Οι ξενοδόχοι έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους κάτω από μία συλλογική σύμβαση με τους εργαζόμενους στον κλάδο και σήμερα διαμαρτύρονται επειδή ο Κωστής Χατζηδάκης υλοποιεί αυτή ακριβώς τη συμφωνία. Είναι από τα αυτά που μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Δε θέλουμε να πιστέψουμε τις φήμες ότι υπήρξε χειρισμός τύπου παλαιού ΠΑΣΟΚ. Ότι δηλαδή κάποιος κυβερνητικός τους είπε να υπογράψουν με την υπόσχεση ότι η σύμβαση θα έμενε στα συρτάρια του υπουργείου.
Κι ας πούμε ότι είναι έτσι. Ότι κάποιο στέλεχος του υπουργείου άρχισε τα παλαιοπασοκικά, τα μεσοβέζικα, τα έτσι κι αλλιώς. Έπρεπε οι εκπρόσωποι των ξενοδόχων να «αγοράσουν» αυτή τη συνθήκη; Πολίτες του κόσμου είναι, υπογράφουν τόσες και τόσες συμφωνίες με μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού. Δεν μπορούν, λοιπόν, να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν. Ότι δήθεν τους παραπλάνησαν. Ήξεραν που έβαζαν την υπογραφή τους. Τώρα γιατί διαμαρτύρονται.
Στην ιστορία αυτή υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα σημεία. Το πρώτο και το κυριότερο, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί αν υπήρξε πράγματι στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη που τους υποσχέθηκε ότι θα βάλει τη σύμβαση στο συρτάρι του. Ότι αυτή δε θα εφαρμοστεί και ότι θα μπορούσαν να βάλουν ανέξοδα την υπογραφή τους. Δεν ταιριάζει μία τέτοια συμπεριφορά σε ένα στέλεχος μιας κυβέρνησης που υποσχέθηκε άλλου είδους συμπεριφορές.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τους ξενοδόχους. Είπαμε ότι ο τουρισμός είναι σημαντικός για την ελληνική Οικονομία. Αυτό όμως δεν τους κάνει πιο «σημαντικούς» απ’ άλλους επιχειρηματίες. Όταν κάποιος συμμετέχει σε μία κοινωνία, θα πρέπει να γνωρίζει ότι είναι υποχρεωμένος και να δίνει και όχι μόνο να παίρνει. Κι αν κάτι πραγματικά μας παραξενεύει είναι το γεγονός ότι ακόμη και σε εποχές που το τουριστικό προϊόν ήταν ανάρπαστο, κάποιοι ξενοδόχοι έγραψαν και πάλι μεγάλες ζημίες. Υποψιαζόμαστε ότι έχει διαμορφωθεί μία σχέση που είναι ετεροβαρής. Μία σχέση που δεν μπορεί να συνεχιστεί…
Το γεγονός της διαμαρτυρίας τους για μια συλλογική σύμβαση που οι ίδιοι υπέγραψαν δείχνει ότι έχουν μάθει τα πράγματα με λάθος τρόπο. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι μοιάζουν με κακομαθημένα παιδιά, αλλά δεν το λέμε. Επειδή δεν είναι παιδιά, αλλά γνωστοί, ευκατάστατοι και έμπειροι επιχειρηματίες.
Οι εργαζόμενοι στον τουριστικό τομέα επιδοτούνται για τον χρόνο που τα ξενοδοχεία μένουν κλειστά. Ο κλάδος των ξενοδοχείων επιδοτείται με αυτό τον τρόπο από το κράτος, από τους φόρους όλων μας. Καλώς κατά την άποψή μας. Το ερώτημα από εκεί και πέρα είναι τι ακριβώς φέρνει πίσω στην Οικονομία. Ή αν φέρνει όσα πρέπει να φέρει ή αν κάποια από τα έσοδα χάνονται στη διαδρομή μεταξύ τουριστικού πρακτορείου του εξωτερικού και ξενοδοχείου. Ο καπιταλισμός είναι ένα ωραίο σύστημα όταν υπάρχουν κανόνες στο παιγνίδι και όταν αυτοί οι κανόνες τηρούνται απ’ όλους. Ο τουρισμός έχει μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης και η χώρα θα πρέπει να τα στηρίξει. Αλλά και οι ξενοδόχοι οφείλουν να θυμούνται ότι δεν είναι τουρίστες, αλλά βασικοί βραχίονες μιας οικονομίας που προσπαθεί να ανακάμψει και να κάνει τη ζωή όλων μας καλύτερη.
Θανάσης Μαυρίδης
