Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι για να επιστρέψει το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ στην Ελλάδα, θα πρέπει να αρχίσουν να το βλέπουν εκείνοι που το κατευθύνουν ως αθλητισμό και θέαμα. Οχι σαν πόλεμο. Τα νούμερα τηλεθέασης είναι ενδεικτικά του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει πλέον ο πολύς κόσμος τα δύο κορυφαία από άποψη ενδιαφέροντος σπορ. Οι τρεις κυριακάτικες ποδοσφαιρικές εκπομπές μετά βίας ξεπερνούσαν όλη τη σεζόν το 10% συνολικά. Αν εξαιρέσει κανείς την «Αθλητική Κυριακή» της ΕΡΤ που συντηρείται για λόγους παράδοσης, καθώς ελάχιστοι πλέον την παρακολουθούν, οι άλλες δύο υπάρχουν μόνο και μόνο επειδή ο Σαββίδης στο Open και ο Μαρινάκης στο Mega τις έχουν ανάγκη για τους δικούς του ευδιάκριτους λόγους ο καθένας που αφορούν τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο μπάσκετ, ειδικά μετά την εθελούσια κατρακύλα του Ολυμπιακού στην Α2, που εξάτμισε το ενδιαφέρον το οποίο συντηρούσαν μόνο τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και τίποτα περισσότερο. Κανένα κανάλι δεν έδειξε διάθεση να αγοράσει το υποβαθμισμένο πρωτάθλημα. «Υποχρεωτικά» το πήρε η Δημόσια Τηλεόραση και το έκανε πάσα στην ΕΡΤ 3.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, πλέον, προϊόν που να κινεί το ενδιαφέρον, να κρατάει κόσμο στους καναπέδες και να φέρνει σοβαρά έσοδα από διαφημίσεις. Αν επιτρεπόταν η παρουσία θεατών στα γήπεδα θα φαινόταν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα, καθώς με εξαίρεση κάποια μεγάλα ντέρμπι ή σοβαρά ευρωπαϊκά παιχνίδια – που κι αυτά θα εκλείψουν σιγά σιγά από την επόμενη περίοδο - οι κερκίδες θα φιλοξενούσαν μόνο την γνωστή φανατίλα, που η μόνη της ενασχόληση είναι ποιους θα δείρουν και τι θα καταστρέψουν. Συμπεριφορές copy paste και θλιβερές καρικατούρες του κάθε προέδρου ή καθοδηγητή «δημοσιογράφου» που δίνει γραμμή και καταφέρνει να βάλει στον ίδιο τρόπο σκέψης χιλιάδες μυαλά τα οποία δεν έχουν μάθει να λειτουργούν σκέφτονται αυτόνομα αλλά χρειάζονται την… επιφοίτηση που επιτάσσουν τα συμφέροντα των «αρχηγών». Μικρές ποδοσφαιρικές εξουσίες που απαιτούν ομοιόμορφες, στάσεις, συμπεριφορές και υπάκουα αντίγραφα.
Με δυο λόγια, μια τελματωμένη κατάσταση που βολεύει τους λίγους και απομακρύνει τους πολλούς, αλλά παρ’ όλα αυτά συντηρείται καθώς από το ποδόσφαιρο (ή το μπάσκετ) κανείς δεν προσδοκά να βγάλει λεφτά παρά μόνο να πετύχει άλλες κρυφές και φανερές σκοπιμότητες. Οταν πριν μερικούς μήνες έγινε στο «Μεγάλη Βρετανία» η περίφημη και πολλαπλά αποτυχημένη συνάντηση των «Big 4», δηλαδή του Μαρινάκη, του Αλαφούζου, του Μελισσανίδη και του Σαββίδη με τους ανθρώπους της UEFA με σκοπό να βρεθεί ένας τρόπος συνεννόησης, κάποιος από τους ανθρώπους της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας άρχισε να τούς αναλύει τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να εκσυγχρονιστούν και να βγάλουν χρήματα. Τον άκουγαν με φανερή βαρεμάρα. Κάποια στιγμή ένας απ’ όλους τον διέκοψε: «Σας ζητήσαμε εμείς λεφτά, κύριε»; Πήρε τον καφέ του, ο άνθρωπος, κι έφυγε από την αίθουσα, καθώς κατάλαβε πως θα ήταν μάταιος κόπος να συνεχίσει να ασχολείται…
