Από το 1987 και μετά, το ελληνικό μπάσκετ κατάφερε τα πάντα εκτός από ένα: να μάθει τον κόσμο μπάσκετ! Το κοινό του ήταν και είναι κυρίως ποδοσφαιρικό, με μικρές εξαιρέσεις. Οι περισσότεροι μόνο... γκολ δεν φωνάζουν όταν μπαίνει καλάθι. Και το καθαρά μπασκετικό κοινό κάθεται στριμωγμένο σε μια σε μια γωνίτσα και σε όσο χώρο τούς δίνουν οι πολλοί που τους ενδιαφέρει περισσότερο ο χαβαλές και η ικανοποίηση που φέρνει η νίκη.
Στη μεγάλη μάζα που πηγαίνει στο γήπεδο, σχεδόν κανείς δεν εμβαθύνει και δεν κατανοεί τα όσα βλέπει. Φτάνει να νικάει... Και επειδή ο συντελεστής δυσκολίας είναι χαμηλότερος σε σχέση με το ποδόσφαιρο, άρα οι ομάδες μας μπορούσαν παλιότερα να γιγαντώνονται και να πετυχαίνουν ευκολότερα ευρωπαϊκές διακρίσεις, ο καθένας μπορούσε να φαντασιώνεται και να συγκρίνει τον Αρη και τον ΠΑΟΚ παλιότερα, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό αργότερα με τη Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Μπάγερν Μονάχου, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τα άλλα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια κατ’ αντιστοιχία. Μάλιστα, ακόμα και σήμερα, στις περιπτώσεις που η ομάδα κάποιου πηγαίνει άσχημα στην «κανονική» μπάλα, ο κόσμος συσπειρώνεται γύρω από το «μπασκετάκι» που το βλέπει σαν υποκατάστατο των ποδοσφαιρικών αποτυχιών.
Στα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού ο Κόκκαλης απέκτησε την μπασκετική ομάδα και κατάφερε με Πάσπαλι και Ιωαννίδη να μετατοπίσει το ενδιαφέρον από τη Θεσσαλονίκη στη Αθήνα. Ετσι παρακινήθηκε κι ο Γιαννακόπουλος, που ζούσε με το μόνιμο απωθημένο να πάρει ρεβάνς από τον Βαρδινογιάννη που τού άρπαξε την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, θέλησε να ανταγωνιστεί και απογείωσε την ομάδα του μπάσκετ. Μη ξεχνάμε πως ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα στις μέρες δόξας των Γιαννακόπουλων ήταν το «Παύλο, θεέ, πάρε την ΠΑΕ» που υπογράμμιζε την βαθύτερη επιθυμία των Παναθηναϊκών να ασχοληθεί με την ποδοσφαιρική ομάδα και να την προχωρήσει - όπως πίστευαν τότε οι περισσότεροι - πιο πολύ από τους τότε ιδιοκτήτες.
Λογικό, μέσα από τέτοιες διαδικασίες να ποδοσφαιροποιηθούν τα πάντα. Οι φανατικοί οπαδοί κυριάρχησαν κουβαλώντας τα κουσούρια τους από τα ανοιχτά γήπεδα στα κλειστά. Ισα κι όμοια. Δεν θα παρατηρήσει κανείς εδώ το φαινόμενο να έχουν ματς την ίδια ώρα δίπλα - δίπλα η ποδοσφαιρική και η μπασκετική Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ Μ. και να είναι και τα δύο γήπεδα γεμάτα καθώς το κοινό εκεί είναι εντελώς διαφορετικό και η προσέλευση στο ένα παιχνίδι δεν επηρεάζει το άλλο. Μόνο ο Αρης την εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη και λίγο ο Παναθηναϊκός των τελευταίων ετών, δημιούργησαν αποκλειστικούς θαμώνες στο Αλεξάνδρειο ή στο κλειστό του ΟΑΚΑ, έφτιαξαν παράδοση με ιδιαίτερο κόσμο που ξέρει και καταλαβαίνει τι βλέπει. Θα ήταν άδικο να μην προσθέσουμε και ένα μικρό κομμάτι οπαδών της ΑΕΚ λόγω του άθλου του 1968, όταν νίκησε τη Σλάβια Πράγας στο Καλλιμάρμαρο στον τελικό των Κυπελλούχων μπροστά σε 80 χιλιάδες θεατές και σήκωσε το πρώτο ευρωπαϊκό, κερδίζοντας τον τίτλο με Αμερικάνο, Τρόντζο Ζούπα, Μόσχο... Αλλά και όσοι βρέθηκαν σ’ εκείνον τον τελικό πήγαν «για την Ελλάδα και τη νίκη». Οχι επειδή είχαν κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στο σπορ.
Οπως και να ‘χει, οι ομάδες που τις ακολουθούν δεκάδες χιλιάδες οπαδοί είναι κυρίως ποδοσφαιρικές. Eκείνες που κυριαρχούσαν παλαιότερα ως αμιγώς μπασκετικές δυνάμεις, είτε διαλύθηκαν με το πέρασμα του χρόνου, είτε φυτοζωούν: Σπόρτινγκ, Πανελλήνιος, Μίλων, Παγκράτι, Παπάγου, Μαρούσι, Εσπερος, ΜΕΝΤ, ΧΑΝΘ, ΒΑΟ και άλλες, δεν υπάρχουν πλέον σχεδόν πουθενά στον χάρτη. Αντίθετα κυριαρχούν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός σε μερική παρακμή κι αυτοί πια, ενώ ο Αρης και ο ΠΑΟΚ που κάποτε είχαν το μονοπώλιο πανελλαδικά, μετά βίας και με χαριστικές πράξεις στέκονται στην Α1. Την ίδια στιγμή δημιουργούνται κάποια καινούργια κλαμπ στο Λαύριο, στη Λήμνο, στην Κύμη, στο Ρέθυμνο, στην Πάτρα με τον Προμηθέα και όπου αλλού, που η ζωή τους κρατάει όσο και το ενδιαφέρον του ιδιοκτήτη τους: ένα, δύο, τρία, άντε πέντε χρόνια. Συνήθως, ο επενδυτής βάζει μερικά λεφτά, περιμένει απόσβεση που δεν έρχεται ποτέ, ώσπου κουράζεται, εγκαταλείπει και η ομάδα εξαφανίζεται έτσι όπως εμφανίστηκε.
Σήμερα το δίπολο Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού εξακολουθεί να βρίσκεται στα μαχαίρια με τις ίδιες λογικές που υπάρχουν και στο ποδόσφαιρο. Οργανωμένοι φανατικοί προσπαθούν να επιβάλλουν αποφάσεις των ώρα που οι ίδιες οι ομάδες δεν είναι σε θέση να διεκδικήσουν, πλέον, όχι συμμετοχή στο Final 4 της Ευρωλίγκας όπως παλιότερα, αλλά ούτε καν είσοδο στα play offs. Αρα λογικό να αναλώνονται σε ανούσιες κόντρες που φθείρουν και τους μεν, και τους δε, και το ίδιο το μπάσκετ .
