Να σας πω, νομίζετε ότι είναι κάτι η Ζανέτ Τσίπρα; Ή η Μυρσίνη Βουνάτσου ή ο Νίκος Καρανίκας; Εννοώ ως πολιτικές προσωπικότητες που επηρεάζουν τα πολιτικά μας δρώμενα, διότι ως άνθρωποι μπορεί να είναι μια χαρά και λόγος δεν πέφτει σε κανέναν. Η Ζανέτ είναι αδερφή του Τσίπρα (ε και;), η Βουνάτσου ένα ανθυπομελάκι του Σύριζα στην Λέσβο (τώρα μάλιστα…) και ο Καρανίκας κάποιος πρώην σύμβουλος αποτυχημένου πρωθυπουργού (ξέρετε πόσοι πρώην υπάρχουν;).
Θέλω να πω, κάτι κύριοι και κυρίες σαν κι όλους είναι η Ζανέτ, η Μυρσίνη ή ο Νίκος, που νιώθουν την ανάγκη να πουν την άποψη τους ή να βγάλουν τα απωθημένα τους στο face book και στο twitter. Οι αναρτήσεις τους, είτε σοβαρές είναι, είτε υστερικές, είτε απειλητικές, είτε ασυνάρτητες, έχουν την ίδια βαρύτητα που έχει και η ανάρτηση του τάδε ανθρωπάκου ανά την επικράτεια. Η μια θέλει να τρέμουμε την δεύτερη φορά αριστερά, η άλλη θέλει να στήσει κρεμάλες για την πανδημία, ο τρίτος θέλει να βρίζει και μετά να ξεβρίζει τον Γιώργο Παπαχρήστο. Ε εντάξει… κι εγώ θέλω του χρόνου οι ελιές μου να κάνουν περισσότερο λάδι από φέτος.
Όση αξία έχει για τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα η επιθυμία μου για την παραγωγικότητα των ελαιόδεντρων που έχω στο χωριό, άλλη τόση αξία έχουν οι αναρτήσεις της Ζανέτ απ’ την Κυψέλη, της Μυρσίνης από την Λέσβο ή του Νίκου από την Θεσσαλονίκη. Κοντολογίς, έσταξε η ουρά του γαϊδάρου στον στάβλο μ’ αυτά που γράφουν. Όση αξία έχουν οι αναρτήσεις της Κουτσής Μαρίας από την Πέρα ή την Δώθε Παναγιά, άλλη τόση αξία έχουν κι οι δικές τους. Οπότε ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται τόσος ντόρος, κάθε φορά που αυτοί οι τρεις (και κάτι άλλοι λιγοστοί όμοιοι τους στην πολιτική ασημαντότητα) γράφουν κάτι.
Και να σου οι τίτλοι και να σου οι φωτογραφίες και να σου οι ατέλειωτοι καυγάδες από κάτω και να σου οι αναφορές στις τηλεοράσεις και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις επ’ αυτών που έγραψαν ή που εννοούσαν. Το πιο αστείο δε είναι ότι ενώ τα Συριζαϊκά μέσα δεν τους δίνουν την παραμικρή σημασία και τους αποθεώνουν τα μέσα που δεν γουστάρουν τον Αλέξη και το κόμμα του. Αυτό κι αν είναι παράδοξο. Οι δικοί τους δεν τους ξέρουν και οι αντίπαλοι τους τρελαίνονται να τους δοξάζουν.
Θα μου πείτε, για θυμηθείτε εσείς κάποια αξιοπρόσεκτη πολιτική παρέμβαση πολιτικού στελέχους του Σύριζα τον τελευταίο καιρό. Μόνο ο ίδιος ο Τσίπρας μιλά και κινείται, ο Πολάκης επίσης και μετά το απόλυτο μηδέν. Οι υπόλοιποι σαν να μην υπάρχουν, σα να κοιμούνται… δεν ξέρω. Οπότε όσοι θέλουν να κάνουν και λίγη πολεμική στον Σύριζα, ξεπέφτουν υποχρεωτικά στα δευτερότριτα. Στα λιμά, που λέμε και στα χαρτιά.
