Του Δρ. Άκη Ζάβρα*
Κατ αρχάς να περιγραφεί πως εφαρμόζεται μία κανονική διακυβέρνηση, δυτικού τύπου. Ενισχύει διαρκώς τους θεσμούς δουλεύοντας για την ασφάλεια και ευημερία όλων των πολιτών. Η οικονομική πολιτική γίνεται στη βάσει του πλουραλισμού και του υγιούς ανταγωνισμού έχοντας υπόψη πως, μάλλον σήμερα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος (Fukuyama, 1989). Σίγουρα αυτό είναι το ιδανικό που σε πλήρη ανάπτυξη μάλλον δεν υπάρχει πουθενά, αλλά αυτή είναι, η πρέπει να'' ναι, η τάση σε ένα κόσμο που προοδεύει. Προϋποθέτει ηγέτες σε όλα τα επίπεδα. Πολίτες που το σύστημα τους ωθεί να κινούνται με την αξία τους και όχι με πλάγιους τρόπους. Δημιουργούνται λοιπόν κοινωνίες που εκτιμούν την αριστεία και τον ανταγωνισμό και εξελίσσονται μέσα από συνεχή αξιολόγηση.
Στα καθ' ημάς. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να έχει κυβέρνηση, του τρέχοντος είδους, μέλλον. Η δημιουργία καθεστώτος. Το εντελώς αντίθετο από αυτό που περιγράφηκε παραπάνω. Όλες οι αρχές, σε μια σφιχτή ομάδα εξουσίας με έναν αρχηγό, φύλαρχο.
Πως γίνεται αυτό; Με την συστηματική διάβρωση παιδείας, δικαιοσύνης, λοιπών θεσμών, ανεξάρτητων αρχών και της καθημερινής άσκησης βίας από ''συλλογικότητες''. Εννοείται συντεχνιασμός, ανομία, πελατειασμός και κομματικοποίηση του κράτους στο κόκκινο. Ολα αυτά θα τρέχουν παράλληλα με την συστηματική φτωχοποίηση, μέσω υπερφορολόγησης και απαγόρευσης επενδύσεων, βάσει αρχών υγιούς ανταγωνισμού.
Όλοι φτωχοί εκτός από την νομενκλατούρα και τους κολλητούς.
Τα παραπάνω και ειδικά η συστηματική απειλή βίας και φτωχοποίησης είναι το μαστίγιο. Φτώχεια και ανασφάλεια έως, γιατί όχι, τρομοκρατία!!
Το καρότο είναι επιδόματα και θέσεις εξουσίας, σε ένα υπερτροφικό, «ιερό» δημόσιο. Αυτό είναι το ένα σκέλος της επιβολής αυτού του τύπου εξουσίας, που στοχεύει στους πολίτες. Το άλλο έχει να κάνει με την άρχουσα οικονομική τάξη και το πως εννοείται η ανάπτυξη.
Απαγορεύεται ο υγιής ελεύθερος ανταγωνισμός και ευνοείται η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Κλείνουμε το μάτι στους λούμπεν επενδυτές και φροντίζουμε να ''επιχειρούν'' στα σίγουρα καθαρίζοντας οτιδήποτε απειλεί την κερδοφορία τους και τους πιέζει να εξελιχθούν (βλ. UBER).
Είναι μια σχέση win / win, για την κυβέρνηση και τον «επιχειρηματικό κόσμο». Γι αυτό και τα καλά λόγια του ΣΕΒ, η προσχώρηση στην ενίσχυση του κυβερνητικού profil της κ Παναγοπούλου πρόσφατα και της κ Αγγελοπούλου παλιότερα. Η υπόσχεση σε αυτούς είναι ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Business as usual. Χάνουν βέβαια οι πολίτες. Αλλά γι αυτούς, who pays a sit !!
Δύο είναι οι απειλές στο σχέδιο. Το ευρώ και ο φιλελευθερισμός. Ο Μητσοτάκης μίλησε διαφορετικά. Είπε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Επομένως, συνιστά απειλή. Είπε ότι οι θεσμοί θα ενισχυθούν, η φορολογία θα ελαττωθεί, η καινοτομία θα ενθαρρυνθεί, η ασφάλεια θα επιστρέψει.
Επιπλέον είπε στον ΣΕΒ ότι στο εξής θα επιχειρεί σε ανταγωνιστικό πλαίσιο, με σεβασμό στο εργατικό δίκαιο. Δύσκολα όλα αυτά. Είναι σαν να προσπαθεί ο Τιτανικός, με reverse, να αποφύγει το παγόβουνο, ενώ ήδη το έχει αγγίξει.
Εντούτοις, ο Μητσοτάκης συνιστά απειλή, όχι γιατί όλοι αυτοί, οι ανασφαλείς, φοβούνται μήπως τα καταφέρει, εξάλλου είναι τόσα τα αναχώματα που από τώρα στήνουν, με τους «πραιτωριανούς» του κρατικού μηχανισμού και την επικείμενη βία των «συλλογικοτήτων», που αυτός ο κίνδυνος, σε πλήρη ανάπτυξη, τείνει να γίνει θεωρητικός. Ο φόβος είναι μήπως οι πολίτες δουν την όποια προσπάθεια προς την κανονικότητα και αντιληφθούν πως ο φιλελευθερισμός δεν είναι και τόσο επάρατος. Φοβούνται, αυτό που οι ίδιοι θα έλεγαν, χρησιμοποιώντας φράση με την οποία ανδρωθήκαμε, μήπως «ξυπνήσει ο λαός».
Γι αυτό και οι προσπάθειες αποδόμησής του, με σκευωρίες, κτυπήματα με λύσσα κάτω από την ζώνη, και ταπεινούς χαρακτηρισμούς όπως «ανεπαρκής, βλάκας, κούλης, διεφθαρμένος, πνιγμένος μέσα σε offshores και άλλα χαζά μεν, κακοήθη δε».
Και μεις οι πολίτες πως στεκόμαστε απέναντι σε αυτή την decadence πραγματικότητα; Είτε θα ακονίσουμε τις αισθήσεις μας, ώστε να αντιλαμβανόμαστε τον σανό όσο επιδέξια κι αν σερβίρεται και αντιδράσουμε, η σαν βιωματικός λαός που είμαστε, να ετοιμαστούμε να ζήσουμε την σοβιετία μας. Και ίσως να μας αξίζει. Είναι το μοναδικό project που το προσπαθούμε με θρησκευτική συνέπεια.
* Ο Δρ. Άκης Ζάβρας είναι Ορθοπαιδικός Χειρουργός.
