Του Θανάση Χειμωνά
Ούτε μία ούτε δύο αλλά 23 (!) οργανώσεις και φορείς επιρρίπτουν ευθύνες στην κυβέρνηση και στους διοικητές των καταυλισμών μετά την πρόσφατη τραγωδία με δύο νεκρούς στη Μόρια της Λέσβου. Όλοι θυμόμαστε τον φριχτό θάνατο μιας γιαγιάς και του εξάχρονου εγγονού τους από την πυρκαγιά που ξέσπασε όταν εξερράγη ένα γκαζάκι στη σκηνή τους, σε ένα από τα αυτοσχέδια εκείνα κολαστήρια που ονομάζονται κατ' ευφημισμόν «Κέντρα φιλοξενίας».
Σε κοινή ανακοίνωσή τους οι οργανώσεις αυτές (οι οποίες κυμαίνονται από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες έως τον Δήμο Αθηναίων) τονίζουν πως οι διοικητές των καταυλισμών αυτών «έχουν διοριστεί από το υπουργείο με ad hoc διαδικασίες, χωρίς διαγωνισμό, χωρίς να υπάρχουν απαιτητά προσόντα και σαφείς αρμοδιότητες, και χωρίς βέβαια να έχουν στα χέρια τους κάποιον κανονισμό να ακολουθήσουν» καταλήγοντας σε μια φράση ράπισμα απέναντι στους γνωστούς ισχυρισμούς των κ.κ. Μουζάλα και Κυρίτση: «Το πρόσφατο δυστύχημα στη Μόρια που κόστισε ζωές προσφύγων δεν έγινε την κακιά στιγμή που μπορεί να συμβεί στον καθένα».
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που έφτασαν τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα της ανήθικης διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Θύματα μιας απόλυτης εργαλειοποίησης, της «αξιοποίησής» τους ως μοχλό πίεσης απέναντι στην «νεοφιλελεύθερη» και «ανάλγητη» Ε.Ε. μπας και βγάλουμε κάνα φράγκο. Φράγκα βγήκαν βέβαια. Κατέληξαν στις τσέπες κάποιων περίεργων ΜΚΟ αλλά και «ημετέρων» που διορίστηκαν επί τούτου από το Κράτος.
Το σχέδιο ήταν απλό. Ή πιο σωστά, απλοϊκό και αφελές: Διαλαλούμε απ' άκρη σ' άκρη της γης πως όποιος έρθει στη χώρα μας θα εξασφαλίσει τα ταξιδιωτικά έγγραφα που χρειάζεται για να μεταβεί στην χώρα της αρεσκείας του. Μετά, ανοίγουμε τα σύνορα με αποτέλεσμα χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες να περνούν ανενόχλητοι (;) από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική στο πιο εύρωστο οικονομικά τμήμα της Ευρώπης. Η Ε.Ε. πανικοβάλλεται και μας χαρίζει το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους. Σας φαίνεται υπερβολικό; Μα το είχε αποκαλύψει ο ίδιος ο Πάνος ο Καμμένος, ήδη από τον Απρίλιο του 2015 με τις γνωστές δηλώσεις του περί τζιχαντιστών.
Φυσικά, οι ευρωπαίοι έκλεισαν τα σύνορά τους και χιλιάδες συνάνθρωποί μας εγκλωβίστηκαν κάτω από τραγικές συνθήκες στην Ελλάδα, όντας έρμαιο όχι μόνο της παντελούς αδιαφορίας του κράτους αλλά και ακροδεξιών και ρατσιστικών στοιχείων που έσπευσαν με τη σειρά τους να κεφαλαιοποιήσουν την κατάσταση. Παράλληλα, υποβαθμίστηκαν ολόκληρες περιοχές στα ελληνικά νησιά αλλά και στο Ελληνικό, στην πρωτεύουσα- περιοχές οι οποίες μετατράπηκαν (όπως επιβάλει το σαχλό κλισέ) σε «αποθήκες ψυχών». Ψυχών μεταναστών αλλά και ντόπιων που κάποιοι τις έφεραν αντιμέτωπες μεταξύ τους σε ένα καθεστώς γενικής εξαθλίωσης.
Οι δύο νεκροί της Μόριας δεν ήταν οι πρώτοι. Έχουν υπάρξει και άλλοι είτε λόγω των κακουχιών είτε λόγω συγκρούσεων ανάμεσα στους μετανάστες. Θάνατοι που περνούν στα ψιλά γράμματα καθώς η κυβέρνηση έχει επιβάλει εμπάργκο στα ΜΜΕ - με απειλές ακόμα και με επέμβαση του στρατού αν πιστέψουμε την σοβαρότατη καταγγελία του Παύλου Τσίμα! Εξάλλου, η συριζαίικη «ευαισθησία» σχετικά με τις τύχες των ανθρώπων αυτών έχει παντελώς εξαφανιστεί. Όλοι θυμόμαστε την αντίδραση του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ στο θλιβερό ναυάγιο στο Αγαθονήσι πριν δύο χρόνια και τον αδιανόητο ισχυρισμό πως εκείνο το πλοιάριο με τους μετανάστες είχε βυθιστεί από το λιμενικό κατόπιν εντολής της κυβέρνησης των «Σαμαροβενιζέλων». Για μετρήστε πόσα «Αγαθονήσια» έχουμε τα τελευταία χρόνια. Τώρα βέβαια ευθύνονται οι αντίξοες καιρικές συνθήκες. Ίσως και το Ευρώ.
Φοβάμαι πως το πρόβλημα αυτό δεν πρόκειται να λυθεί. Ο φετινός χειμώνας αναμένεται ιδιαίτερα ψυχρός. Οι πρόσφατες εικόνες από τον καταυλισμό στον Όλυμπο με τις σκηνές των προσφύγων καλυμμένες από χιόνι προκαλούν ανατριχίλα. Συγχρόνως οι συνεχιζόμενες «αψιμαχίες» ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες (οι οποίες φυσικά υποδαυλίζονται από ακραίους κύκλους) μόνο κακό θα προκαλέσουν. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από τους ανήθικους και ανίκανους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση που θα τους διαδεχθεί όμως θα πρέπει να δείξει αποτελεσματικότητα, σύνεση και -πάνω απ' όλα- σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
