Του Θόδωρου Ρουσόπουλου
Βρισκόμαστε περίπου 190 έτη από την σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους και στα μέσα του 2019. Συγχρόνως, οδεύουμε προς το τέλος της θητείας μιας ολοκληρωτικά αριστερής κυβέρνησης. Ο δόλιος τρόπος που αυτή η κυβέρνηση πήρε την εξουσία, αλλά και η καταστροφική πολιτική που εφήρμοσε, την καθιστούν συγκρίσιμη μονάχα με την διακυβέρνηση του Γούναρη. Ένα εμφανές στοιχείο, από αυτά που μπορούμε να αντιληφθούμε αναλύοντας την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος, είναι πως η εφηβεία του τότε νεοσύστατου ελληνικού κράτους δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί.
O νυν πρωθυπουργός κύριος Τσίπρας εξελέγη το 2015 διότι -go back κυρία Μέρκελ- και διότι -ο ΕΝΦΙΑ είναι νόμος παράλογος, δεν διορθώνεται, καταργείται. Αντίστοιχα, ο τότε πρωθυπουργός και «Τσίπρας της εποχής του», Γούναρης, εξελέγη διότι -τα παιδιά πρέπει να γυρίσουν στην πατρίδα- αλλά αντ' αυτού, εν εξουσία πλέον Γούναρη, τα παιδιά εστάλησαν στα βάθη της Ασίας χωρίς χάρτες.
Ο ελληνικός λαός όμως όπως διαφαίνεται, έχει πλέον αντιληφθεί πως «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» και πως η κάθε εύκολη λύση πρόσκαιρης ευημερίας ακόπως, που παρουσιάζεται κατά καιρούς από κάποιους όπως ο απερχόμενος πρωθυπουργός όχι μόνο είναι πλήρως αβάσιμη, αλλά πολύ περισσότερο επικίνδυνη.
Γνωρίζουμε βεβαίως πως είναι δύσκολο να αλλάξει κάποιος νοοτροπίες και συνήθειες. Κι είναι μάλλον δυσκολότερο να αλλάξει πολιτικές επιλογές. Αυτό όμως είναι και ένα από τα διακυβεύματα των επερχομένων εκλογών. Να προσπαθήσουμε δηλαδή, αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή να βασίσουμε τις πολιτικές μας επιλογές στο τί θα είναι μακροπρόθεσμα, αλλά και γιατί όχι, και βραχυπρόθεσμα, το καλύτερο για την χώρα μας, και όχι να εμπιστευθούμε αναξιόπιστες και ανεύθυνες δυνάμεις.
Ας επιλέξουμε συνειδητά λοιπόν μια διαφορετική και αληθινά προοδευτική προσέγγιση. Βαθιά προοδευτική με την πραγματική σημασία της λέξης. Προοδευτική, διότι είμαστε έτοιμοι να εφαρμόσουμε οικονομικό και κοινωνικό φιλελευθερισμό, αφήνοντας πίσω στο παρελθόν τον άκρατο κρατισμό. Εάν δούμε την πραγματικότητα με μια ματιά ψύχραιμη, χωρίς παρωπίδες και γυαλιά ηγεμονικών ιδεοληψιών, τότε θα καταλάβουμε πως ένα κράτος δεν δύναται να ασκεί παρατεταμένη κοινωνική πολιτική χωρίς να διαθέτει μία ισχυρή και υγιή οικονομία. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σχολιάσω πως κοινωνική πολιτική σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί η πολιτική φτώχειας των επιδομάτων στην μορφή που την βλέπουμε σήμερα. Βεβαίως πρέπει να σημειωθεί πως τα κεκτημένα του παρελθόντος και η κοινωνική πλευρά του φιλελευθερισμού πρέπει και θα γίνει σεβαστή. Αυτό σημαίνει πως, παραδείγματος χάριν, όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως θα έχουν πρόσβαση σε βρεφονηπιακούς σταθμούς. Και αυτό είναι μόνον ένα απλό παράδειγμα από τα πολλά που θα εφαρμόσει με κοστολογημένο σχέδιο η Νέα Δημοκρατία.
Επί πολλά χρόνια στην Ελλάδα δεν ήταν λίγοι όσοι δαιμονοποίησαν τον καπιταλισμό, ακόμη κι αν ουδέποτε στην χώρα μας υπήρξε καθαρή εφαρμογή του μέχρι σήμερα. Κατηγορούσαν δε και βδελύσσονταν ένα οικονομικό σύστημα το οποίο είναι το μόνο αποδεδειγμένα ικανό να δημιουργήσει μία ισχυρή και δυνατή οικονομία, ώστε μετέπειτα να υπάρχουν τα μέσα για μία ουσιώδη και επωφελή για όλους κοινωνική πολιτική. Στην ουσία λοιπόν ο φιλελευθερισμός, όχι μόνο δεν είναι ο αντικοινωνικός εφιάλτης που οι ηγεμονικές ιδεοληψίες των τελευταίων εβδομήντα ετών περιγράφουν, αλλά αντιθέτως πρόκειται για το μοναδικό αποδεδειγμένο εργαλείο που οδηγεί στην πρόοδο και την υποστήριξη των φτωχότερων κοινωνικών ομάδων από το κράτος με τρόπο υγιή και ωφέλιμο για ολόκληρη την κοινωνία.
Έτσι λοιπόν όλοι μαζί, ενωμένοι, με γνώμονα το καλό της χώρας μας και με στόχο την ισχυροποίηση της οικονομίας μας, αλλά και την προστασία των αδυνάτων, ζητούμε μία ισχυρή λαϊκή εντολή ώστε να είμαστε σε θέση να εφαρμόσουμε το καθαρό και κοστολογημένο σχέδιό μας.
*Ο κ. Θόδωρος Ρουσόπουλος είναι υποψήφιος βουλευτής ΝΔ στον Βόρειο τομέα Β'' Αθηνών.
