Είναι αστείο να συζητάει κανείς για οικουμενικές κυβερνήσεις υπό τις παρούσες συνθήκες. Η χώρα διαθέτει μία από τις πιο ισχυρές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, με πρωτοφανή ποσοστά αποδοχής. Γιατί, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης να αποφασίσει να αποκτήσει συγκάτοικο; Τι κρύβεται πίσω από την σχετική παραφιλολογία; Στο μεταξύ ο κ. Μητσοτάκης κάνει πάρτι. Του κάνουν πιο εύκολο το δίλλημα: «Εγώ ή εκείνοι που είναι ανίκανοι να στήσουν ακόμη και μία αξιοπρεπή συνομωσία»;
Όταν έγραφε κάτι στο παρελθόν ο Σταύρος Ψυχάρης, ήταν είδηση. Την δημιουργούσε το εκτόπισμα του κ. Ψυχάρη. Σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος με ανάλογο εκτόπισμα που να συναρπάζει τα πλήθη. Έχουν στο μεταξύ αλλάξει και οι συνθήκες. Οι εφημερίδες πουλάνε σε μία εβδομάδα όλες μαζί όσα πουλούσε μία μόνο εφημερίδα στο παρελθόν σε μία μέρα. Οι νέοι έχουν πάψει εδώ και χρόνια να βλέπουν τηλεόραση και στα social media οι άνθρωποι διαβάζουν συνήθως μέχρι τον τίτλο ενός άρθρου που δημοσιεύεται σε κάποιο site.
Παρόλα αυτά, αν υπήρχε μια τοποθέτηση με αντικειμενικό ενδιαφέρον, το οικοσύστημα της ενημέρωσης θα το είχε απορροφήσει αμέσως. Όπως συνέβη με το ερώτημα των εκλογών. Ανεξάρτητα από το πότε ο κ. Μητσοτάκης θα πάει σε εκλογές (φυσικά και θα πάει όταν κρίνει ότι θα τον συμφέρει), η συζήτηση είχε μία αντικειμενική βάση. Στα περί οικουμενικής δεν υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί τον παραμικρό θόρυβο. Οπότε πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε τι είναι αυτό που προκαλεί τόση ένταση πάνω σε ένα κουταλάκι με νερό…
Το αίτημα της … γαλαρίας δεν είναι οι εκλογές, επειδή ξέρει ότι αυτές θα τις χάσει! Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο, που έλεγε και ο κ. Τσίπρας, να χάσει εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πολύ περισσότερο να τις κερδίσει ο κ. Τσίπρας! Εκεί οι πιθανότητες είναι ακόμη μικρότερες. Τι ζητάνε, λοιπόν; Να σηκωθεί ένα πρωί ο κ. Μητσοτάκης, να πάρει το καπελάκι του και να αποσυρθεί για πάντα στην Τήνο. Πείτε μου εσείς πόσο λογικό μοιάζει ένα τέτοιο αίτημα! Εκτός κι αν! Εκτός κι αν δεν πρόκειται για αίτημα, αλλά για μία απελπισμένη προσπάθεια να επισημανθεί ένα τέτοιο σενάριο προς διάφορα πολιτικά και οικονομικά κέντρα. Ότι δηλαδή είναι εντός των ορίων του παιχνιδιού μια τέτοια εξέλιξη. Και ποιος είναι ο λόγος να επισημανθεί κάτι τέτοιο αν δεν υπήρξε κάποια παρασκηνιακή προσπάθεια για ένα τέτοιο σχέδιο;
Να το πούμε πιο απλά! Ο μόνος τρόπος για να επιστρέψει ο κ. Τσίπρας στην εξουσία είναι να μπορέσει να δημιουργήσει ένα αντι – Μητσοτακικό μέτωπο μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών. Για να το καταφέρει θα πρέπει ο ίδιος να συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη των συμμαχητών του και μεγάλη πίστη στο πρόσωπό του από θεσμικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες. Σε όλους εκείνους, δηλαδή, που θα ήταν διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο και να στηρίξουν μία κυβέρνηση από την οποία θα απουσιάζει το πρώτο κόμμα. Υπάρχει κάτι τέτοιο σήμερα; Όχι! Γι' αυτό και αρχίζει να βγαίνει ανοικτά η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Θα ήταν τρελός κάποιος για να στηρίξει ένα εύθραυστο κυβερνητικό σχήμα, όταν ο βασικός μέτοχος του σχήματος βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Ούτε καν θα ήθελε να ανακατεύεται το όνομά του σε μία τόσο χαμένη υπόθεση. Με άλλα λόγια: Δεν παίζει το σενάριο της Οικουμενικής μετά τις πρώτες εκλογές. Και τα σημερινά σενάρια δεν είναι κάτι περισσότερο από τις αναθυμιάσεις από τα υπόγεια που ήταν κλεισμένοι οι άνθρωποι για να συγγράψουν αυτά τα ανούσια σενάρια. Και όταν κάποιος βρίσκεται καιρό κλεισμένος σε ένα υπόγειο, χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
