφαση για το καλό της Πατρίδας. Για τη φιλοπατρία του και τη μεταρρυθμιστική του πολιτεία εκτιμούμε τον κ.Γ.Α.Παπανδρέου, λοιπόν και δευτερευόντως γιατί μας αρέσουν οι κοσμοπολίτες Έλληνες που είναι σε θέση να σταθούν επί ίσοις όροις στο διεθνές πολιτικό στερέωμα, είναι πολύ διαβασμένοι και μπορούν να συνομιλήσουν άνετα με τα διεθνή ακροατήρια.
Ο αναγνώστης ίσως περιμένει ότι κάπου εδώ θα εμφανιστεί το «ναι μεν αλλά». Όμως όχι. Δεν υπάρχει «ναι μεν αλλά». Ο Γ.Α.Παπανδρέου εκφράζει μια μερίδα του προοδευτικών πολιτών, όχι μεγάλη αλλά διακριτή, που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί φιλελεύθεροι, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν και βέβαια είναι εντός του φιλελεύθερου κανόνα γιατί «αριστεροί φιλελεύθεροι» υπάρχουν. «Δεξιοί φιλελεύθεροι» πάλι όχι και είναι και προσβολή στη φιλελεύθερη παράδοση που εχθρεύεται τη Δεξιά και τη Συντήρηση να ακούμε τέτοιους ανιστόρητους ισχυρισμούς. Αλλά βέβαια ο καθένας ας λέει ό,τι νομίζει.
Για να επιστρέψουμε όμως στο άρθρο του Θ.Μαυρίδη, διαβάζοντάς το, μας δημιουργήθηκε η βεβαιότητα ότι το επόμενο βήμα του κ.Παπανδρέου θα είναι η ένταξή του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο επίπεδο της πολιτικής και της ιδεολογίας το βρίσκουμε απολύτως λογικό. Πράγματι, η θέση των αριστερών φιλελεύθερων είναι κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ όμως, η θεωρία και η ιδεολογία συγκρούονται με την πραγματικότητα όπως τη βιώσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο κ.Τσίπρας επέλεξε να συγκυβερνήσει με την αντισημιτική ακροδεξιά, επιτέθηκε με τον πιο αδιανόητο και απαράδεκτο τρόπο προσωπικά στον κ.Παπανδρέου, στο κόμμα του και σε όλους εμάς που σπεύσαμε να σταθούμε στο πλάϊ του, όταν πήρε τη γενναία απόφαση να προσφύγει στο ΔΝΤ και να μην αφήσει τη χώρα να χρεοκοπήσει άτακτα.
Πριν ο κ.Τσίπρας κι από το βήμα της Βουλής ζητήσει συγγνώμη για τους χαρακτηρισμούς «Πινοτσέτ» και «Γερμανοτσολιάδες», ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να τον περιβάλλει με το κύρος του. Είναι το ηθικό του χρέος απέναντι στον κόσμο που τον στήριξε και υπέστη τις συνέπειες γιαυτό ενώ δεν συνδεόταν μαζί του με ιδεολογικούς ή κομματικούς δεσμούς. Ο προοδευτικός και φιλελεύθερος κόσμος της χώρας συνδέθηκε ηθικά με τον κ.Παπανδρέου το 2010 επειδή προέκρινε το συμφέρον της πατρίδας από το δικό του.
Ας είναι το επόμενο πολιτικό βήμα του κ.Παπανδρέου ο τρόπος, το μέσο, η αφορμή, να κλείσει αυτή η βαθιά, οδυνηρή πληγή του διχασμού θέτοντας ως προαπαιτούμενο της ένταξής του στον ΣΥΡΙΖΑ το να ειπωθεί καθαρά και επισήμως από τον κ.Τσίπρα η συγγνώμη. Αυτό θα απεγκλωβίσει ψυχολογικά πολύ κόσμο.
Μπορεί για λόγους καθαρά ιδεολογικούς οι φιλελεύθεροι να μην ψηφίσουν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ ή όποιον Κεντροαριστερό σχηματισμό πάρει τη θέση του, γιατί για τους κλασικούς φιλελεύθερους το μικρό κράτος, η ελεύθερη οικονομία και η οικονομία των αγορών είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ατομικής ελευθερίας. Αλλά πάλι… Ποιος ξέρει; Κάποτε έλεγαν ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ψηφίσουν την κρατικιστική Νέα Δημοκρατία.
Αν όμως δεν ειπωθεί η συγγνώμη από τον κ.Τσίπρα οι δρόμοι του κ.Παπανδρέου με τους φιλελεύθερους (περισσότερο πρόκειται περί ψυχικών δεσμών) χωρίζουν οριστικά και αμετάκλητα.
