Δεν τους βγήκε με τον Έβρο, δεν τους βγήκε με τις πλατείες στον κορονοϊό, επιχειρούν τώρα με τις φωτιές. Ο στόχος τους είναι πάντοτε ο ίδιος: Ρίξτε τον Μητσοτάκη με οποιοδήποτε τίμημα. Και κομήτης να πέσει, θα ζητούν και πάλι την παραίτηση Μητσοτάκη. Δυστυχώς δεν πέρασε το δόγμα Φαράκου «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα». Η σημερινή ηγεσία της Αριστεράς ήταν θιασώτης του «ρόδα, τσάντα και κοπάνα». Δεν έχει υπάρξει πιο απολιτική αντιπολίτευση.
Οι οπαδοί ενός κόμματος είναι φυσικό να επιθυμούν την πτώση του αντιπάλου και την άνοδο του δικού τους πολιτικού σχηματισμού στην εξουσία. Θα ήταν παράλογο οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ να περιμένουν στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούν τον πρωθυπουργό μετά από μία επιτυχία του. Αυτό δεν το κάνουν ούτε οι οπαδοί της ΝΔ. Λόγω ιδιοσυγκρασίας είναι η αλήθεια. Πέρα απ’ όλα αυτά, όμως, οι οπαδοί είναι και κάτι άλλο! Είναι πολίτες! Ανεξάρτητα από το κόμμα που τους εκφράζει, είναι πολίτες μιας χώρας με κοινά συμφέροντα. Η πυρκαγιά, για παράδειγμα, δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ των κομμάτων. Δεν καίει τα σπίτια των Νεοδημοκρατών για να αφήσει άγγιχτα αυτά των Συριζαίων.
Προφανώς και δεν θέλει κανείς την ομοιομορφία στον πολιτικό λόγο. Όσοι αγαπούν, όμως, αυτή την πατρίδα θα ήθελαν να υπάρχει ουσιαστικός πολιτικός λόγος και όχι άναρθρες κραυγές. Να αντιμετωπίζεται η κυβέρνηση με επιχειρήματα που να προάγουν τον διάλογο και την δημοκρατία και όχι με συνθήματα τύπου «Μητσοτάκη γ...».
Το λέμε εδώ και καιρό, ότι επενδύουν σε μία καταστροφή για να ασκήσουν πίεση στον Κυριάκο. Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να μπει η χώρα του σε μία περιπέτεια για να αποκομίσει κομματικά οφέλη; Λένε κάποιοι ότι δεν είναι αυτή η Αριστερά που γνώρισαν. Μάλλον βρισκόντουσαν σε ραντεβού στα τυφλά. Θα ήθελαν να γνωρίσουν κάτι άλλο, αλλά τελικά η Αριστερά που γνώρισαν είναι αυτή που βλέπουν και σήμερα. Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι λείπει συνολικά ο πολιτικός λόγος. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο της Αριστεράς. Δυστυχώς, είναι πρόβλημα μιας χώρας που έχει χάσει εδώ και καιρό την ταυτότητά της.
Θανάσης Μαυρίδης
