Νοέμβριος 2017. Ο γιος του Νίκου Βούτση, Προέδρου της Βουλής τότε, ήταν ένας εξ αυτών που περίμεναν τον Δημήτρη Κουφοντίνα έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού ως ένα είδος επιτροπής υποδοχής. Η απάντηση τότε του γραφείου του ήταν «ουδέν σχόλιο» κάτι που έγινε αποδεκτό όταν δεν υπάρχει θέμα οικογενειακής ευθύνης.
Χθες όμως έγινε γνωστή μια παρέμβασή του πρώην προέδρου της Βουλής που προκαλεί ερωτήματα κυρίως για την προσπάθεια να υποβαθμίσει την εμπλοκή του σε μια σειρά ενεργειών που έχουν ως βάση τον εκφοβισμό.
Ο Νίκος Βούτσης, μπορεί να είναι γνωστός στον πολιτικό στίβο αλλά στην Βουλή εξελέγη πρώτη φορά το 2012 και το 2015 βρέθηκε στη θέση του Προέδρου της Βουλής, μια θέση θεσμική, με ιδιαίτερη συμβολική σημασία για τη Δημοκρατία.
Η δράση του γιου του και η συμμετοχή αποτέλεσε αντικείμενο παραπολιτικών σχολίων. Στην κεντρική πολιτική σκηνή αποφεύχθηκε να αναδειχθεί από τους αντιπάλους, ίσως όχι όλους, με το σκεπτικό πως η οικογενειακή ευθύνη δεν ανήκει στην πολιτική αντιπαράθεση, κάτι που φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπραξε ποτέ. Αντιθέτως.
Ο ίδιος όμως με τη τοποθέτησή του περί «ημιπιτσιρικάδων» και μάλιστα ετών 35 έφερε στο προσκήνιο τη στάση του ακόμη και κατά τη διάρκεια της θητείας του σε ένα από τα κεντρικά αξιώματα της πολιτικής σκηνής που αντικατοπτρίζει την ίδια τη Δημοκρατία.
Είναι ο πρόεδρος της Βουλής που εξέθεσε την ΕΛΑΣ εγκαλώντας την ηγεσία της για τις συλλήψεις αντιεξουσιαστών που ανήκαν στον Ρουβίκωνα και που εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο του Ναού της Δημοκρατίας απαιτώντας μάλιστα την επιστροφή τους στην περιοχή που συνελήφθησαν, μετατρέποντας τα περιπολικά σε ταξί.
Και είναι ο ίδιος ο οποίος δήλωνε ότι η Βουλή ως Ναός είναι ανοιχτή για όλους με τον Δ. Τζανακόπουλο να δηλώνει τότε πως «ήταν ακτιβιστική ενέργεια».
Και ως πρόεδρος της Βουλής είναι το πρόσωπο που δήλωνε ότι αν δεν υπάρχουν καταστροφές πρέπει να υπάρχει ανεκτικότητα.
Δικαιολογώντας με τον τρόπο αυτό τη συμπεριφορά εκφοβισμού που προκύπτει από την κατά τον ΣΥΡΙΖΑ δράση των «συλλογικοτήτων». Δράση που, όμως, συντηρεί την αίσθηση της βίας και της έντασης και μετατρέπει σε αυτόκλητους τιμωρούς όσους δεν αποδέχονται την ίδια την έννοια του κράτους που ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά, ακόμη και αν επιχειρεί με κάθε τρόπο να το κρύψει, εκπροσωπεί, είτε ως κυβέρνηση στο παρελθόν είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα.
Όταν ο Ρουβίκωνας έμπαινε στην Βουλή μιλούσε για 93.000 πολίτες που είχαν περάσει την ίδια χρονιά την είσοδο της βουλής. Σήμερα χαρακτηρίζει πιτσιρικάδες και ημιπιτσιρικάδες όσους βάλλουν κατά της ίδιας της δημοκρατίας αμφισβητώντας τους νόμους της και λειτουργώντας ως θρυαλλίδα πρόκλησης έντασης και ως σπίθα που επιχειρεί να ανάψει ένα κύμα αντίδρασης συνδέοντας μεταξύ τους την απεργία πείνας του Κουφοντίνα και το νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια.
Η στάση του Νίκου Βούτση αντικατοπτρίζει συνολικά τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Από τον Γιάννη Δραγασάκη που χαρακτήριζε «δικά μας παιδιά» τον Ρουβίκωνα μέχρι τον Γιώργο Κυρίτση και τον Νίκο Φίλη που κατηγορούσαν όσους επέκριναν τις «συλλογικότητες» και εγκαλούσαν όλους όσοι στηλίτευαν τη στάση του κόμματος έναντι του Κουφοντίνα αλλά και των υπολοίπων τρομοκρατών, συστρατευόμενοι πίσω από τους δικαιωματιστές και τις θέσεις τους.
Έρχεται δε σε μια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ «σπρώχνει» αντιδράσεις και υποδαυλίζει στάσεις κατά της κυβέρνησης στο κομμάτι του «πεζοδρομίου».
Σε κάθε περίπτωση το άλλοθι που επιχειρείται να δοθεί για τους «ημιπιτσιρικάδες» αποτελεί ταυτόχρονα και ένα κλείσιμο του ματιού στους μπαχαλάκηδες που αναμένουν την ευκαιρία για να παρεισφρήσουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι από όπου έχουν απομακρυνθεί κυρίως λόγω της πανδημίας.
