Προχθές ήταν η Έφη Αχτσιόγλου, πριν από μερικούς μήνες ήταν η Δόμνα Μιχαηλίδου, η Σοφία Νικολάου, η Νίκη Κεραμέως, η Φωτεινή Αραμπατζή. Τη σκοτεινή περίοδο του αντιμνημονίου ήταν η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ αλλά και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ενώ σταθερά είναι η Μαρέβα Γκραμπόφσκι (σε ασύλληπτο βαθμό), η Μπέτυ Μπαζιάνα ακόμα και η Ευγενία Μανωλίδου.
Πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, γυναίκες με δημόσια παρουσία και δημόσιο λόγο, σύζυγοι πολιτικών, γίνονται στόχοι επιθέσεων, όχι για όσα λένε ή όσα κάνουν στο πλαίσιο της πολιτικής ή δημόσιας τους δραστηριότητας. Με διάφορα προσχήματα, συχνά απλώς για την εμφάνισή τους ή το ντύσιμό τους δέχονται επιθέσεις επειδή είναι γυναίκες.
Πρώτα γίνονται στόχος επίθεσης, στη συνέχεια τη «βρώμικη δουλειά» την εκτελούν οι κομματικοί στρατοί ψευδώνυμων και το επεισόδιο λήγει με δηλώσεις συμπαράστασης εκατέρωθεν, μέχρι το επόμενο επεισόδιο σεξιστικής επίθεσης.
Πρόκειται για καθαρή τελετουργία.
«Φοβερή υποκρισία αυτή των υπουργών και των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας οι δηλώσεις στήριξης στην Έφη Αχτσιόγλου», μου είπε μια φίλη χθες.
Πιθανόν, να έχει δίκιο. Όμως, οι δηλώσεις στήριξης στις επώνυμες γυναίκες που πέφτουν θύματα σεξιστικών επιθέσεων έχει μια αξία να γίνονται αλλά όχι για εκείνες.
Οι επώνυμες και ειδικά οι πολιτικοί που δέχονται τις επιθέσεις αυτές, διαθέτουν και οργανωμένα συστήματα υποστήριξης από τα ίδια τους τα κόμματα, τον Τύπο και τους χρήστες των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης με παρεμβατικό δημόσιο λόγο. Είναι δυσάρεστο για μια γυναίκα να βλέπει να γράφονται ασχήμιες για εκείνη και να ξέρει ότι τις διαβάζουν τα παιδιά της, οι γονείς της, τα αδέλφια της, ο σύζυγός ή ο σύντροφός της. Αλλά όλοι αυτοί παρηγορούνται από το γεγονός ότι αυτή είναι η μοίρα κάθε δημοσίου προσώπου. Άδικο και απαράδεκτο αλλά έτσι συμβαίνει εδώ και αιώνες.
Όμως εάν οι επιθέσεις στις επώνυμες της πολιτικής μείνουν αναπάντητες και χωρίς δηλώσεις καταδίκης, οι γυναίκες που δεν είναι επώνυμες δεν θα αποφασίσουν ποτέ να βγουν στα κοινά γνωρίζοντας όσα θα υποστούν.
Στηρίζουμε τις επώνυμες στις επιθέσεις που δέχονται για να δηλώσουμε ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ανεκτή για τις χιλιάδες ανώνυμες γυναίκες που έχουν υποστεί σεξιστικές επιθέσεις επειδή είχαν τη φαεινή ιδέα να εκφράσουν δημοσίως, στα σόσιαλ μίντια ή στη γειτονιά τους κάποια πολιτική θέση.
Τις ανώνυμες γυναίκες στηρίζουμε όταν καταδικάζουμε τις επιθέσεις σε βάρος των επωνύμων.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το γυναικείο ζήτημα είναι ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα που έχει μια διακριτική ταξική διάσταση. Η ανισότητα δεν αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες αλλά και τους νέους άντρες της μεσαίας τάξης που βιώνουν διάφορους αποκλεισμούς. Γι αυτό και μου προκαλεί αποστροφή ο lifestyle φεμινισμός και η μπουρδολογία περί «ενδυνάμωσης» που ξεδιπλώνεται γύρω από «προσωπικές ιστορίες γυναικών που πέτυχαν» ενώ αυτό συνέβη επειδή ανήκουν σε προνομιούχες τάξεις ή σε οικογένειες που αναπαράγουν την ισχύ τους κληρονομικά ή χάρις στους συζύγους τους και αυτό το αποσιωπούμε επιμελώς.
Ήταν υποκριτικές οι δηλώσεις στήριξης υπουργών και στελεχών της Νέας Δημοκρατίας προς την Έφη Αχτσιόγλου; Μας είναι αδιάφορο.
Σημασία έχει να δηλώνεται σε κάθε ευκαιρία ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές. Είναι κάτι που πρέπει να το γνωρίζουν οι νέες γυναίκες ώστε να μην διστάζουν να συμμετέχουν, από διάφορες θέσεις, στα κοινά.
