Του Γιάννη Παντελάκη
Λίγες μόνο ημέρες πριν, η ρύθμιση του χρέους και η ένταξη της χώρας στο QE, σύμφωνα με το Μαξίμου, θα έβγαζαν τη χώρα από το τουνελ. Τα νέα ήταν «too good to be true». Λίγες μέρες μετά, ένα ολόκληρο success story κατέρευσε, τα νέα αποδεικνύονται too bad. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν χάνει την αισιοδοξία της. Τώρα περιμένει από το Eurogroup της 15ης Ιουνίου μια «ασαφή διατύπωση» για βιώσιμο χρέος!
Και αν δεν υπάρξει κι αυτή όμως, κανένα πρόβλημα. Μπορεί να μετατεθεί η περιβόητη ρύθμιση του χρέους για τον Αύγουστο του 2018 και η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση για αργότερα, αλλά δεν πρέπει ν'' ανησυχούμε. Το έγραψε άλλωστε ο Τσίπρας προχθές στο facebook, όσοι επένδυσαν στην καταστροφή, τώρα που η ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ανάπτυξη 0,4% για το πρώτο τρίμηνο αντί για ύφεση 0,5% δεν λένε λέξη. Όλα καλά λοιπόν ή σχεδόν όλα καλά, μας λέει ο πρωθυπουργός που συνεχίζει ν'' αναζητά εχθρούς στα ΜΜΕ και την αντιπολίτευση για να αιτιολογήσει τις αποτυχίες.
Μ'' ενα μαγικό τρόπο η κυβέρνηση ξεχνάει τις αποτυχίες -που έχουν την ίδια, τους δανειστές ή και τους δυο μαζί, ως υπεύθυνους- και φτιάχνει νέα success stories, έχει μια μοναδική ικανότητα σ'' αυτό. Το ένα story διαδέχεται το άλλο, αυτά ακυρώνονται αλλά συνεχίζουν, το πολιτικό παραμύθι έχει αποκτήσει νέες διαστάσεις και εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία. Αφου καταγγέλεται ο βρώμικος πόλεμος εναντίον της κυβέρνησης -όπως έκανε χθες ο υπουργός Παππάς- εφευρίσκεται μια νέα πραγματικότητα, αυτή στην οποία η επόμενη ιστορία επιτυχίας ειναι η έξοδος στις αγορές. Κάποια στιγμή.
Και εμείς; Η κοινωνία που παρακολουθεί βυθιζόμενη ολοένα και περισσότερο στη μεγάλη μαύρη τρύπα της κρίσης; Αμήχανη και αδύναμη για οτιδήποτε διαφορετικό, απλά παρακολουθεί. Περισσότερο το Survivor (με απίστευτα ποσοστά τηλεθέασης), παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις υπουργών που υπόσχονται καλύτερες μέρες. Η κοινωνία μοιάζει στην πλειονότητά της να έχει βυθιστεί σ'' ενα λήθαργο χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Η κατάρευση της προσδοκίας των παλαιότερων χρόνων, έχει αφήσει έντονα τα αποτυπώματά της ως σήμερα, όλοι περιμένουν στωικά να δουν τι θα συμβεί χωρίς διάθεση να επηρεάσουν γι'' αυτό.
Ίσως αυτό το τελευταίο ν'' αποτελεί και την χειρότερη παρενέργεια αυτής της κρίσης. Η απάθεια που διαδέχτηκε την απογοήτευση και την ακύρωση για μεγάλες τουλάχιστον αριθμητικά ομάδες που είχαν επενδύσει στην πολιτική αλλαγή. Αν όχι αυτή που θα έσκιζε τα μνημόνια, τουλάχιστον εκείνη που θα αναδείκνυε στην εξουσία κάποιους που δεν θα την έβλεπαν σαν αυτοσκοπό. Έπεσαν έξω και σ'' αυτό...
