H «Επανάσταση του Ιούνη», των κομμάτων της αριστεράς, εστιάστηκε πάνω στις εκδηλώσεις του οίκου Christian Dior, σε χώρους εμβληματικού χαρακτήρα για την πόλη των Αθηνών και τον παγκόσμιο πολιτισμό. Τα 30 μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του Κεντρικού Συμβουλίου Νεώτερων Μνημείων, καταξιωμένοι επιστήμονες, διεθνούς κύρους, είχαν γνωμοδοτήσει ομόφωνα υπέρ της αδειοδότησης του συνόλου των εκδηλώσεων, θέτοντας συγκεκριμένους όρους, βάσει των διατάξεων του αρχαιολογικού νόμου.
Η αδειοδότηση αυτή, δεν κρίθηκε επαρκής από τους «επαναστάτες του Ιούνη», οι οποίοι σήκωσαν ψηλά το λάβαρο του οίστρου της αντίστασης και της ανοησίας. Έτσι διαβάσαμε ανακοινώσεις για την «απόβαση του Dior στη Ακρόπολη», για την «πολιορκία της Ακρόπολης από τον οίκο Dior», για το «ξεπούλημα του Ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο», για τα «φουστάνια του Dior στο Ηρώδειο», για την «παρέλαση των μοντέλων στο Καλλιμάρμαρο», για το «κιτς χαρακτήρα της εκδήλωσης που θυμίζει τσολιαδάκια, τσαρούχια, φούντες και φέσια που πωλούνται μαζικά για σουβενίρ στα τουριστομάγαζα της επικράτειας» και για τη «βαθιά λαβωματιά στο κύρος και τον συμβολισμό του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης».
Στο άρθρο με τίτλο: «Dior και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», είχαμε κάνει μια αναφορά στη σειρά των καταλήψεων των κομμάτων της αριστεράς στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, με σκοπό από τη συμπαράσταση, από πρώην πρόεδρο της Βραζιλίας μέχρι τον δολοφόνο της 17Ν Κουφοντίνα και από την κατάληψη της Ακρόπολης εναντίον του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Πάουελ με κεντρικό πανό “Killer Go Home”, μέχρι την πρόσκληση για εξέγερση των «Λαών της Ευρώπης».
Η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα των εκδηλώσεων του οίκου μόδας Dior, ήταν φαντασμαγορικό και θα έχει να προσφέρει μόνο θετικούς πόντους για τη χώρα μας στη παγκόσμια βιομηχανία της μόδας και του τουρισμού. Πήγαν λοιπόν, όλα καλά;
Όχι! Σύμφωνα με τους αγωνιστές του Ιούνη, «υπήρξαν πολλοί που βίωσαν με τρόμο αυτή την φαντασμαγορία όπως την σχεδίασαν οι διοργανωτές και την αποδέχθηκε η κυβέρνηση». Σύμφωνα με τις καταγγελίες των κομμάτων της αριστεράς «εντελώς ξαφνικά, άρχισαν να σκάνε πυροτεχνήματα μεγάλου κρότου και λάμψης σπέρνοντας πανικό σε πολλούς ηλικιωμένους της περιοχής πίσω από το Στάδιο αλλά και στα ζώα συντροφιάς και στην πανίδα του λόφου Αρδηττού».
Μέσω δακρύβρεχτων επιστολών, πληροφορηθήκαμε ότι «η ανθρωπότητα σιγά σιγά έχει ξεπεράσει πολλά επικίνδυνα θεάματα. Από τις μονομαχίες στην αρένα μιας εποχής και μετά έχουν αμφισβητηθεί πολλά «θεάματα». Επίσης, τα πυροτεχνήματα είναι στην ίδια κατηγορία υλικών που έχουν σκοτώσει η ακρωτηριάσει ανθρώπους».
Τραγωδία ή κωμωδία; Οι πολιτικές δυνάμεις που λατρεύουν τη ρίψη βομβών μολότοφ, όταν αυτές εκτοξεύονται από τη σωστή πλευρά, που ονειρεύονται διαρκές χάος, απεργιακά κινήματα, διαδηλώσεις και συγκρούσεις, ένιωσαν τρόμο και φόβο από τα πυροτεχνήματα. Δυστυχώς, ο παραλογισμός της αριστεράς δεν γνωρίζει όρια.
Και το μυαλό μας γυρνάει πίσω, σε ένα προηγούμενο καλοκαίρι.
Τον Ιούνιο του 2015, όταν υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, κατήγγειλε ότι οι συγκεντρωμένοι του «Μένουμε Ευρώπη» είχαν τις ίδιες σφυρίχτρες με τους διαδηλωτές των εργαζομένων της Eldorado Gold, με αποτέλεσμα να αναζητά τον χώρο αποθήκευσης των σφυριχτρών και το σύστημα διακίνησης τους.
Τον Ιούνιο του 2015, όταν άλλος υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, επιθυμούσε να τυπώσει χαρτάκια της Μονόπολης.
Τον Ιούνιο του 2015, όταν άλλος υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, σχεδίαζε να εισβάλει στο νομισματοκοπείο.
Τον Ιούνιο του 2015, όταν η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, εγγυόταν ότι ο στρατός θα διασφαλίσει την ομαλότητα και την κοινωνική ειρήνη.
Τον Ιούνιο του 2015, όταν η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, προετοιμαζόταν για το ταξίδι στην Τεχεράνη το 2016, όπου θα υπογράφονταν οι «στρατηγικές συμφωνίες» ανάμεσα στη Ελλάδα και στο Ιράν.
Κι ενώ όλοι πιστεύαμε ότι οι προ εξαετίας επαναστατικές ονειρώξεις των υψηλόβαθμων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που μας είχαν φέρει στα πρόθυρα της άτακτης χρεωκοπίας, που έκλεισαν τράπεζες, που επέβαλαν capital controls, που κατέστρεψαν την οικονομία, που χρέωσαν την χώρα με δεκάδες δισ., που έφεραν νέα αχρείαστα μνημόνια, που πήγαν τη ζωή μας δέκα χρόνια πίσω, θα είχαν καταλαγιάσει, αποδεικνύεται ότι είναι παρούσες.
Με τη διαφορά ότι το κόκκινο της σύγκρουσης με τη νομενκλατούρα της Ευρώπης, έχει αντικατασταθεί από το πολύχρωμο κοστούμι του γελωτοποιού. Και με τη διαφορά, ότι στο στόχαστρο δεν είναι πια οι «Μένουμε Ευρώπη» και οι σφυρίχτρες τους, αλλά τα μοντέλα του οίκου Dior και τα πυροτεχνήματα.
