Οι κυρίες Γιαννάκου και Κεφαλογιάννη έχουν διατυπώσει συγκεκριμένες αντιρρήσεις για το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια, και είναι λογικό, αν δεν γίνουν οι τροποποιήσεις που ζητούν, να το καταψηφίσουν εν όλω ή εν μέρει. Και ξέσπασε ξαφνικά αναταραχή.
Σενάρια συνωμοσίας, προσωπικές στρατηγικές και άλλες ευφάνταστες υποθέσεις για κάτι το τόσο απλό και σύνηθες σε ένα δημοκρατικό κόμμα. Η διαφωνία στην Νέα Δημοκρατία και σε όλα τα δημοκρατικώς οργανωμένα κόμματα είναι κατοχυρωμένη ιστορικά.
Απολυταρχικά ασκούσαν την εξουσία τους μόνον οι δύο πατριάρχες της πολιτικής ζωής της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου. Τότε διαφωνία σήμαινε απομάκρυνση ή και διαγραφή ακόμα.
Όλοι οι διάδοχοι τους βρέθηκαν μπροστά είτε σε διαφωνίες στελεχών τους σε κάποιες επιλογές τους είτε και σε οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Ευάγγελος Βενιζέλος, κυβέρνησαν την χώρα μέσα από εσωκομματικές διαφωνίες, πολλές φορές έντονες.
Σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αμφισβητείται από κανένα. Ούτε οι πολιτικές επιλογές του ούτε το μοντέλο που επέλεξε για να κυβερνήσει. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και νομίζω πως δεν φοβάται τίποτα.
Η διαφωνία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού παιχνιδιού και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, μακριά από δραματοποιήσεις. Στο κάτω - κάτω, αν στα κόμματα της Αριστεράς υπάρχει η έννοια της στρατιωτικής πειθαρχίας -στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αλήθεια πως έχει ξεπεραστεί- σε ένα φιλελεύθερο κόμμα είναι αδιανόητη ακόμα και η ιδέα της.
Σε τελική ανάλυση, είναι πολιτικά αντιπαραγωγικό να τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας ή να ασκούνται πιέσεις, γιατί υπάρχει και μια άλλη άποψη η οποία στη στιγμή της ψηφοφορίας θα εκφρασθεί πολιτικά. Δεν εξυπηρετεί κανέναν η ανάδειξη μιας κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς, όπως είναι η κατάθεση της διαφωνίας, σε μείζον πολιτικό ζήτημα.
Και οι δύο κυρίες τεκμηρίωσαν τις διαφωνίες τους με επιχειρήματα, με τα οποία κάποιος μπορεί να διαφωνεί ή να συμφωνεί. Πάντως δεν μπορεί να τα αγνοήσει. Και κυρίως δεν μπορεί να ανιχνεύσει άλλα κίνητρα στη συμπεριφορά τους. Τόσο η κυρία Γιαννάκου όσο και η κυρία Κεφαλογιάννη έχουν μιαν ανεπίληπτη, πολύχρονη, πολιτική παρουσία.
Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ την προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναγάγει τη διαφωνία σε πολιτικό ζήτημα. Αυτή είναι η δουλειά της, και καλώς την κάνει.
Και η Νέα Δημοκρατία όταν ήταν στην αντιπολίτευση αναδείκνυε τυχόν διαφωνίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με επιλογές της δικής τους κυβέρνησης. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τις αντιδράσεις μέσα στη Νέα Δημοκρατία για τη στάση των δύο κυριών. Στο κάτω - κάτω με τα επιχειρήματα τους φώτισαν και μιαν άλλη διάσταση της συνεπιμέλειας, συντελώντας στην πληρέστερη ενημέρωση των πολιτών. Άλλωστε, η ενημέρωση του πολίτη είναι ένα από τα καθήκοντα του βουλευτή.
Εκεί στη Νέα Δημοκρατία ας χαμηλώσουν τους τόνους και ας μην δημιουργούν προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν.
