Όσα συνέβησαν προ ημερών στη Βουλή, κατά τη συζήτηση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ «για τη διερεύνηση της επιχείρησης πολιτικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης, ευτελισμό των θεσμών και κατασπατάληση δημοσίου χρήματος» και αναφερόμαστε βέβαια στη στοχοποίηση εκδοτών με την επώνυμη αναφορά σε αυτούς από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και από το βήμα της Βουλής είναι ένα είδος θεσμικού λιντσαρίσματος.
Γνωρίζουμε ότι για αρκετούς Έλληνες, για την πλειοψηφία ίσως, τα media δε χρήζουν κάποιου σεβασμού, το δείχνουν άλλωστε οι δείκτες εμπιστοσύνης στις έρευνες κοινής γνώμης. Όμως, αυτά τα media έχουμε, αυτά καταναλώνουμε και τη δική τους κουλτούρα οι πολίτες αναπαράγουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Κάποιοι θα μας πουν πως οι εκδότες είναι πανίσχυροι, κάποιοι πάμπλουτοι και πρέπει να υφίστανται διαρκή έλεγχο. Κανείς δεν έχει αντίρρηση για τον έλεγχο όμως, για να αντιστρέψουμε το επιχείρημα, αν «οι πανίσχυροι, πάμπλουτοι εκδότες» μπορούν να διασύρονται από βήματος της Βουλής κάθε τρεις και λίγο, ας σκεφτούμε τι μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς αν μας βάλει στο μάτι ο οποιοσδήποτε διαθέτει πολιτική ισχύ. Δεν μπορούμε να το ανεχόμαστε, λοιπόν.
Έστω και προβληματικός, ο Τύπος στη χώρα είναι το έσχατο καταφύγιο του πολίτη. Στους δημοσιογράφους και στα Μέσα καταφεύγουν όσοι απελπισμένοι βρίσκονται παγιδευμένοι στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας, όσοι υφίστανται αδικίες από τη διοίκηση, όσοι δεν είναι ενταγμένοι σε κάποιο ισχυρό πελατειακό δίκτυο ή συνδικαλιστική ένωση και τη φωνή τους βρισκόμαστε να την ακούμε μόνο χάρις στα Μέσα που μας αρέσει να απαξιώνουμε σε καθημερινή βάση.
Δεν επιθυμούμε να υπερασπιστούμε την τιμή του Τύπου και των εκδοτών. Θέλουμε να υπερασπιστούμε τα ελληνικά ΜΜΕ ως έσχατο καταφύγιο των αδυνάτων.
Δεν είναι δυνατόν τα κόμματα, όλα τα κόμματα, να διασύρουν επαγγελματίες και πολίτες ιδιαίτερα όταν αυτοί ασκούν το μοναδικό επάγγελμα που προστατεύεται από το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας και αυτά να συμβαίνουν μέσα στη Βουλή των Ελλήνων.
Ούτε ο Θανάσης Μαυρίδης, ούτε ο Γιώργος Μουρούτης μπορούσαν να λάβουν το λόγο στη συνεδρίαση της Βουλής προ ημερών και η άποψή τους να καταγραφεί στα Πρακτικά αντικρούοντας όσα είπε ο κ.Τσίπρας που είναι ο τέταρτος τη τάξει πολιτειακός παράγων στη χώρα και άρα όσα λέει έχουν, εξ ορισμού, ιδιαίτερη βαρύτητα.
Ήρθε όμως και η ώρα των εκδοτών αλλά και των δημοσιογράφων. Εμείς, δεν ανήκουμε σε αυτούς και έτσι, έχουμε την άνεση να επισημάνουμε την πολυδιάσπαση του χώρου και την αδυναμία του να λειτουργήσει ενιαία στις θεσμικές επιθέσεις που δέχεται απ'όλες τις κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα συλλήβδην και διαχρονικά.
Σήμερα είναι ο Θανάσης Μαυρίδης, αύριο θα είναι κάποιος άλλος.
Μπορεί κάποιοι εκδότες να είναι όντως πανίσχυροι αλλά η πραγματική ισχύς φαίνεται στη σκακιέρα των θεσμών.
Ήρθε η ώρα ο κόσμος του Τύπου στην Ελλάδα να συνεννοηθεί για τα στοιχειώδη, οι ενώσεις των εργαζομένων στον Τύπο να συμφωνήσουν σ'ένα κοινό πλαίσιο απέναντι στην ισχύ της εκάστοτε εξουσίας και ναι, ήρθε η ώρα ο ελληνικός Τύπος να απογαλακτιστεί από το Κράτος και την εξουσία.
Δεν είναι απλό, οι αριθμοί δε βγαίνουν εύκολα αλλά δεν είναι και αδύνατον. Η ελευθερία θέλει σίγουρα τόλμη, ιδανικά και αρετή αλλά όταν η συζήτηση αφορά επιχειρήσεις Τύπου και όχι τη Θεολογία βασικώς απαιτείται τόλμη και συμμαχίες.
