Θυμάμαι στην δεκαετία του 70 τις γυναικείες οργανώσεις να δίνουν μάχες, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, για τα δικαιώματα των γυναικών. Η δικαίωση τους ήρθε με την αναμόρφωση του οικογενειακού Δικαίου που έγινε επί της πρώτης κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια οι νόμοι αλλάζουν πιο εύκολα από τις συνειδήσεις των ανθρώπων, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί σε μεγάλο βάθος χρόνου.
Σήμερα, μετά από 40 περίπου χρόνια, ουδείς μπορεί να αμφιβάλει πως έχουν γίνει θεαματικά βήματα, όχι μόνον στο νομοθετικό πλαίσιο, αλλά και επί του πεδίου της καθημερινότητας. Το τοπίο στην πατρίδα μας στο θέμα της ισότητας των δύο φύλων ουδεμία σχέση έχει με αυτό των προηγούμενων δεκαετιών.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας το αποδεικνύει.
Αίφνης, από τις ΗΠΑ και από μια ακραία πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος, ξεπήδησε το κίνημα του me too, ένα κίνημα που κατέστρεψε καριέρες και έγινε η αιτία πολυποίκιλων εκβιασμών. Διάφορες κυρίες, μετά από 30 ή 40 χρόνια άρχισαν ξαφνικά όλες μαζί να θυμούνται πως στην νεότητα τους έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από προϊσταμένους τους και το γεγονός πως δεν εξελίχθηκαν οφειλόταν στο ότι δεν ενέδωσαν. Ωραίο story, αλλά όταν αυτά λέγονται μετά από τόσες δεκαετίες, καθιστούν την αντίκρουση τους αδύνατη, ενώ συγχρόνως ο χρόνος ξεθωριάζει τα όρια της συναίνεσης από αυτά του εξαναγκασμού. Το πολιτικά ορθό με τους σεξισμούς και τους λοιπούς -ισμούς που κουβάλησε στην καθημερινότητα μας δημιούργησε τους ταλιμπάν του νεοφεμινισμού και τους δικαιωματιστές.
Ευτυχώς στην Ελλάδα αυτή η μόδα του me too δεν ήρθε. Φαίνεται πως ο Ατλαντικός εμπόδισε την μεταφορά αυτού του νοσηρού κλίματος. Όμως αίφνης έχουμε την εκδήλωση του επιθετικού νεοφεμινισμού στο θέμα που αφορά την συνεπιμέλεια των παιδιών ζευγαριών που έχουν χωρίσει. Τι ποιο λογικό, στο πλαίσιο της ισότητας των δύο φύλων, και οι δύο γονείς, από κοινού, να έχουν την επιμέλεια των παιδιών τους. Οι γυναικείες οργανώσεις ξεσηκώθηκαν.
Βρισκόμαστε πλέον στην φάση «τα δικά σου και δικά μου, αλλά τα δικά μου μόνον δικά μου». Τα επιχειρήματα παιδαριώδη, που μάλλον ως προφάσεις ακούγονται.
Οι αντιδράσεις μαρτυρούν πως με την συνεπιμέλεια αφαιρείται ένα όπλο που διαθέτει η σύζυγος απέναντι στον πρώην σύζυγο της. Τα παιδιά. Όταν ένας χωρισμός παίρνει δραματική τροπή, είναι κοινός τόπος πως τα παιδιά γίνονται έρμαιο στις ταραγμένες σχέσεις των γονέων τους. Το υπάρχον νομικό πλαίσιο δίνει όπλα στην σύζυγο που μπορεί να τα χρησιμοποιήσει σε βάρος του πρώην και η κοινή πείρα μαρτυρεί πως σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα όπλα χρησιμοποιούνται.
Είναι ευχής έργον, από την στιγμή που ο ένας εκ των δύο συζύγων διαπιστώσει πως ο γάμος δεν λειτουργεί πλέον, ο άλλος σύζυγος να του αναγνωρίσει το αυτονόητο δικαίωμα του χωρισμού. Δυστυχώς στην πράξη δεν συμβαίνει αυτό και τα παιδιά, πληρώνουν τα σπασμένα.
Το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια τελικά δεν αφορά τους διαζευγμένους γονείς, αλλά τα παιδιά. Έρχεται να δώσει λύση σε μια νοσηρή κατάσταση που τελικά αποβαίνει σε βάρος τους. Οι αντιδράσεις των γυναικείων οργανώσεων είναι λογικές, στον βαθμό που βρισκόμαστε στην επιθετική φάση του νεοφεμινισμού. Τι πιο φυσιολογικό όταν αφαιρούμε ένα όπλο από κάποιον, αυτός να αντιδράσει.
Όμως ισότητα a la carte δεν γίνεται.
