Στην Ελλάδα οι εκλογές χάνονται για δύο λόγους: Οι πολίτες πιστεύουν ότι έχει κλείσει ο «βιολογικός κύκλος» μιας κυβέρνησης και ότι αυτή δεν έχει πια να προσφέρει κάτι περισσότερο. Αυτός ο κύκλος διαρκεί, συνήθως, δύο κοινοβουλευτικές περιόδους. Ο δεύτερος λόγος ονομάζεται πλέον «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ»! Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε πράγματι μεγάλη προσπάθεια για να χάσει! Χειρότερα δεν γινότανε!
Πηγαίνετε πίσω στο παρελθόν! Η Νέα Δημοκρατία «έπρεπε» να χάσει από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα το 1981. Ο κόσμος ήθελε κάτι καινούργιο κι αυτό το καινούργιο κατάφερε να το εκφράσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Ανδρέας «έπρεπε» να χάσει από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και έχασε. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα μπορούσε να πάρει άλλη μία εκλογική μάχη, αλλά τελικά έχασε την μάχη της επανεκλογής κάτω από τις γνωστές και ιδιαίτερες συνθήκες. Αποτέλεσε, πάντως, την εξαίρεση στον κανόνα. Τα πράγματα εξελίχτηκαν στην συνέχεια «κανονικά», τόσο με τον Κώστα Σημίτη όσο και με τον Κώστα Καραμανλή. Έχασαν και οι δύο όταν οι κυβερνήσεις τους είχαν κλείσει τον κύκλο τους και έπειτα από δύο εκλογικές νίκες. Κάτι που είχε οδηγήσει και το επιτελείο του Κώστα Καραμανλή στην θεωρία του «ώριμου φρούτου».
Η κρίση έφερε στην συνέχεια μια πλήρη ανατροπή αυτών των δεδομένων, κάτι απόλυτα φυσιολογικό μέσα στις ακραίες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί. Και το πολιτικό ρολόι της κανονικότητας άρχισε και πάλι να κτυπάει μετά από τον Σεπτέμβριο του 2015, μετά, δηλαδή, την νέα εκλογική νίκη του κ. Τσίπρα. Είχε δίκιο ο κ. Τσίπρας να πιστεύει ότι οι πιθανότητες για την διεκδίκηση μιας νέας τετραετίας ήταν με το μέρος του. Εκείνο που δεν είχε υπολογίσει στην εξίσωση ήταν ότι η κυβέρνησή του ήταν τόσο αυτοκτονική και τόσο ανίκανη που ακόμη κι αυτοί που ήθελαν να του δώσουν μία ακόμη ευκαιρία, προτίμησαν εκείνη την ημέρα να κάνουν κάτι άλλο.
Να το πούμε όπως είναι! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μπροστά του δύο τετραετίες. Αρκεί η κυβέρνησή του να κάνει σωστά την δουλειά της. Να πείσει τον ελληνικό λαό ότι έκανε καλή δουλειά στην πρώτη τετραετία και ότι μπορεί να δώσει περισσότερη ενέργεια και περισσότερες λύσεις στην δεύτερη τετραετία. Αυτή η μάχη, λοιπόν, είναι ένας μαραθώνιος και όχι ένας αγώνας ταχύτητας. Και ως τέτοιος, ως μαραθώνιος, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Χρειάζεται συνεχής εργασία, σχέδιο και αποτελεσματικότητα. Αν αυτή η κυβέρνηση είναι μία σοβαρή κυβέρνηση, που προς το παρόν αυτό δείχνει, τότε έχει μπροστά της μία ακόμη τετραετία. Ακόμη κι αν χρειαστούν διπλές εκλογές. Από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και μόνο εξαρτάται η τύχη της. Όπως και η τύχη της κυβέρνησης Τσίπρα κρίθηκε στο τέλος από τα έργα και τις ημέρες της.
Ο κ. Τσίπρας από την πλευρά του έχει να αντιμετωπίσει την δοκιμασία της μακροχρόνιας παραμονής στην αντιπολίτευση. Και το ερώτημα είναι αν αυτό μπορεί να το αντέξει. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει συνηθίσει να περιμένει. Το μεγάλο του προτέρημα, όπως αποδείχτηκε, ήταν η ικανότητα της οργάνωσης των ταγμάτων που στάλθηκαν για να καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα. Η μακρά παραμονή στα μετόπισθεν μπορεί να φθείρει την εικόνα του πετυχημένου ηγέτη και να οδηγήσει σε νέες ιστορικές ανατροπές. Κι ίσως σε ένα νέο πρόσωπο που θα αναλάβει το έργο της ανασυγκρότησης της αριστεράς.
Αυτός ίσως είναι ο λόγος που ο ίδιος εμφανίζεται αποσταθεροποιημένος, κάνοντας συνεχή λάθη στην προσπάθειά του να βρει τα νέα χαρακτηριστικά της ταυτότητά του ως αντιπολίτευση. Από την άλλη καταλαβαίνει ότι ο μόνος τρόπος για να συντομεύσει τον χρόνο παραμονής, για να αυξήσει τις πιθανότητες να μετατρέψει την επόμενη εκλογική μάχη σε ντέρμπι, είναι η ουσιαστική άλωση του ΠΑΣΟΚ. Και πάλι το κλειδί των εξελίξεων, όμως, θα το κρατάει η ίδια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσω των πεπραγμένων της. Μία κυβέρνηση με σημαντικό έργο δεν έχει να φοβηθεί ούτε μία πιθανή σύμπραξη των δυνάμεων του Αλέξη Τσίπρα, του στελεχιακού δυναμικού του Γιώργου Παπανδρέου και άλλων πασοκογενών συνιστωσών.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
