Του Σάκη Μουμτζή
Η νέα κυβέρνηση εγκαλείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί στελεχώνει διάφορα επίπεδα της είτε με επιχειρηματίες είτε με άτομα που εργάστηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Και είναι λογικό να την εγκαλούν.
Ενα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που είναι προσκολλημένο σε μια θεωρία του 19ου αιώνα, δεν μπορεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει στον πλανήτη μας σήμερα.
Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται αλλού και κάνουν τα πάντα για να μας το αποδείξουν.
Ετσι, για να τοποθετηθεί ένας πολίτης, με πολιτική απόφαση, σε κάποια κυβερνητική θέση, θα πρέπει είτε να έχει περπατήσει στην Γένοβα και στην Πράγα είτε να έχει διακριθεί ως αφισοκολλητής ή να είναι ακτιβιστής σε κάποια «συλλογικότητα».
Τα γράφω αυτά, γιατί τα ζήσαμε και μάλιστα πολύ πρόσφατα.
Συνεπώς, το να έχει διακριθεί κάποιος στον ιδιωτικό τομέα, για τους αριστερούς, είναι ρετσινιά. Εργάζεται σε έναν χώρο που συντηρείται και αναπαράγεται από την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», όπως λέει η θεωρία τους. Αρα δεν έχει τις προϋποθέσεις να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο.
Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν πως ένας άνθρωπος που σπούδασε και δουλεύει, έχει άλλες ιεραρχήσεις και άλλους στόχους. Δεν τον ενδιαφέρουν τα μονοπάτια και οι δρόμοι που περπατάνε αργόσχολοι ακτιβιστές και «περίεργοι» κουκουλοφόροι.
Οι κοινωνίες προχωρούν και προοδεύουν με την εργασία και την προσφορά των κανονικών ανθρώπων και από τον πλούτο που αυτοί παράγουν, παρασιτούν και οι κάθε λογής, εξ επαγγέλματος, αριστεροί ριζοσπάστες.
Με κάτι τέτοια είδαμε το ποιόν στελεχών που επάνδρωσαν, επί ΣΥΡΙΖΑ, την κρατική μηχανή. Και με κάτι τέτοια τρέχει και δεν φτάνει η νέα κυβέρνηση να ξεμπλοκάρει έργα που συνειδητά υπονόμευσε η ιδεοληψία της απελθούσας κυβέρνησης.
Ακουσα χθες το πρωί, στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, τον υπουργό ανάπτυξης Αδωνι Γεωργιάδη να λέει πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε μεταρρυθμίσεις τις οποίες όμως υπονόμευε στην συνέχεια με διάφορες ρυθμίσεις, που καθιστούσαν σχεδόν αδύνατη την υλοποίηση τους.
Ερριχναν στάχτη στα μάτια των Ευρωπαίων γραφειοκρατών, οι οποίοι αδιαφορούσαν για την συνέχεια. Και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, εκτός βέβαια από την Ελληνική οικονομία.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει δώσει, επί του προκειμένου, θετικά δείγματα. Αξιοποιεί στελέχη και από τον επιχειρηματικό κόσμο και από τον ιδιωτικό τομέα. Ανοίγει το παιχνίδι και τους ορίζοντες την κυβερνητικής μηχανής.
Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς και αυτός ο πολιτικός χώρος έχει διακριθεί για τον κρατισμό του, κατά το παρελθόν. Αυτός όμως ο κρατισμός δεν πηγάζει από κάποια ιδεολογία, αλλά από την εγγενή τάση του συντηρητικού χώρου να ελέγχει, μέσω του κράτους, και την οικονομική δραστηριότητα, καθώς βέβαια, ιστορικά, και από την γέννηση του έθνους-κράτους.
Αυτός ήταν ο καπιταλισμός υπό κρατική διεύθυνση που κυριάρχησε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70 σε όλον τον κόσμο. Με την έλευση του Ντ.Ρήγκαν και της Μ.Θάτσερ άλλαξε όλη η αντίληψη για την λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.
Φιλελευθεροποιήθηκε. Εσπασε τα δεσμά του κράτους.
Σήμερα, η πατρίδα μας έχει μιαν ανεπανάληπτη ευκαιρία.Να γίνει μια σύγχρονη χώρα, στην οποία λειτουργεί ο ανταγωνισμός και το κράτος έχει μαζέψει τα πλοκάμια του από τον ιδιωτικό τομέα.
Αυτό είναι το βασικό στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
