Ας μη γελιόμαστε, η εικόνα ενός πρωθυπουργού που μπορεί να επικοινωνήσει περίπλοκες ιδέες σε ξένες γλώσσες είναι ένα θετικό προσόν. Όταν κάποιος γνωρίζει μία, δύο ή τρεις ξένες γλώσσες άπταιστα, κερδίζει πόντους σε επικοινωνιακό επίπεδο και μπορεί να περάσει τα όποια μηνύματα θέλει αποδοτικότερα στο εξωτερικό.
Στη διεθνή πολιτική η εξαιρετική γνώση αγγλικών είναι λίγο ή πολύ δεδομένη. Οι περισσότεροι ηγέτες μπορούν να συνομιλούν απευθείας και να συνεννοούνται. Η περίπτωση του κ. Τσίπρα ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όμως όταν πρόκειται για διεθνείς διαπραγματεύσεις, διακρατικές και εμπορικές συμφωνίες, η καλή γνώση ξένων γλωσσών δεν εντάσσεται καν στα σημαντικά προσόντα.
Από τις επισκέψεις του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, το Νταβός και γενικότερα στη διεθνή του παρουσία το τελευταίο εξάμηνο, το πιο εντυπωσιακό δεν είναι τα αγγλικά και τα γαλλικά του αλλά κάτι άλλο που είχαμε καιρό να το δούμε στην Ελλάδα. Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ένας ηγέτης που έχει σχέδιο, επίγνωση της πραγματικότητας και συγκεκριμένη ατζέντα.
Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά έλειψαν από τους ηγέτες μας στα χρόνια των μνημονίων. Στα πρώτα δύο μνημόνια δεν είχαμε συγκεκριμένο σχέδιο και βασιστήκαμε στην τεχνογνωσία και τις αποφάσεις τεχνοκρατών και εταίρων πολιτικών. Κατά την προηγούμενη κυβερνητική περίοδο πέρα από αυτά τα δύο μας έλλειπε και η επίγνωση της πραγματικότητας. Σκεφτείτε απλά ότι τα αγγλικά του κ. Βαρουφάκη ή του κ. Τσακαλώτου είναι άπταιστα. Πόσο καλό μας έκανε αυτή τους η ικανότητα;
Ένα άλλο πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό, ίσως το σημαντικότερο από όσα έχουμε παρακολουθήσει, είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται ως “ιδιοκτήτης” των μεταρρυθμίσεων που σχεδιάζει να εφαρμόσει στο μέλλον. Σε αντίθεση με την τελευταία δεκαετία όπου για κάθε “σκληρό” μέτρο έφταιγαν οι δανειστές και για κάθε μικροεπίδομα ζητούσαν τα εύσημα οι κυβερνώντες, η παρούσα κυβέρνηση φαίνεται να έχει το θάρρος της γνώμης της για κάθε τομέα πολιτικής που αγγίζει. Το “μας ανάγκασαν οι δανειστές” έχει εξαφανιστεί από το πολιτικό μας λεξιλόγιο και αυτό είναι μία τεράστια κατάκτηση που εν μέρει, όσο και να φανεί παράδοξο να το γράφω εγώ αυτό, το χρωστάμε και στον ΣΥΡΙΖΑ που ενώ ακολούθησε εντελώς λανθασμένο μείγμα πολιτικής κατάφερε τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησής του να διατηρήσει τη δημοσιονομική πειθαρχία που σήμερα μας επιτρέπει να σχεδιάζουμε δικές μας πολιτικές ως χώρα.
Η ικανότητα ενός πρωθυπουργού να επικοινωνήσει αποτελεσματικά, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και στα μέσα ενημέρωσης, είναι ένα προσόν που ενισχύεται από την καλή γνώση ξένων γλωσσών αλλά μπορεί να επιτευχθεί και χωρίς αυτές. Αρκεί να υπάρχουν τα άλλα συστατικά που συζητήσαμε σήμερα.
