Από mail αναγνώστη. «Να ανοίξουν τώρα τα βιβλιοπωλεία. Γιατί τα σούπερ μάρκετς που προσφέρουν τροφή για το στομάχι να είναι ανοικτά, αλλά τα βιβλιοπωλεία που προσφέρουν τροφή για το μυαλό μας να είναι κλειδωμένα ; Και μη μου μιλήσετε για συνωστισμό στα βιβλιοπωλεία, γιατί θα βάλω τα γέλια. Αν μπαίνουν στα μικρά συνοικιακά και επαρχιακά βιβλιοπωλεία παραπάνω από πέντε ανθρώπους ημερησίως, εγώ θα πληρώσω από την τσέπη μου όλα τα βιβλία που αγόρασαν.»
Άλλο mail άλλου αναγνώστη. «Έχουν τρελαθεί τελείως στην κυβέρνηση; Μου απαγορεύουν να πάρω το σκυλάκι μου και ν’ ανέβω στο βουνό να κυνηγήσω πέρδικες; Με ποιον θα συνωστιστώ, ποιον θα κολλήσω και ποιος θα με κολλήσει εκεί στις ερημιές; Γιατί δηλαδή επιτρέπεται η ορειβασία, αλλά απαγορεύεται αν κρατάω την καραμπίνα μου; Και μη μου λένε ότι πάμε παρέες-παρέες, ας απαγορευτεί το κυνήγι γουρουνιού που θέλει πολλούς μαζί. Ούτε να λένε ότι μετά μαζευόμαστε σε ταβέρνες και γλεντάμε τρώγοντας τα κυνήγια μας, ποιες ταβέρνες; Αφού όλες κλειστές είναι. Μα καλά, χάζεψαν και τα βάζουν με 250.000 κυνηγούς;»
Τρίτο mail τρίτου αναγνώστη. «Δηλαδή αν εγώ πάρω το καλάμι μου και πάω στην άκρη του βράχου να ψαρέψω, ενοχλώ κανέναν ; Σε ποιον θα μεταδώσω τον κορονοϊό, στους σπάρους και στους κέφαλους που θα πιάσω; Μα καλά, δεν ξέρουν ότι το ατομικό ψάρεμα είναι η πιο χαρακτηριστικά μοναχική απ’ όλες τις δραστηριότητες, δηλαδή ακριβώς αυτό που ζητά η αντιμετώπιση της πανδημίας; Με το κύμα και με τον εαυτό μας μιλάμε εκεί που στεκόμαστε, ποιον πειράζουμε; Γιατί μας το στερεί δηλαδή; Ή φοβούνται πως όλοι θα αγοράσουν καλάμια και δολώματα και θα παριστάνουν ότι είναι ψαράδες για να βγουν έξω; Ας μην ανησυχούν, και πανάκριβα είναι τα σύνεργα και τα μαγαζιά που τα πουλάνε είναι κλειστά. Όποιος είχε πριν το lock down σημαίνει πως είναι πραγματικός ψαράς.»
Τέταρτο mail τέταρτου αναγνώστη. «Είμαι εβδομήντα χρονών κι αν με δείτε δεν φαίνομαι ούτε πενήντα. Κρατήθηκα έτσι διότι όλο τον χρόνο κολυμπάω στην θάλασσα. Τώρα μου το απαγορεύει. Όχι σε όλους (που και σ’ αυτό θα διαφωνούσα σφοδρά), αλλά διότι είμαι κάτοικος Περιστερίου. Δεν μου επιτρέπει να πάω στην θάλασσα να κολυμπήσω, ενώ σ’ αυτόν που μένει στην βίλλα του στην Βουλιαγμένη ή στο πανάκριβο παραλιακό διαμέρισμα του Φαλήρου, το επιτρέπει μια χαρά. Ο πλούσιος δηλαδή μπορεί να κολυμπά, ο φτωχός όχι. Το απαγορεύει λέει για να μην γίνονται μετακινήσεις προς την θάλασσα με πρόσχημα το κολύμπι. Ποιες μετακινήσεις; Αφού μόνος μου θα μπαίνω στο αμάξι μου. Το κυκλοφοριακό τους πειράζει ή να μην υπάρξει διάδοση του ιού; Να ήταν καλοκαίρι που πάνε όλοι στις παραλίες να λιαστούν, να το δεχτώ. Τώρα, τρεις και ο κούκος θα είμαστε, πενήντα μέτρα ο ένας απ’ τον άλλον. Είναι η απόλυτη ασυναρτησία αυτή η διάταξη. Πάνω από την παραλία στον πεζόδρομο περπατούν χιλιάδες μ’ ένα απλό sms, αλλά το λιμενικό θα γράψει εμάς τους τρεις που θα είμαστε ολομόναχοι με το μαγιό από κάτω.»
Πέμπτο mail δεν αντιγράφω για σήμερα. Δεν υιοθετώ, δεν αρνούμαι, δεν απορρίπτω, δεν συνυπογράφω. Απλώς μεταφέρω. Διότι ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να χει δίκιο, αλλά όλοι μαζί μπορεί να μην έχουν. Ενδέχεται όμως και να έχουν. Από την άλλη, διαβάζω τα χθεσινά 2752 νέα κρούσματα, τους 297 διασωληνωμένους και τους 43 (!) θανάτους και αναρωτιέμαι : μήπως επιχειρηματολογούμε πέραν του πρέποντος και πειθαρχούμε ολιγότερο του λογικού;
