Ο Dmitri Kessel γεννημένος στο Κίεβο το 1902, βρίσκεται ως πολεμικός ανταποκριτής του αμερικανικού περιοδικού Life στο μαρτυρικό Δίστομο, δύο μήνες μετά τη σφαγή. Ο Dmitri Kesselman - το κανονικό όνομά του πριν μεταναστεύσει στην Αμερική σε ηλικία 21 ετών έχοντας φοιτήσει από τα 10 του στη Στρατιωτική Ακαδημία της Πολτάβα και έχοντας υπηρετήσει στον Κόκκινο Στρατό - τραβάει με τον φακό του τη Μαρία Παντσίκα με τα στεγνά δάκρυα και το βουβό θρήνο.
Η φωτογραφία στο Life δίνει «πρόσωπο» στη γερμανική θηριωδία και συνοδεύει το ρεπορτάζ με τίτλο «Τι έκαναν οι Γερμανοί στην Ελλάδα».
Ο κόσμος συγκλονίζεται.
Τις θηριωδίες των ναζιστικών στρατευμάτων στο Δίστομο, τις ψέλλισαν τα χείλη ανθρώπων που τις έζησαν. Τραγικοί αυτόπτες. Τις μετέφερε στον κόσμο μια φωτογραφία και μερικές λέξεις. Δεν τις αποτύπωσαν ούτε δορυφόροι, ούτε κινητά, ούτε τηλεοπτικά συνεργεία, ούτε εκατοντάδες ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι μεγάλων διεθνών μέσων.
228 άνθρωποι, άνδρες γυναίκες, παιδιά, βρέφη σφαγιάστηκαν τον Ιούνιο του 1944 από τους Γερμανούς που έλαβαν την εντολή να μην αφήσουν ούτε ζωντανή γάτα στο χωριό. Κανείς στον ελεύθερο κόσμο, δεν αναζήτησε δικαιολογία για την ασύλληπτη βαρβαρότητα, την ανηθικότητα του εγκλήματος πολέμου που διέπραξαν οι ΝΑΖΙ.
Με ξεπερνά ότι συ(μπατριώτες) αριστεροί και δεξιοί, κυνικοί αλλά και αλληλέγγυοι, κατασκευάζουν ή αγοράζουν άλλοθι και ψευτιές για να μπορεί να σταθεί στο μυαλό, στην ψυχή και στο στόμα τους, το ανείπωτο. Σκότωσαν, βίασαν και έκαψαν οι Ουκρανοί τους ανθρώπους τους για να «ενοχοποιήσουν» το καθεστώς Πούτιν και τους Ρώσους.
Σε ποια χώρα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν; Ποια ιστορία διδάχθηκαν, τι μνήμες κουβαλάνε για να διαπράττουν σε βάρος της εθνικής μας τιμής το ανοσιούργημα της «αμφιβολίας» για το ποιος είναι το θύμα, ποιος είναι ο θύτης.
Στο ελληνικό κοινοβούλιο σήμερα πριν συνδεθούν με το Κίεβο για να μιλήσει ο Ουκρανός ηγέτης – κέρδισε τον τίτλο περισσότερο με τη συντριβή του στη μαρτυρική Μπούκα – έπρεπε να φροντίσουν να συνδέσουν όλους τους Έλληνες με το παρελθόν τους.
Ένα βίντεο με τις μαρτυρίες επιζώντων από το Δίστομο θα βοηθούσε.
Εκεί όπου οι πρώτοι Ναζί της ιστορίας, εξαπολύθηκαν με τη διαταγή να σκοτώσουν μέχρι τις γάτες. Εκεί που άνοιγαν τις πόρτες των σπιτιών και έσφαζαν οικογένειες. Εκεί που αποκεφάλισαν τον ιερέα και χάραξαν τον αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπο ενός σκοτωμένου μωρού.
Ποιος μπορεί να υπερασπιστεί καλύτερα τον ηρωικό ουκρανικό λαό και να ξεγυμνώσει το καθεστώς που «βιάζει» μια χώρα, από την Παναγούλα Σκούτα το γένος Μαλάμου;
Ήταν 13 ετών όταν συνέβησαν στο Δίστομο όσα κατάφερε κάποτε να αφηγηθεί:
Ο πατέρας μου μας προέτρεψε να κατεβούμε στο κατώι, να κλειστούμε και να περιμένουμε. Κατεβήκαμε κι αμπαρωθήκαμε. Έφταναν ουρλιαχτά, άγριες κραυγές, πυροβολισμοί από τα διπλανά Καλαματέϊκα σπίτια. Η αγωνία άρχισε να γίνεται τρόμος. Μερικές γυναίκες κρύφτηκαν πλάι στα βαρέλια, άλλες στις γωνιές στις λαδίκες. Βάλαμε και τον πρόσθετο σύρτη – μάνταλο στην πόρτα. Έπεσε μια θανατερή ησυχία. Κάποια στιγμή ακούμε στην αυλή τη φωνή, τη στριγκλιά ενός γειτονόπουλου, του Λουκά του Παπανικολάου να ζητάει βοήθεια : «Ωχ μπάρμπα Σπύρο, σώσε με!». Έκλαιγε και φώναζε.
