Του Γιάννη Παντελάκη
Αν ρωτήσεις τον μέσο πολίτη για τις θέσεις των υποψηφίων αρχηγών του νέου φορέα της κεντροαριστεράς, το πιο πιθανό είναι να μην έχει κάποια απάντηση. Ενδεχομένως να έχει ακούσει κάτι για την διαμάχη τους γύρω από τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η ψηφοφορία, αν θα είναι και ηλεκτρονική και ποια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας θα την υποστηρίξει τεχνικά. Ίσως να έχει ακούσει και τον Γ.Ραγκούση να αποκλείει μελλοντικές συνεργασίες με την δεξιά. Ως εκεί.
Οι υποψήφιοι ακούγονται περισσότερο για τις ανησυχίες ή προτάσεις που διατυπώνουν για τα διαδικαστικά και από λίγο έως ελάχιστα για την ουσία. Και γι αυτό, δεν ευθύνονται μόνο τα ΜΜΕ που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σε αυτά.
Οι πολίτες που ενδιαφέρονται, προφανώς αναζητούν για κάτι περισσότερο. Για μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και μάλιστα μιας χώρας, που βρίσκεται σε πολύχρονη και βαθειά οικονομική -και όχι μόνο – κρίση. Φαντάζομαι, πως οι εν δυνάμει ψηφοφόροι, έχουν περιορισμένο ενδιαφέρον για το αν στην ηγεσία του νέου φορέα θα βρεθεί ο «χ» ή ο «ψ» υποψήφιος, απλά για να διαχειριστεί ένα μικρό ποσοστό γύρω από το 6 ή 8% και πως αυτό θα οριοθετήσει τις σχέσεις του με τη Νέα Δημοκρατία ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που προφανώς τους ενδιαφέρει, είναι αν υπάρχει ένα συνολικό και εφικτό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας και όχι ένα πρόγραμμα διαχείρισης της μιζέριας. Έως τώρα τουλάχιστον, συνολικό τέτοιο σχέδιο δεν έχει παρουσιαστεί.
Ο νέος αυτός φορέας που επιχειρεί να εκπροσωπήσει την κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία, ή όπως αλλιώς θέλει να αυτοπροσδιοριστεί, για να πετύχει, πρέπει να κάνει κάτι θεαματικά δύσκολο. Να δώσει πολιτικές απαντήσεις τις οποίες δεν κατάφεραν να δώσουν μια σειρά από αντίστοιχων ιδεολογικών αναφορών κόμματα της Δυτικής Ευρώπης. Με αποτέλεσμα την καταβαράθρωση των ποσοστών τους σε μια σειρά από χώρες, τελευταίο παράδειγμα η παταγώδης αποτυχία του Γερμανικού SPD.
Η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, δεν έχει απλά υποχωρήσει ιδεολογικά επειδή κατά βάση ταυτίστηκε με οικονομικά φιλελεύθερες επιλογές εδώ και αρκετά χρόνια. Βρίσκεται και σε μια κατάσταση ιδεολογικής σύγχυσης αναζητώντας έναν δικό της δρόμο ο οποίος ωστόσο σε κάθε χώρα της Ευρώπης έχει μια θεαματικά διαφορετική ιδεολογική αλλά και πρακτική προσέγγιση. Ποια από αυτές τις άραγε υιοθετούν οι υποψήφιοι της Ελληνικής κεντροαριστεράς; Αυτή του σοσιαλφιλελευθερισμού που ουσιαστικά εκπροσωπεί ο Macron σαν μια νέα εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας (που όμως δεν παραπέμπει σ'' εκείνη της δεκαετίας του 80 και 90 με ενισχυμένο τον ρόλο του κράτους) ή στην εκδοχή ενός μεγαλύτερου κρατισμού που προτείνει με σαφή και συγκεκριμένο τρόπο ο Corbyn; Ο οποίος παρεμπιπτόντως, είχε εξαιρετικά καλή εκλογική επίδοση.
Οι απαντήσεις αυτές γίνονται πιο σύνθετες, αν μεταφερθούν στο Ελληνικό σκηνικό και τα πολιτικά δεδομένα της χώρας. Τα οποία έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και συμπεριφορές. Το μεγαλύτερο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων για παράδειγμα, δεν το προώθησε ο αντικειμενικά καλύτερος εκπρόσωπος του οικονομικού φιλελευθερισμού, η Ν.Δ. Αλλά, ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος υποδύεται το αριστερό κόμμα. Το ίδιο συνέβη και με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και την διεύρυνσή τους, αλλά και μια σειρά από άλλες πολιτικές οι οποίες δεν ανήκουν –υποτίθεται- στο ιδεολογικό του φορτίο, αλλά τις προώθησε με εξαιρετικά γρήγορο και κοινωνικά «αναίμακτο» τρόπο.
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αν μαθαίναμε για τις προτάσεις των υποψηφίων του νέου φορέα γι αυτά και οχι μόνο, τα θέματα.
Ακόμα και αν δεν καταφέρουν να δώσουν πειστικές απαντήσεις για την Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ας επιχειρήσουν να το κάνουν για κάτι άμεσα αναγκαίο για τη χώρα. Όπως για παράδειγμα, για το ποιο είναι το νέο παραγωγικό μοντέλο που φαντάζονται ότι πρέπει ν'' ακολουθηθεί με δεδομένο ότι αυτό που ακολουθήθηκε έως τώρα, χρεοκόπησε. Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά στην διαχείριση της κρίσης από το πολιτικό προσωπικό, είναι αυτό της αδυναμίας παραγωγής πολιτικής. Δεν είχαν προτάσεις και απλά υπέκυπταν σ εκείνες των δανειστών. Αν οι υποψήφιοι της αποκαλούμενης κεντροαριστεράς, δεν θέλουν να μιμηθούν αυτή την τακτική, δεν έχουν παρά να παραθέσουν τις δικές τους. Διαφορετικά, τι νόημα έχει όλη αυτή η φασαρία που γίνεται; Για την διαχείριση ενός φορέα που θα επιδιώκει να ανεβάσει το 6 στο 8% ;
