Φεύγω για διακοπές μετά φόβου Θεού. Κατά την 35ετή σχεδόν δημοσιογραφική μου θητεία, ουκ ολίγες είναι οι φορές που ένα τηλεφώνημα του διευθυντή με γύρισε πίσω Αυγουστιάτικα. Εκλογές, εθνικές κρίσεις, φυσικές καταστροφές, όλα μέσα στο κατακαλόκαιρο συμβαίνουν. Από το «δόξα τον Θεό πάω να βουτήξω» βρισκόμουν στο «Παναγία βόηθα να προλάβω το καράβι της επιστροφής στην Αθήνα».
Ελπίζω να μην γίνει και φέτος το ίδιο. Ενώ το 2019 τέλειωσε με τους καλύτερους οιωνούς, το 2020 από την αρχή λες κι ήταν καταραμένο. Αν πίστευα στο κακό μάτι, θα είχα επιστρατεύσει μια ντουζίνα ξεματιάστρες μπας και το συνεφέρουν. Επίθεση στον Έβρο, παγκόσμια πανδημία, οικονομική καταστροφή και τώρα πάλι κρίση στην υφαλοκρηπίδα μας. Σε άλλες ιστορικές περιόδους χρειάστηκαν πενταετίες και δεκαετίες για να συσσωρευτούν τόσες απώλειες, φέτος χρειαστήκαμε μόλις ένα εξάμηνο για να τις ζήσουμε όλες μαζί.
Βεβαίως, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Μέσα σε 150 μέρες συνειδητοποιήσαμε βίαια όσα στάθηκε αδύνατο να μάθουμε μέσα στην προηγούμενη δραματική μας δεκαετία. Ότι το οικονομικό μοντέλο μας είναι λάθος, ότι την εγκατάλειψη του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της οικονομίας αργά ή γρήγορα την πληρώνουμε. Ότι καλός είναι ο τουρισμός και τα πλούτη του, αλλά κάθε μονοκαλλιέργεια εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, ενίοτε μη αντιμετωπίσιμους. Τώρα λοιπόν που τα μάθαμε αυτά, καιρός είναι να τ’ αλλάξουμε.
Θα το κάνουμε; Η πολιτική ηγεσία της χώρας το θέλει και έχει την δύναμη να το επιχειρήσει. Από κει και πέρα εξαρτάται από το κράτος μας και από την δική μας νοοτροπία. Το χρήμα για να γίνει αυτό βρέθηκε, θα το χουμε στην διάθεση μας για όλη την επόμενη πενταετία. Ελπίζοντας παράλληλα ότι με τον τυχοδιώκτη που έχουμε στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, δεν θα γίνει κάτι τόσο δραματικό ώστε να ανατραπούν πολιτικές μας ισορροπίες και να καταβαραθρωθεί το αίσθημα εθνικής αυτοπεποίθησης που κερδίσαμε τον τελευταίο καιρό. Διότι όλα είναι πιθανά.
Πολλά «αν» και «εφόσον» μαζεύτηκαν, έτσι; Δυστυχώς έτσι είναι ο κόσμος μας. Πολύπλοκος, αντιφατικός, δύσκολος, αβέβαιος. Αλλά σ’ αυτόν βρεθήκαμε, σ’ αυτόν είμαστε υποχρεωμένοι να παλέψουμε. Προσωπικά, την μόνη βεβαιότητα που έχω είναι ότι τώρα αναχωρώ για το χωριό μου, ελπίζοντας ότι θα επανέλθω στην στήλη μου μετά από τέσσερις βδομάδες. Για να δούμε, θα τα καταφέρω; Δεν είναι δα και καμιά υπέρμετρη μαξιμαλιστική φιλοδοξία, σωστά; Εύχομαι και σε όλους τους πιστούς και μη αναγνώστες μου, να τα καταφέρουν κι αυτοί να ξεκουραστούν. Τα ξαναλέμε λοιπόν.
