Από το κίνημα των αγανακτισμένων, περάσαμε στο κίνημα αντίστασης κατά της καταπάτησης των συνταγματικών δικαιωμάτων και καταλήξαμε στο κίνημα της διασκέδασης στις πλατείες της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων. Όλα, δια χειρός των αριστερών κομμάτων που πιάνονται από τα μαλλιά τους, για να σταθούν όρθια απέναντι στην ανυπαρξία τους, που γίνεται ολοένα και πιο φανερή.
Γίνεται ολοένα και πιο φανερή, καθώς αδυνατούν να εκφράσουν μια θετική και ρεαλιστική πρόταση για το αύριο, που όχι μόνο καταφθάνει με ταχύτατους ρυθμούς, αλλά πιθανότατα θα ξεπεράσει το ίδιο γρήγορα και όσους στέκονται εμμονικά ακίνητοι και δεν προσαρμόζονται στο πέρασμα του.
Παρακολουθούμε με μεγάλη έκπληξη τα όσα γίνονται στις πλατείες των γειτονιών, που έχουν μετατραπεί σε χώρους διασκέδασης, εκτόνωσης και ανόρθωσης του αγωνιστικού φρονήματος των νέων και των ημιπιτσιρικάδων. Με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, παρατηρούμε το φετιχισμό των διαδηλώσεων, των αντιδράσεων και της αντίστασης, που ενστερνίζεται σημαντικό μέρος της νεολαίας.
Άραγε δεν αντιλαμβάνονται αυτοί οι νέοι ότι η παραβίαση κάθε μέτρου προστασίας θα οδηγήσει σε ακόμα πιο δυσάρεστα υγειονομικά αποτελέσματα, που αν δεν πλήξουν τους ίδιους, θα πλήξουν τους γονείς τους ή τους παππούδες τους;
Δεν αντιλαμβάνονται, ότι αν είναι άνεργοι, θα παραμείνουν άνεργοι για όσο καιρό παρατείνεται η πανδημία;
Δεν αντιλαμβάνονται, ότι αν είναι σε αναστολή εργασίας και ζουν με 500 ευρώ, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει για όσο η πανδημία αναγκαστικά οδηγεί στη λήψη μέτρων που περιορίζει τη οικονομική δραστηριότητα;
Απαιτούνται μεγάλες ποσότητες αναλυτικής σκέψης και λογικών συνειρμών, για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα; Φυσικά και όχι. Αν όμως ανατρέξει κανείς στα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ, που δημοσιεύτηκαν σχετικά με την Ανώτατη Εκπαίδευση, τότε οι αριθμοί τρομάζουν. Και εκ του αποτελέσματος ερμηνεύεται σε σημαντικό βαθμό η απουσία απλών επαγωγικών σκέψεων, από το μυαλό των νέων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που αφορούν το ακαδημαϊκό έτος 2018/2019, ο αριθμός των εγγεγραμμένων φοιτητών στο σύνολο των ΑΕΙ της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των 44.084 φοιτητών, που προήλθαν από το ΤΕΙ Αιγάλεω που βαπτίστηκε μέσα σε μια νύχτα, σε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, ανέρχεται στους 489.238. Από αυτούς οι 252.718 έχουν ξεπεράσει τα προβλεπόμενα από το νόμο έτη σπουδών.
Από αυτούς λοιπόν, τους σχεδόν 500 χιλιάδες φοιτητές, μόλις οι 38.460 αποφοίτησαν κατά τη διάρκεια του ίδιου ακαδημαϊκού έτους. Ποσοστό επιτυχίας; Μόλις 8% με βάση το σύνολο των φοιτητών και 15,6% με βάση το σύνολο των «ενεργών» φοιτητών.
Και αν αυτά τα μεγέθη προκαλούν δυσάρεστες σκέψεις, αρκεί και μια ματιά στα στοιχεία σχετικά με τις μεταπτυχιακές σπουδές, για να αντιληφθούμε ότι τα πράγματα είναι πού χειρότερα. Διότι στην πλειονότητα των μεταπτυχιακών τμημάτων καταβάλλονται δίδακτρα, σε αντίθεση με την δήθεν «δωρεάν τριτοβάθμια παιδεία», που έχει συντελέσει στην φοιτητική χαλαρότητα.
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το ακαδημαϊκό έτος 2018/2019, υπήρχαν 78.518 εγγεγραμμένοι φοιτητές στα μεταπτυχιακά τμήματα των ΑΕΙ της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και των 23.552 μεταπτυχιακών φοιτητών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Και παρ’ όλο που τα μεταπτυχιακά τμήματα είναι στην πλειοψηφία τους μονοετή, μόλις 19.106 φοιτητές έλαβαν το μεταπτυχιακό τους τίτλο, συμπεριλαμβανομένων και των 4.727 φοιτητών του ΕΑΠ. Δηλαδή μόλις το 24%.
Στο επίπεδο των διδακτορικών φοιτητών, τα σημάδια είναι ακόμα μελανότερα. Από τους 33.452 διδακτορικούς φοιτητές, μόλις 1.774 έλαβαν το διδακτορικό τους τίτλο μέσα στο ακαδημαϊκό έτος 2018/2019. Αυτό σημαίνει ποσοστό επιτυχίας της τάξης του 5,3%.
Δεν είναι δύσκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι μεγάλο τμήμα του «ανθού» της ελληνικής νεολαίας, αδιαφορεί για το ίδιο του το μέλλον. Kαι δεν προσπαθεί να επιτύχει τον στόχο, που έχει θέσει στον ίδιο του τον εαυτό. Και φυσικά δεν έχει καταφέρει να κατακτήσει ούτε τις ελάχιστες των προϋποθέσεων για την καλλιέργεια της αναλυτικής σκέψης και της σύνθεσης λογικών συνειρμών.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο, από ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν μείνει ήδη πίσω, στη ζωή τους. Από ανθρώπους, που δεν αγωνίζονται να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια στη διεκδίκηση καλών και καλοπληρωμένων θέσεων απασχόλησης. Ανθρώπους που συμβιβάζονται με επιδόματα ανεργίας, ή αναστολής εργασίας, με χαρτζιλίκια γονέων και παππούδων και με μισθούς που δεν αντέχουν στην πρόκληση του μέλλοντος. Ανθρώπους που κάνουν τη επανάσταση τους, με μια μπύρα στο χέρι σε μια γεμάτη πλατεία. Ανθρώπους που αδυνατούν να ζυγίσουν τις καταστάσεις και να πάρουν χρήσιμες γι’ αυτούς αποφάσεις.
Εκφράζουν αυτοί, την πλειονότητα των νέων; Ελπίζουμε πως όχι. Είναι όμως σίγουρα, αυτό που ονομάζουν οι Αγγλοσάξονες “loud minority”, δηλαδή ηχηρή μειοψηφία. Διότι αν είναι ηχηρή πλειοψηφία, τότε οι εξελίξεις, που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δυσάρεστες.