Ο πατέρας μου, μόλις κατεβήκαμε στο κατώι, είχε βάλει τυρί και αυγά σε βαθύ πιάτο και κρασί σε κανάτι για να τα έχει ως φίλεμα για τους Γερμανούς αν τυχόν και έρχονταν. Μόλις άκουσε τη φωνή του Λουκά μου λέει: «Παναγούλα φέρε τα τρόφιμα». Άνοιξε την πόρτα και βλέπουμε τον Λουκά Παπανικολάου να τρέχει κλαίγοντας και κρατώντας τον πληγωμένο του λαιμό και πίσω του ένα κοντό Γερμανό στρατιώτη με όπλο στη μασχάλη να τον κυνηγάει. Εμείς, ο πατέρας μου με το κρασί και τα ποτήρια, εγώ με τα τρόφιμα στα χέρια προχωρήσαμε στην αυλή ως τη μέση που ήταν το πηγάδι. Ο πατέρας μου σηκώνει τα χέρια φιλικά και φωνάζει για να καταπραΰνει τον Γερμανό : «γκουτ μπόϋ» - εννοώντας το τραυματισμένο παιδί.
Ο Γερμανός όμως άγριος έκαμε νόημα να μπούμε στο κατώι, γρύλισε ένα «καπούτ» και αρνήθηκε τις προσφορές μας. Εμείς υπακούσαμε. Μόλις πατήσαμε μέσα ορθώθηκε μπροστά στην πόρτα, έφερε καταπάνω μας το όπλο και με μια συνεχόμενη ριπή άρχισε να σκορπίζει το θάνατο πυροβολώντας ολόπαντα. Τα πρώτα βλήματα πήραν κατάστηθα τον πατέρα μου που πέφτοντας και ξεψυχώντας σπάραζε : «Ωχ παιδιά μου! Σώστε με!».
Άρχισαν να πέφτουν τα σώματα των γυναικών. Άλλες πάσχιζαν να χωθούν πίσω από τα βαρέλια, άλλες σε λαδίκες και γούρνες. Αφού όλα τα σώματα σωριάστηκαν το ένα πάνω στο άλλο, ο Γερμανός κατεβαίνει και κοιτάει και σκουντάει έναν – έναν γρυλίζοντας για να δει αν είναι σκοτωμένοι και ρίχνει χαριστικές βολές. Το κατώι είχε μια κολώνα στη μέση. Πρώτος έπεσε και σωριάστηκε σ' αυτήν ο πατέρας μου Σπύρος Μαλάμος 67 χρονών. Ύστερα η Μαρία Λάμπρου 50 χρονών. Η Μαριέττα Φιλίππου, γύρω στα 30. Ήταν έγκυος και μαζί της σφάδαζε και το παιδί στην κοιλιά. Ο ανηψιός μου Στάθης Σταθάς, γιος της αδερφής μου Γιαννούλας, 5 χρονών. Οι γάμπες του ήταν σχισμένες, χαραγμένες όπως σχίζουμε τις μπριζόλες και το κρέας του χυνόταν άσπρο στο χώμα.
Η Δήμητρα Μαλάμου, 38 χρονών, με το γιο της Γιάννη, 8 χρονών, καθισμένη σε γούρνα όπου βάζαμε βυτίνα λαδιού με κομμένο σαν με λεπίδα το καύκαλό της και τα μυαλά της χυμένα στους ώμους σαν από μια γεμισμένη κούπα, και στον πανέμορφο λαιμό της. Δεν ξέρω αλλά κρατήσαμε την ανάσα μας τόσο όσο δεν αντέχει ανθρώπινος οργανισμός. Αυτός συνέχιζε να μας κλωτσάει όπως τα σφαχτά γρυλίζοντας «Έϊ, έϊ» για να δει αν έχει μείνει κανένας ζωντανός. Μέσα σ' αυτή την αβάσταχτη νέκρα πήγε κι έβγαλε τις κάνουλες από τα βαρέλια του κρασιού. Άρχισε με βουή και φουρφουρητό να χύνεται το κρασί. Φυσούσε το κρασί κι ο ήχος του ο φριχτός γέμισε το κατώι. Ενώθηκε το κρασί με το αίμα των σκοτωμένων και έγινε μια θάλασσα αίματος και, κρασιού, μια πηχτή κρέμα που πάνω της έπλεαν πτώματα και σερνόμαστε μωροζώντανοι.
Έχουν ερωτήσεις, απορίες και…αμφιβολίες ο κ Βαρουφάκης και ο κ.Βελόπουλος και θα απέχουν από την ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή.Ο γγ του ΚΚΕ θα λείπει - λογικό - δεν θέλει να ακούσει και ο κ.Τσίπρας περιμένει να ακούσει κάτι για την Κύπρο.
Όταν υπάρχει πίσω το Δίστομο δεν υπάρχει μέρος να κρυφτεί κανείς μας…
